Γι' αυτόν μάλλον η ιστορία θα έχει καλό τέλος. Ηδη, βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της θεραπείας του, νιώθει το κορμί του μέρα με τη μέρα να δυναμώνει, νιώθει τα πόδια του - μετά από δύο ολόκληρους μήνες - να πατούν ξανά σταθερά στο έδαφος, νιώθει τη δύναμη να αναβλύζει πάλι από μέσα του και ήδη αρχίζει να κάνει σχέδια για την επόμενη μέρα, όταν θα κρατά, επιτέλους, στα χέρια του το πολυπόθητο εξιτήριο. Ομως, στο βλέμμα του φαίνεται μια δυσφορία, ένας όχι και τόσο ανεξήγητος πόνος, μια απορία, ένα άχτι: «Για ποιο λόγο το έκανε; Ούτε με γνώριζε, ούτε καν μου μίλησε, όταν με πυροβόλησε. Ηρθε από πίσω μου και πάτησε τρεις φορές τη σκανδάλη. Γιατί έγιναν όλα αυτά; Επειδή είμαι μαύρος;».

Αυτός που ρωτά είναι ο 34χρονος Νιγηριανός Τίμοθι Αμντούλ, ένα από τα θύματα της φασιστικής παράκρουσης του Α. Καζάκου, τον προηγούμενο Οκτώβρη. Ο Τίμοθι - που νοσηλεύεται από εκείνο το τραγικό βράδυ σε δωμάτιο του νοσοκομείου «Σωτηρία» - ακριβώς σ' αυτά τα δύο ερωτήματα στέκεται και ξαναστέκεται - ίσως και καθόλη τη διάρκεια της συζήτησής μας - κι, απ' ό,τι φαίνεται, δείχνει σαν να μη θέλει να βγάλει άκρη: «Γιατί έγιναν όλα αυτά; Επειδή είμαι μαύρος;». Κι όμως, όταν τον ρωτάς ξαφνικά, εάν αυτή η αναίτια δολοφονική επίθεση, που δέχτηκε, τον έκανε όλο αυτό το διάστημα να θέλει να εγκαταλείψει τη χώρα μας, απαντά σχεδόν αφοπλιστικά: «Γιατί; Αυτή είναι η πατρίδα μου». Και η εξήγηση έρχεται ακόμα πιο αφοπλιστική: «Ζω τρία χρόνια στην Ελλάδα κι έχω πολλές ευχάριστες στιγμές να θυμάμαι. Εχω φίλους, πολλούς Ελληνες φίλους, μου αρέσει η ζωή στη χώρα σας, παρά τις όποιες δυσκολίες της. Το ότι ένας άνθρωπος, ένας Ελληνας, με πυροβόλησε πισώπλατα και χωρίς αιτία, δε σημαίνει πως είναι έτσι όλοι. Είναι έγκλημα να μπερδέψουμε το ένα με το άλλο»...

Ο Τίμοθι, από τη στιγμή που ήρθε στη χώρα μας, ζει πουλώντας διάφορα μικροαντικείμενα στους δρόμους. Το βράδυ εκείνο του Οκτώβρη, βρισκόταν στα Εξάρχεια, μαζί με έναν φίλο του και ανηφόριζαν προς τα μαγαζιά της οδού Καλλιδρομίου. Ξαφνικά, ένιωσε κάποιον πίσω του - ήταν ο Α. Καζάκος - και πριν καλά - καλά προλάβει να γυρίσει, ένιωσε τρεις σφαίρες στο κορμί του. «Πρώτα ένιωσα ένα δυνατό πόνο στη δεξιά ωμοπλάτη μου. Γυρνώντας προς το μέρος του δέχτηκα δύο ακόμα σφαίρες, μία στο θώρακα και μία στην κοιλιά», περιγράφει. Ο Τίμοθι σωριάστηκε αιμόφυρτος. Ο φίλος του, ανήμπορος να αντιδράσει, γονάτισε πάνω του κι έκλαιγε με λυγμούς. Σήμερα, ο Τίμοθι κρατά στα χέρια του την τελευταία σφαίρα, που βγήκε με επέμβαση μόλις την προηγούμενη βδομάδα από μέσα του, και σχεδόν χαμογελώντας λέει: «Μου την έδωσαν οι γιατροί και αποφάσισα να την κρατήσω. Ακόμα δεν έχω καταλάβει για ποιο λόγο»...

Από τη διαμονή του, όλο αυτό το διάστημα, στο «Σωτηρία», ο 34χρονος Νιγηριανός κατ' αρχήν αναφέρεται με ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη σε όλο το προσωπικό - νοσηλευτικό και ιατρικό - του νοσοκομείου. «Με περιποιήθηκαν και με πρόσεξαν σαν να 'μουνα δικός τους άνθρωπος», λέει. Ευχαριστεί, επίσης, όλους τους φίλους που στάθηκαν στο πλευρό του, αλλά και όλους τους άγνωστους πολίτες, που πέρασαν απ' το νοσοκομείο για να τον δουν, να βοηθήσουν, να του σφίξουν το χέρι. Παράλληλα, όμως, κάνει και μια διαπίστωση, που είναι εξίσου τραγική με το γεγονός που του συνέβη: «Το επεισόδιο που συνέβη εις βάρος τόσων μεταναστών είναι ζήτημα πολιτικό, δεν είδα, όμως, κανέναν όλο αυτό το διάστημα να έρθει εδώ πέρα για να ρωτήσει τι κάνουμε»... Οσο για τα συναισθήματά του τώρα, που είναι ήδη με το ένα πόδι έξω απ' το νοσοκομείο (μένει ακόμα να ολοκληρωθεί η φάση της φυσικοθεραπείας του), εξακολουθούν να είναι φορτωμένα μ' αυτήν την απορία, μ' αυτό το άχτι: «Δεν μπορώ ακόμα να χωνέψω πώς μου την έφεραν πισώπλατα»...