Νεαρός μετανάστης - κλεφτρόνι γυροφέρνει στα μπαρ με τους ομοφυλόφιλους της Αθήνας, όπου συχνάζουν και οι φίλοι του οι επιβήτορες Αλβανοί. (Αυτός δηλώνει πως δε «γουστάρει» σεξουαλικές επαφές με τέτοιους. Οποιος, όμως, δε «γουστάρει», λέει η λογική, δεν έχει και φίλους που «γουστάρουν». Ας είναι!). Κάποια μέρα, λοιπόν, ο νεαρός, που δε γουστάρει, ενδίδει! Φεύγει από το μπαρ με κάποιον μεσήλικα. Ο οποίος την άλλη μέρα βρίσκεται σκοτωμένος...

Λίγες μέρες αργότερα, σε ένα μπλόκο της αστυνομίας, ο νεαρός λαθρομετανάστης συλλαμβάνεται και αποστέλλεται πίσω στην Αλβανία. Εκεί, αμέσως μόλις πατήσει το πόδι του, συλλαμβάνεται από τις αλβανικές αρχές, για κάποια κλοπή που έκανε πριν φύγει για την Ελλάδα (τον κατήγγειλε ο πατέρας του). Κλοπή, η οποία στάθηκε η αφορμή να διώξουν τη μητέρα του από την εργασία της. Περνάει δικαστήριο και φυλακίζεται.

Στις αλβανικές φυλακές, τις οποίες η Αντωνίου περιγράφει σαν μεσαιωνικές (μπορεί και να είναι, δε θα διαφωνήσω), ο Eduart, ανάμεσα στα άλλα, βιάζεται σεξουαλικά από συγκρατούμενούς του! (Και στην Ελλάδα, και στη Γερμανία, βιάζονται στις φυλακές, επίσης). Μετά (και) απ' αυτό το συμβάν είναι έτοιμος, πια, να εκραγεί. Τότε ακριβώς, τελείως συμπτωματικά, πριν γίνει Πάσαρης, ας πούμε, εμφανίζεται ο από μηχανής θεός, όπως γίνεται στις τραγωδίες. Πολιτισμένος γιατρός Γερμανός ισοβίτης, ο οποίος ακούει κλασική μουσική, σε αντίθεση με τον τριτοκοσμικό Eduart που ακούει κουρελορόκ, και ο οποίος με τη φώτιση του «Θεού», που του «δόθηκε» η ευκαιρία να γνωρίσει στις φυλακές, έχει μετανιώσει για τα εγκλήματά του (πούλαγε ληγμένα φάρμακα στην Αλβανία από τα οποία υπήρξαν πολλοί θάνατοι), γίνεται καταλύτης! Σαν καλός Σαμαρείτης που είναι, πια, σήμερα (προσφέρει τις ιατρικές υπηρεσίες του στους κρατουμένους, οι οποίοι χωρίς αυτόν θα πέθαιναν σαν τα ζώα), μυεί τον Eduart στη συγχώρεση και στην καλοσύνη.(Μέχρι και η Βίβλος επιστρατεύεται). Η «αλλαγή» στο κλεφτρόνι είναι τέτοιας ποιότητας, που μόλις βγει από τη φυλακή... Δυστυχώς, δεν πρέπει να σας αποκαλύψω το τέλος! Αν μου επιτρεπόταν, θα κατανοούσατε καλύτερα την άποψή μου.

Η φόρμα της ταινίας φαίνεται να είναι ρεαλιστική. Εστω και με αδυναμίες! (Πολλές σκηνές περισσότερο πλησιάζουν στην ηθογραφία). Η ταινία, αυτή καθαυτή, όμως, δεν είναι ρεαλιστική! Γιατί η ιστορία της, παρότι βασίζεται σε αληθινά περιστατικά, ο πραγματικός Eduart βρίσκεται κρατούμενους στις ελληνικές φυλακές, ψευτίζει! Ο ρεαλισμός, όπως γνωρίζετε, δεν επιτρέπει ψευτιές! Ούτε στη φόρμα ούτε, βέβαια, στο περιεχόμενο. Θέλει «πιστή», με «πιστές» και καλαίσθητες εικόνες, μεταφορά της αντικειμενικής πραγματικότητας.

Η αντικειμενική πραγματικότητα δεν είναι αυτή που μας δείχνει η ταινία! Το κλεφτρόνι δεν έγινε από μόνο του κλεφτρόνι. Η μετάνοια, που σε οδηγεί στο «θεό», δεν είναι πραγματική μετάνοια, είναι φυγή! Και βέβαια υπάρχουν τέτοια παραδείγματα. Κάποιοι κρατούμενοι, ίσως, κατέφυγαν στο «Θεό» (εγώ, βέβαια, δεν έχω ακούσει για κανέναν τέτοιον). Η πραγματική «μετάνοια», όμως, αυτή που πραγματικά σε κάνει άνθρωπο, όπως φαίνεται να έγινε ο Eduart, έρχεται μόνον όταν κατανοήσεις και ερμηνεύσεις τις αιτίες που σε οδήγησαν στο έγκλημα. Πράγμα που σε καμία στιγμή δεν έκανε ο «Eduart» (η ταινία, δηλαδή).

Η Αντωνίου «αγνόησε» τελείως τους πολιτικούς και οικονομικούς λόγους, που δημιούργησαν αυτό το χάος στα Βαλκάνια και στον κόσμο! Κυρίως, αγνόησε τους υπεύθυνους για τη σημερινή τραγωδία. Την Αμερική, την ΕΕ, τους Γερμανούς... Περισσότερο έδειξε να την απασχολεί η περιπέτεια. Παρότι, όπου η ίδια έκρινε ότι αυτό θα τη διευκόλυνε, δε δίστασε να κάνει ωμό και χυδαίο αντικομμουνισμό (ο «κακός» πατέρας του Eduart, ο οποίος, τελικά, με τον «κακό» «σταλινικό» χαρακτήρα του, τον έκανε κλεφτρόνι και μετά τον πρόδωσε και από πάνω, ήταν κομμουνιστής). Επίσης, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η ευνοϊκή μεταχείριση του Γερμανού. Του μοναδικού «καλού» στην ταινία! Οι Βαλκάνιοι είναι καθάρματα και άξεστοι. Οι Ευρωπαίοι, ακόμα και οι εγκληματίες, φιλόμουσοι και ευαίσθητοι. (Οι κινηματογραφικές δουλιές της Αντωνίου χρηματοδοτούνται από το γερμανικό κράτος).

Οι σκοπιμότητες δεν κάνουν ποτέ καλό στην Τέχνη. Αντίθετα, μειώνουν ή εξαφανίζουν τις όποιες αρετές υπάρχουν στο καλλιτεχνικό έργο. Στην περίπτωση του «Eduart», οι σκοπιμότητες της Αντωνίου, τον μείωσαν! Και αδίκησαν, κατά κάποιον τρόπο, και την ίδια, που κανένας δεν αμφισβητεί τις ικανότητές της.

Παίζουν: Εσχρέφ Ντουρμισί, Αντρέ Χενικέ, Ερμέλα Τέλι, Ντρισίμ Χέεπα, Αντριάν Αζιρί, Μάνος Βακούσης, κ.ά.