Η Τζάκι είναι αστυνομικίνα και εργάζεται στα μόνιτορ, που αναμεταδίδουν εικόνες από τις κάμερες, οι οποίες είναι στημένες στους δρόμους της Γλασκόβης! Οχι, μην πάει ο νους σας στο ...κακό! Η ταινία, δεν ασχολείται με τέτοιες πολυτέλειες! Δεν την απασχολεί η παρακολούθηση των πολιτών, τα προσωπικά δεδομένα, η επίσημη παρανομία. Αυτή έχει αλλού το μυαλό της. Στο θρίλερ! Εγώ, πάντως, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας έφριττα με την παρακολούθηση. Οι κάμερες δεν αφήνουν σπιθαμή χωρίς έλεγχο. Ζουμάρουν, απομακρύνονται, στρίβουν, χώνονται μέσα στα σπίτια, στα αυτοκίνητα, σε παίρνουν στο κατόπι. Με αυτή την ...οπτική έχει ενδιαφέρον η ταινία.

Ας υποθέσουμε τώρα ότι εσείς δε νοιάζεστε για τα παραπάνω (κακώς, βέβαια). Ή τα αφήνετε στην άκρη (και πάλι κακώς) και θέλετε να παρακολουθήσετε την ταινία, χωρίς να βάζετε τέτοια ζητήματα (τρεις φορές κακώς). Θέλετε να δείτε απλώς την ιστορία της. Να θεωρήσετε τις κάμερες απλώς ντεκόρ. Τότε θα βρείτε την περίπτωση της Τζάκι, της αστυνομικίνας, αρκετά ενδιαφέρουσα. Γιατί η ταινία διαθέτει σασπένς. Σε αυτό συμβάλλει το «κρυφό» της κάμερας (θέλω δε θέλω εκεί πηγαίνει το θέμα). Συμβάλλει το γεγονός πως τα θύματα της παρακολούθησης, είναι ανυποψίαστα ότι τα παρακολουθούν.

Κάποια μέρα η αστυνομικίνα βλέπει στο μόνιτορ έναν άνθρωπο από το παρελθόν της. Κάποιον άνθρωπο που δεν επιθυμούσε να δει! Τον παίρνει, λοιπόν, στο κατόπι. Από τη θέση της κατευθύνει τις κάμερες, και το «θύμα» βρίσκεται μέσα στα πλοκάμια της. Μαθαίνει κάθε του κίνηση και τον παγιδεύει.

Η ταινία χωρίς να βάζει μεγάλα ζητήματα παρακολουθείται με ενδιαφέρον. Εχει πλοκή. Και αγωνία. Πολύ καλή ατμόσφαιρα, κι ας είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της σκηνοθέτιδας. Κύριο στοιχείο της είναι ο αισθησιασμός και ο έρωτας. Και, βέβαια, η μοναξιά των ανθρώπων.

Παίζουν: Κέιτ Ντίκι, Τόνι Κοιυράν, Μάρτιν Κόμπστον, Νάταλι Πρες.