Μόνο ως έγκλημα διαρκείας μπορεί να χαρακτηριστεί η μετατροπή του Ασωπού ποταμού σε «χαβούζα» βιομηχανικών αποβλήτων, με αποτέλεσμα τη μόλυνση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα και, κατά συνέπεια, του πόσιμου νερού σε μια σειρά από πόλεις όπως η Θήβα, η Αυλίδα, η Τανάγρα, ο Ωρωπός και τα Οινόφυτα. Οι ένοχοι της εγκληματικής αυτής πολιτικής έχουν «ονοματεπώνυμο», είναι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και οι τοπικές αρχές που στηρίχτηκαν από το δικομματισμό. Αν και η μόλυνση των υδάτων του Ασωπού είναι γνωστή από το 1996, οι κυβερνήσεις αυτές δεν πήραν κανένα μέτρο για τη διαφύλαξη της υγείας χιλιάδων κατοίκων των περιοχών αυτών. Και μόνο αυτό το στοιχείο δίνει στο γεγονός διαστάσεις προμελετημένου εγκλήματος σε βάρος των εργαζομένων. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που εξυπηρετεί την «ανάπτυξη» με μοναδικό κριτήριο το κέρδος.

Απόδειξη της εγκληματικής πολιτικής που ασκούν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού ήρθε μετά και την τελευταία απάντηση του υφυπουργού ΠΕΧΩΔΕ Στ. Καλογιάννη, σε Επίκαιρη Ερώτηση που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή. Που επιχείρησε να εμφανίσει και τα όποια μέτρα - εγκατάσταση σταθμών παρακολούθησης της ρύπανσης, έλεγχοι των επιθεωρητών περιβάλλοντος κλπ. - ως ...ουσιαστικά. Η κυβερνητική απόπειρα δεν πείθει. Αντιθέτως, μετά και από αυτές τις εκφρασμένες κυβερνητικές θέσεις, οι εργαζόμενοι, οι κάτοικοι των περιοχών της Βοιωτίας, της Αττικής και της Εύβοιας θα πρέπει να ανησυχούν ακόμη περισσότερο, μιας και οι κυβερνητικές θέσεις έχουν διαχρονική ισχύ και στοχεύουν υπέρ του κεφαλαίου.

Η περίπτωση του μολυσμένου νερού στον Ασωπό δείχνει με σαφήνεια ποια πολιτική διαχρονικά ακολουθούν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, για την ανάπτυξη της χώρας. Πρόκειται για ένα κορυφαίο ζήτημα, που αναδεικνύει πως κριτήριο αποτελεί η κερδοφορία του κεφαλαίου, θυσιάζοντας στο βωμό του την ανθρώπινη υγεία. Ασφαλώς, όταν το θέμα φτάνει σε μεγάλη όξυνση, όπως συμβαίνει σε αυτή την περίπτωση, οι κυβερνήσεις είναι αναγκασμένες να πάρουν κάποια μέτρα. Ομως και πάλι, σε καμιά περίπτωση δε θίγουν τα κέρδη. Χαρακτηριστικό αυτής της πολιτικής είναι ότι το Προεδρικό Διάταγμα της χούντας, που χαρακτηρίζει τον Ασωπό «αγωγό παροχέτευσης επεξεργασμένων λυμάτων εργοστασίων», δεν έχει καταργηθεί. ΄Η η επιβολή προστίμων για τη ρύπανση, που ουδόλως ενοχλεί τις επιχειρήσεις που συνεχίζουν να ρυπαίνουν. Στην ουσία πρόκειται για ημίμετρα και γι' αυτόν ακριβώς το λόγο οι εργαζόμενοι σε καμιά περίπτωση δε θα πρέπει να εφησυχάσουν. Και σε αυτή την κατεύθυνση ήδη αγωνίζονται, με τις ενημερωτικές συγκεντρώσεις που αρχικά διοργανώνει η Επιτροπή Αγώνα για τον Ασωπό, με στόχο το συντονισμό του αγώνα προκειμένου να λυθεί αυτό το διαρκές έγκλημα.

Το θέμα του νερού αποκτά τεράστιες διαστάσεις. Δείχνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει αυτή η εγκληματική πολιτική. Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να διεκδικήσουν μια άλλη πολιτική ανάπτυξης της χώρας, που στο κέντρο της θα έχει τους ίδιους. Οταν κριτήριο είναι το κέρδος των μεγάλων βιομηχανιών, τότε η ζωή των εργαζομένων θα βρίσκεται μόνιμα σε κίνδυνο. Η διαχείριση του νερού απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό και κοινωνικό έλεγχο, καθορισμένες χρήσεις για τους υδάτινους πόρους με βάση τις λαϊκές ανάγκες.