Στο μπαλέτο του Ντεμπισί ένιωθα τρυφερά γι' αυτόν. Στην ταινία «Ο Λαβύρινθος του Πάνα», του Μεξικανού σκηνοθέτη Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, τον φοβόμουν κι έκλεινα για δευτερόλεπτα τα μάτια. Τερατοειδής, που κρατούσε κλειδιά, τα οποία ξεκλείδωναν μυστικά. Εβλεπα τη διαδικασία της παιδικής φαντασίας και περιέργειας που βγαίνει μέσα από τους μύθους και που με τα χρόνια κάποιος, σαν τον Ντελ Τόρο, τα χρησιμοποιεί όλα αυτά για να δώσει τα δικά του μηνύματα δημιουργικά και αποτελεσματικά.

Η Ελλάδα τα έχει περάσει και όχι μόνο σ' έναν πόλεμο επικράτησης της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, αλλά με ένα σκληρό πολύχρονο Εμφύλιο. Στους διαλόγους πέρασε μια συγκλονιστική φράση, η ζωή είναι στον πόνο. Σκέφθηκα πως εννοούσε τον πόνο που φέρνει τον άνθρωπο στη ζωή.

Κάναμε κι εμείς τις δικές μας ποιητικές εφαρμογές πάνω στους πόνους που ένιωθαν οι κρατούμενοι, οι εξόριστοι, όσοι αντιστέκονταν στη χούντα, και που δεν ήταν μόνο φυσικοί, αλλά και διανοητικά και ψυχικά βασανιστικοί γιατί πήγαζαν από τα υψηλότερα αισθήματα του ανθρώπου για δικαιοσύνη.

Τώρα μαθαίνουμε ότι οι Αμερικανοί «επιστήμονες», πέρα από τα συνηθισμένα όπλα που χρησιμοποιούνται σε ειρηνικές διαδηλώσεις, όπως σπρέι, πλαστικές σφαίρες και αέρια, εφεύραν τη «ριπή πόνου», που ταξιδεύει σε ευθεία γραμμή και σε μεγάλες αποστάσεις, αγνοώντας βαρύτητα και άνεμο. Η εταιρεία που τα κατασκευάζει, η «Raytheon», μας καθησυχάζει ισχυριζόμενη ότι τα «όπλα πόνου» είναι ακριβή και ότι ο πόνος σταματά αμέσως μόλις ο χειριστής του όπλου αλλάξει πορεία ή όταν ο ζωντανός στόχος τραπεί σε φυγή.