Καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ εξαντλεί το ενδιαφέρον της στην υπόθεση Ζαχόπουλου και τα συμπαρομαρτούντα, σε δεύτερο πλάνο οριστικοποιείται το πραγματικό κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό για το Ασφαλιστικό και το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων. Η πρώτη διαπραγματευτική συνάντηση ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και τις εργοδοτικές ενώσεις για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) έχει οριστεί για την ερχόμενη Τετάρτη, 30 Γενάρη.

Κυβέρνηση, ΣΕΒ και μεγαλοεργοδότες, αλλά και πλειοψηφία ΓΣΕΕ έχουν δείξει τα χαρτιά τους, τα σχέδιά τους και τις επιδιώξεις τους. Απέναντί τους το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ με τη δική τους στρατηγική, με τη γραμμή της πλατιάς συσπείρωσης στη βάση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, ετοιμάζονται για την αναμέτρηση.

Παρά τους μύθους που σχολαστικά και επίμονα προσπαθεί να πλασάρει η κυβέρνηση της ΝΔ, η αλήθεια είναι ότι εμμένει στα αντιασφαλιστικά της σχέδια. Κεντρικοί άξονες της επίθεσης που σχεδιάζει είναι αυτοί, όπως έχουν πρωτοδιατυπωθεί: Αύξηση των ορίων ηλικίας μέσα από τη δημιουργία αντικινήτρων στο δικαίωμα της πρόωρης συνταξιοδότησης και όχι μόνο, κατακρεούργηση του καθεστώτος των ΒΑΕ, περικοπές στις αναπηρικές συντάξεις, επιμονή στις ενοποιήσεις Ταμείων και ενθυλάκωση μέρους των αποθεματικών τους, συνέχιση της υποχρηματοδότησης του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης και εκ βάθρων μεταμόρφωση του ΙΚΑ - ΕΤΑΜ, το οποίο σύμφωνα με το επιχειρησιακό σχέδιο του 2008 θα μετατραπεί σε Ταμείο - Τράπεζα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αποστολή του.

Ανάλογη είναι η πολιτική της κυβέρνησης και στο εισοδηματικό. Η κατεύθυνση που δίνεται είναι διαιώνιση της πολιτικής της λιτότητας και για το 2008 στο όνομα της αντιμετώπισης του πληθωρισμού. Και αυτό όταν ήδη από το πρώτο δεκαήμερο του χρόνου οι εργαζόμενοι πληρώνουν τσουχτερές αυξήσεις σε 500 είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, ενώ έπεται συνέχεια. Οσον αφορά στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης δεν κρύβει ότι αυτή πρέπει να έχει μακροχρόνια διάρκεια (πάνω και από διετής) και οι «αυξήσεις» να είναι συγκρατημένες.

Θέση όμως έχει πάρει και ο ΣΕΒ. Οι βιομήχανοι δεν κρύβουν την ανοιχτή τους στήριξη στην αντιασφαλιστική κατεδάφιση που ετοιμάζει η κυβέρνηση και παράλληλα μέσα από τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας θα επιδιώξουν να αυξήσουν παραπέρα την κερδοφορία των επιχειρήσεών τους.

Το κείμενο που έδωσε ο ΣΕΒ στη δημοσιότητα την περασμένη Τετάρτη, ενόψει των διαπραγματεύσεων για την ΕΓΣΣΕ που αρχίζουν την προσεχή Τετάρτη, είναι αποκαλυπτικό. Το πλαίσιο αρχών - όπως το ονόμασε - πάνω στο οποίο ενδιαφέρεται ο ΣΕΒ να γίνει η διαπραγμάτευση είναι προκλητικό, δεν παίρνει καμιά συζήτηση και πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια.

Με τις θέσεις τους αυτές οι βιομήχανοι απαιτούν:

• Την κατάργηση επί της ουσίας της ΕΓΣΣΕ, η οποία θα εφαρμόζεται κατά περίπτωση.
• Την ενίσχυση της «απασχολησιμότητας», δηλαδή κάθε μορφής ελαστικής απασχόλησης και διά βίου κατάρτισης.
• Την αποδοχή από μέρους των εργαζομένων του κλεισίματος επιχειρήσεων και της απώλειας θέσεων εργασίας.
• Την προσαρμογή των εργαζομένων στο «διεθνές περιβάλλον».
• Τον εξοβελισμό των συνδικάτων από τους χώρους εργασίας και την αντικατάστασή τους από κοινά με τους εργοδότες όργανα που θα εξετάζουν και θα «λύνουν» τα προβλήματα!

