Ο ίδιος ο κ. Ρέππας προσπαθεί μέσα από τα ΜΜΕ να παρουσιάσει τον ομώνυμο νόμο σαν φιλεργατικό, προβάλλοντας τρεις βασικούς ισχυρισμούς.

Κι επειδή «η μισή αλήθεια ισοδυναμεί με ψέμα», ας δούμε πώς έχουν τα πράγματα:

Το 1% του ΑΕΠ αντιστοιχεί σήμερα (με βάση το νέο ΑΕΠ) σε 2,4 δισ. ευρώ. Με βάση τον προϋπολογισμό του ΙΚΑ για το 2008 («Ριζοσπάστης» 16 Δεκέμβρη) τα έσοδα του Ιδρύματος από εισφορές κύριας σύνταξης (13,37% εργοδότες, 6,67% εργαζόμενοι) ανέρχονται στα 7,6 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι η κρατική εισφορά του 10% αντιστοιχεί περίπου^* στο ποσό των 3,8 δισ. ευρώ. Δηλαδή ο νόμος Ρέππα άλλαξε τη μέθοδο κρατικής χρηματοδότησης με ταυτόχρονη μείωση της χρηματοδότησης.

Βέβαια, πρέπει να τονίσουμε ότι τόσο οι θεσμοθετημένοι πόροι χρηματοδότησης με τον παλιό τρόπο, όσο και το 1% του ΑΕΠ, υπολείπονται κατά πολύ των πραγματικών αναγκών των Ταμείων, ενώ είναι ενδεικτικό ότι δεν καταβλήθηκαν ποτέ από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Το πρόβλημα όμως με τα ασφαλιστικά δικαιώματα δεν είναι η μέθοδος, η τεχνική της κρατικής χρηματοδότησης, όπως προβάλλουν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ - ΓΣΕΕ, αλλά η αντιλαϊκή πολιτική που στοχεύει στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις των εργαζόμενων και εξυπηρετεί τα συμφέροντα, τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να εμπλακούν σε συζήτηση για τη μέθοδο, την τεχνική, αλλά να οργανώσουν τον αγώνα τους με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ για ανατροπή αυτής της πολιτικής, για ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, για να επιστρέψει ο πλούτος σ' αυτούς, που τον παράγουν.

Η κυβέρνηση της ΝΔ με το νόμο 2084/92 μείωσε το ποσό της σύνταξης για τους μετά το 1993 διορισθέντες από το 80% του τελευταίου μισθού στο 60% του μέσου όρου της τελευταίας 5ετίας.

Ο νόμος Ρέππα αύξησε πράγματι το ποσοστό από το 60% στο 70% για τους μετά το 1993 διορισθέντες, αλλά ταυτόχρονα μείωσε το ποσοστό για όλους τους άλλους (τους διορισθέντες έως το 1992) από το 80% στο 70% και καθιέρωσε και γι' αυτούς τον υπολογισμό της σύνταξης με βάση το μέσο όρο της τελευταίας 5ετίας αντί του τελευταίου μισθού (ρυθμίσεις που ισχύουν από 1 Γενάρη 2008). Οι ρυθμίσεις όμως αυτές βρίσκονται σ' αντίθεση με τις εργατικές διεκδικήσεις για ποσό σύνταξης στο 80% του τελευταίου μισθού.

Το κρίσιμο όμως ζήτημα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ με το νόμο Ρέππα υιοθέτησε πλήρως την αντιασφαλιστική «φιλοσοφία» των νόμων της ΝΔ. Ο πυρήνας της έγκειται στο ότι για πρώτη φορά συνδέονται τα χρόνια εργασίας με το όριο ηλικίας, προκειμένου να συνταξιοδοτηθεί κάποιος. Μέχρι τότε η μοναδική προϋπόθεση για να βγει κάποιος στη σύνταξη (άνδρες, γυναίκες, μητέρες) ήταν τα χρόνια εργασίας. Η βασική αντεργατική τομή των νόμων της ΝΔ είναι η προσθήκη και δεύτερης προϋπόθεσης, αυτής του ορίου ηλικίας, η οποία πρέπει να συμπίπτει με την πρώτη.

Ετσι, για πρώτη φορά έχουμε το φαινόμενο να θεμελιώνει ο εργαζόμενος συνταξιοδοτικό δικαίωμα, αλλά να μην μπορεί να το ασκήσει μέχρι τη συμπλήρωση του ορίου ηλικίας. Αυτή τη «φιλοσοφία» διατήρησε το ΠΑΣΟΚ αυξάνοντας μάλιστα τα χρόνια ασφάλισης για συνταξιοδότηση χωρίς όριο ηλικίας στα 37, όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν πλήρη σύνταξη με 30 χρόνια εργασίας.

Είμαστε βέβαιοι πως κανένα τερτίπι δε θα αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους οι οποίοι συνεχίζουν τον αγώνα τους με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ για ασφαλιστικά δικαιώματα που θα ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες τους.

----------------

* Λέμε περίπου γιατί δεν έχει υπολογιστεί η επιπλέον εισφορά εργοδότη - εργαζόμενου για τα βαρέα και ανθυγιεινά.