Ο χαρακτηρισμός «παιδί χωρισμένων γονιών» επιλέγεται σχεδόν από όλα τα ΜΜΕ, όταν αναφέρονται στον τραγικό θάνατο της 14χρονης μαθήτριας στην Πτολεμαΐδα μετά από χρήση κοκαΐνης. Πολύ σωστά τηρείται η ανωνυμία της μαθήτριας, όμως πώς λειτουργεί διαπαιδαγωγητικά για την κοινωνία, τα παιδιά και τους εφήβους, όταν υπερτονίζεται (σχεδόν ταυτίζεται) ένας θάνατος από ναρκωτικά με το χωρισμό των γονιών;

Σίγουρα, δεν πρόκειται για απλοϊκή ερμηνεία και αντιμετώπιση ενός τόσο σοβαρού φαινομένου, όπως η χρήση ναρκωτικών. Και σε αυτή την περίπτωση η πλειοψηφία των ΜΜΕ έσπευσε να αποκόψει, στη συνείδηση των εργαζομένων, το πρόβλημα από τις κοινωνικές αιτίες και προεκτάσεις του, να το περιορίσει στην ατομική ευθύνη και να το κλείσει στους «τέσσερις τοίχους» μιας οικογένειας.

Διαφορετικά, θα ξεκινούσε μια ουσιαστική συζήτηση: Ποιος θέλει τη νεολαία «βυθισμένη» στις ναρκωτικές ουσίες, εξαρτημένη, αδιάφορη και υποταγμένη; Πάνω σε ποια αδιέξοδα, τόσο των νέων όσο και των οικογενειών τους, βρίσκει έδαφος και αναπτύσσεται αυτό το φαινόμενο και ποιες πολιτικές δημιουργούν αυτό το πρόσφορο έδαφος; Ποιοι κερδίζουν, οικονομικά και ιδεολογικά, από μια εξαρτημένη νεολαία; Τα συμπεράσματα από αυτή την επί της ουσίας συζήτηση, από μια τέτοια αντιμετώπιση του ζητήματος, είναι τελείως διαφορετικά και πολύ πιο επικίνδυνα. Η λαϊκή οργή, που προκαλεί το συμβάν, δε θα ήταν «τουφεκιά στον αέρα»...