Επί της ουσίας, το μεγάλο κεφάλαιο επιχειρεί να μετατρέψει την Εθνική Συλλογική Σύμβαση, αλλά και ευρύτερα τις συμβάσεις, από πλαίσιο προστασίας των εργαζομένων, σε εργαλείο ενίσχυσης της κερδοφορίας του, σε ένα χαρτί που δε θα έχει καμιά αξία και όπου οι εργάτες θα συνομολογήσουν την ολοκληρωτική παράδοσή τους.

Η αξίωση η Εθνική Συλλογική Σύμβαση να μην έχει γενική ισχύ και να εξαιρούνται απ' αυτή ομάδες εργαζομένων και επιχειρήσεων, όπως οι μακροχρόνια άνεργοι, οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, καθώς και οι ζημιογόνες επιχειρήσεις, σημαίνει απλά ότι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δε θα λαμβάνουν ούτε τους κατώτερους μισθούς, ούτε άλλες πρόνοιες που προβλέπει η σύμβαση. Η απαίτηση, μάλιστα, πως γενικότερα οι συλλογικές συμβάσεις, επιχειρησιακές, ομοιοεπαγγελματικές και κλαδικές, θα πρέπει να παίρνουν υπόψη τους τις αλλαγές στην αγορά εργασίας και τις ανταγωνιστικές πιέσεις, στην πράξη ισοδυναμεί με κατάργηση όλων των συμβάσεων.

Η αντίληψη των εργοδοτών ότι οι συμβάσεις πρέπει να έχουν μεγάλη χρονική διάρκεια - προφανώς πάνω από διετία - για να έχουν σταθερό οικονομικό περιβάλλον, καθώς και ότι αυτές πρέπει να πάψουν να χρησιμοποιούνται ως μέσο διαφύλαξης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και θα πρέπει να μετατραπούν σε μέσο αντιμετώπισης των πληθωριστικών πιέσεων, πέρα από το γεγονός ότι ενοχοποιεί τους μισθούς για τον πληθωρισμό, στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι μύχιος πόθος τους είναι να τις κάνουν ένα κουρελόχαρτο χωρίς καμιά αξία για τους εργάτες.

Ταυτόχρονα, ο ΣΕΒ, αντιγράφοντας τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες περί απασχολησιμότητας και «διά βίου εκπαίδευσης», επιδιώκει όχι την αντιμετώπιση της ανεργίας όπως ισχυρίζεται, αλλά να έχει στη διάθεσή του ένα ειδικευμένο προσωπικό όποτε και όπως το επιθυμεί.

Απέναντι σε αυτή την ανοιχτή πρόκληση, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να προσέλθει στη διαπραγμάτευση όχι με τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, αλλά με την πάγια τακτική να δούμε πόσα ψίχουλα μπορούμε να πάρουμε και πάντοτε στη λογική να μη θιχτεί η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη της οικονομίας. Ακόμα χειρότερα, στο πλαίσιο που έδωσε στις εργοδοτικές οργανώσεις, επί της ουσίας η πλειοψηφία βάζει από το παράθυρο αυτά που οι εργοδότες απαιτούν φόρα - παρτίδα.

Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας ή η αποδοχή των απολύσεων αν ο εργοδότης θεμελιώσει «σπουδαίο λόγο», η νομιμοποίηση της μερικής απασχόλησης αρκεί να υπάρχει κάποιο πλαφόν, είναι πισώπλατες μαχαιριές στους εργαζόμενους. Είναι παραλλαγές στα κυβερνητικά σχέδια και στην απαίτηση του κεφαλαίου για ενίσχυση της «απασχολησιμότητας». Τέτοιες θέσεις στρέφονται ευθέως ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα της νέας γενιάς που είναι απροστάτευτη.

Με αυτά τα δεδομένα, η απεργία στις 13 Φλεβάρη, η κλιμάκωση των αγώνων και της λαϊκής πάλης με πλαίσιο που να απαντά στις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες τους, είναι ο μόνος δρόμος που έχουν οι εργαζόμενοι. Ο αγώνας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, για το μεροκάματο, την ασφάλιση και το σύνολο των αναγκών τους δε σηκώνει καμιά αναμονή. Η οργάνωση αυτών των αγώνων και η δημιουργία προϋποθέσεων για την απεμπλοκή ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων από τη μέγκενη του δικομματισμού πέφτει στις πλάτες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Των δυνάμεων εκείνων που με συνέπεια και σταθερότητα τη μόνη αξία που «μετράνε» είναι αυτή της ταξικής πάλης. Που το διεκδικητικό τους πλαίσιο δε χωράει στα όρια του «συστήματος». Που γνωρίζουν - και το λένε - ποιοι είναι οι αντίπαλοι και ποιοι οι πραγματικοί φίλοι των εργαζομένων.