(του απεσταλμένου μας Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ).--

Σήμερα, αύριο και όλα ...τελειώνουν. Δηλαδή, μόλις, αρχίζουν. Αφού μετά την παραγωγή, το δεύτερο μεγάλο κεφάλαιο τουλάχιστον για την ελληνική ταινία, αλλά και για τις ανεξάρτητες παραγωγές όλων των χωρών, είναι το ζήτημα της διανομής! Από Δευτέρα, λοιπόν, τρέχα, φίλε μου, τρέχα! Τα πανηγύρια τελειώνουν και η κακή πραγματικότητα τους (μας) την έχει στημένη στη γωνία! Τα γραφεία διανομής, το ταμείο δηλαδή, θα αποφασίσει!

Ωστόσο, σήμερα έχουμε καλά νέα! Η μια από τις δυο ελληνικές συμμετοχές στο διεθνές φεστιβάλ, η ταινία του Θάνου Αναστόπουλου, «Διόρθωση», χωρίς να μας μεταφέρει κινηματογραφικά στους ουρανούς, κατάφερε να μας ...προσγειώσει στην πραγματικότητα. Η χώρα μας, πια, πρέπει να έρθει φάτσα με την αλήθεια. Να μάθει να ζει με τους μετανάστες και όχι να τους σκοτώνει!

Θυμάστε τη δολοφονία του Αλβανού μετανάστη στην Ομόνοια, μετά από τον αγώνα Ελλάδας - Αλβανίας; Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το περιστατικό (τι μικρή λέξη για μια δολοφονία!), ο Θάνος Αναστόπουλος ανέλαβε με την ταινία του να ζητήσει εκ μέρους μας συγνώμη. Το άτομο, υποτίθεται, που σκότωσε τον Αλβανό, μόλις αποφυλακιστεί, πλησιάζει τη χήρα και το παιδί του δολοφονημένου και με όλο του το Είναι προσπαθεί να δείξει τη μετάνοια, τη μεταμέλειά του και να αναλάβει τις ευθύνες, να γίνει ο σύζυγος και ο πατέρας! Να «διορθώσει», τα αδιόρθωτα!

Σκληρή και παράλληλα εξαιρετικά τρυφερή ταινία! Και αν είχε ευτυχίσει περισσότερο στους δεύτερους ρόλους και αν απέφευγε κάποιες συμβατικότητες, κυρίως με τις συμμορίες των φασιστών-χούλιγκαν, θα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα! Η «Διόρθωση», με πολύ λιτά μέσα, καταφέρνει να δείξει μια άλλη Ελλάδα. Την Ελλάδα των μεταναστών, των ανέργων, των καταφρονημένων. Την Ελλάδα που οι περισσότεροι προσπαθούνε να μη βλέπουνε!

Θα μιλήσουμε, βέβαια, εκτενέστερα όταν η ταινία βγει στη διανομή!

Η δεύτερη ελληνική συμμετοχή στο διεθνές τμήμα του φεστιβάλ είναι, σε αντίθεση με τη «Διόρθωση», πολύ «προσωπική». Πρόκειται για το «Valse Sentimentale» της Κωνσταντίνας Βούλγαρη (κόρης του Παντελή Βούλγαρη και της Ιωάννας Καρυστιάνη).

Φυσικά, δεν απαγορεύεται να ασχολείται ο καλλιτέχνης, ιδιαίτερα ο νέος καλλιτέχνης, με το «προσωπικό». Μόνο που πρέπει το «προσωπικό» να εντάσσεται, τελικά, στο γενικό, αλλιώς δε μας αφορά η περίπτωση! Είναι για προσωπική κατανάλωση, για να ασχολείται με κάτι η «παρέα».

Φοβάμαι πως η ταινία της Βούλγαρη δε βγαίνει καθόλου έξω από τον εαυτό της! Είναι εγωιστική και κακομαθημένη! Δεν προκαλεί το ενδιαφέρον, δε μας αποσπά την προσοχή. Και τα δυο παιδιά, το ζευγάρι της ταινίας, πάνε και έρχονται χωρίς λόγο. Δεν προσφέρουν ούτε ένα στοιχείο για να τα «συμπαθήσουμε», να νιώσουμε θετικά ή αρνητικά μαζί τους! Ωστόσο, το «ντεκόρ», η χώρα μας, όπου ζει και το ζευγάρι της ταινίας, έχει μεγάλα προβλήματα και εξαιρετικό ενδιαφέρον. Πολιτικό, κοινωνικό, ερωτικό! Δεν μπορούμε, λοιπόν, να κλείνουμε τα μάτια σε αυτό το ενδιαφέρον και ζωντανό «ντεκόρ» και να σφυρίζουμε «προσωπικά»!