Το έργο «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» («A CHRISTMAS CAROL» 1984) βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Κάρολου Ντίκενς. Σ' αυτό, όπως και στην ταινία, περιγράφονται, με σπαραχτικό τρόπο, η φτώχεια και η εξαθλίωση των ανθρώπων της βιομηχανικής Αγγλίας, η αυθαιρεσία των αφεντικών, η παντελής έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας και οι θλιβερές τους συνέπειες.

Πρωταγωνιστής είναι ο Εμπενέζερ Σκρουτζ (Τζορτζ Σ. Σκοτ), ένας πλούσιος και κυνικός επιχειρηματίας, που, κυνηγώντας το κέρδος, έχει χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς και κοινωνικότητας. Την παραμονή των Χριστουγέννων, ο Σκρουτζ δέχεται την επίσκεψη του πρώην συνεταίρου του, ο οποίος έχει πεθάνει πριν από εφτά χρόνια. Ο πρώην συνέταιρος, και νυν φάντασμα, προειδοποιεί τον Σκρουτζ για τα δεινά που τον περιμένουν, αν συνεχίσει να αντιμετωπίζει τη ζωή και τους συνανθρώπους του με τη σκληρότητα και τον εγωισμό που έδειχνε έως τότε. Τελευταία ευκαιρία για τη σωτηρία του θα είναι τρία πνεύματα που πρόκειται να τον επισκεφτούν...

Εχουν κατά καιρούς γίνει αρκετές μεταφορές της ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, τόσο στη μικρή όσο και στη μεγάλη οθόνη. Η παρούσα τηλεταινία του Κλάιβ Ντόνερ (WHAT'S NEW PUSSYCAT, 1965) πραγματικά ξεχωρίζει, κυρίως για ένα λόγο. Η παρουσία του ηθοποιού Τζορτζ Σ. Σκοτ (Οσκαρ πρώτου ανδρικού για το «ΠΑΤΟΝ», 1970) είναι κυριολεκτικά καταλυτική. Ο Σκοτ δεν ερμηνεύει, αλλά είναι ο Σκρουτζ! Δεν πρόκειται για χαρακτήρα καρικατούρα, αλλά για έναν αδίσταχτο, άπληστο εκμεταλλευτή.

Επιπλέον, η ταινία - αν και φτιαγμένη για την τηλεόραση - έχει πολύ προσεγμένα και πλούσια σκηνικά και φωτογραφία, δύο στοιχεία που δίνουν την ατμόσφαιρα που χρειάζεται σαν εποχή αλλά και σαν είδος.

Το σενάριο είναι πάρα πολύ κοντά στο βιβλίο. Οι διάλογοι συχνά παρμένοι αυτούσιοι από τις σελίδες του Ντίκενς, οι θλιβερές κοινωνικές συνθήκες δοσμένες με την ίδια ένταση. Αν και μιλάμε για διαφορετικές μορφές τέχνης, ωστόσο αυτό το οποίο εισπράττουμε είτε ως αναγνώστες είτε ως θεατές είναι παρόμοιο σαν αίσθηση: Προβληματισμός και θλίψη για την κοινωνική αδικία, αγανάκτηση για τον ευτελισμό της ζωής και της εργασίας από τους πλούσιους, στο τέλος όμως παρηγοριά, χάρη στη δυνατότητα της τέχνης να εμπνέει αγωνιστικότητα, αισιοδοξία και πίστη σε ένα καλύτερο μέλλον. Βιβλίο και ταινία για ψυχαγωγία δίχως εγκεφαλική ραθυμία.