Και οι ηγετικές πλειοψηφικές συνδικαλιστικές ομάδες στη ΔΟΕ ακολουθούν την ίδια επικίνδυνη λογική και πρακτική. Ετσι, η κυβέρνηση και η ΔΑΚΕ ως εκπρόσωπός της στη ΔΟΕ, δεν έχουν λόγους να ανησυχούν, γιατί ΠΑΣΚ και ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ υιοθέτησαν ένα ελλειμματικό - καιροσκοπικό πλαίσιο για το οποίο και οι δυο είναι «ευχαριστημένοι», αν και είναι κατώτερο από τις διεκδικήσεις και τις ανάγκες των εκπαιδευτικών και τελικά δεν επικεντρώνει στα σημεία - κλειδιά της αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική στην εκπαίδευση (ευέλικτο και αποκεντρωμένο σχολείο, αξιολόγηση, ιδιωτικοοικονομική λειτουργία εκπαίδευσης, κ.τ.λ.). Ταυτόχρονα, υιοθέτησαν μια μορφή πάλης (πενθήμερη απεργία και κλιμάκωσή της), πρόταση προς τις ΓΣ του κλάδου των δασκάλων, που ούτε ήθελαν ούτε μπορούσαν να προωθήσουν και να διαχειριστούν, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε στο τραγελαφικό και εξίσου αποκαλυπτικό γεγονός, οι ίδιες δυνάμεις, που ψήφισαν στο ΔΣ της ΔΟΕ μια μορφή πάλης, να την καταψηφίζουν στις ΓΣ των συλλόγων! Ο καιροσκοπισμός τους είναι ολοφάνερος, αφού ψήφισαν από κοινού πλαίσιο, μα πιο πολύ μια προωθημένη μορφή πάλης, αν και γνώριζαν ότι δεν υπήρχαν προϋποθέσεις και όροι αποδοχής της σε μιαν ατμόσφαιρα για την οποία και οι ίδιοι ευθύνονται, γιατί ήξεραν ότι ο κλάδος των δασκάλων που είχε δοκιμαστεί από τις περσινές αγωνιστικές κινητοποιήσεις δε θα μπορούσε να ακολουθήσει μια τέτοια μορφή πάλης. Ομως, αυτές οι δυνάμεις κατέληξαν σε μια τέτοια μορφή πάλης εκ του πονηρού! Για να αποδώσουν τις ευθύνες για την αδράνεια στις «διαθέσεις των μαζών», τις οποίες δεν έκαναν όμως καμία προσπάθεια να αλλάξουν, και κυρίως για να ντύσουν με ένα «επαναστατικό» περιτύλιγμα τη συμπόρευσή τους με τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

• Σπρώχνουν το κίνημα πίσω από τους ελιγμούς της κυβέρνησης και όχι την κυβέρνηση κάτω από την πίεση του κινήματος, αφού σκόπιμα υπονομεύουν τη συγκρότηση και τη δυναμική του. Με αυτόν τον τρόπο, διευκολύνουν μια καταδικασμένη στη συνείδηση του λαού κυβέρνηση να έχει την πρωτοβουλία των χειρισμών, να εμφανίζεται παντοδύναμη και να προχωρά τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις με απίστευτο θράσος. Φυσικά, το θράσος της απορρέει κυρίως από το γεγονός ότι τα κόμματα του δικομματισμού - διπολισμού και οι υποταγμένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ δεν τολμούν να αγγίξουν τον πυρήνα της κυρίαρχης πολιτικής.
• Περιμένουν σαν θεατές την επόμενη κίνηση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ για να μπουν κάτω από την ομπρέλα τους, στο όνομα δήθεν της ενότητας των εργαζομένων, η οποία δε σφυρηλατείται μόνο από την προκήρυξη κοινών απεργιών στο παρά πέντε ή στο και πέντε της ψήφισης των νομοσχεδίων, αλλά προετοιμάζεται έγκαιρα με συγκροτημένο πρόγραμμα, ταξικό πλαίσιο και πάνω στη βάση των κοινών συμφερόντων της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων που δέχονται την επίθεση. Ταυτόχρονα, νομιμοποιούν ως κατεξοχήν εκπροσώπους των εργαζομένων αυτούς που αποδέχονται την πολιτική της ανταγωνιστικότητας και τη στρατηγική της Λισαβόνας για μείωση του εργασιακού κόστους.
• Η πιο σημαντική όμως βλάβη, που προξένησαν αυτές οι ηγεσίες, είναι η κρίση στις συνειδήσεις των εκπαιδευτικών, που όχι μόνο διακατέχονται από αίσθημα έλλειψης εμπιστοσύνης και αποστροφής για το συνδικαλισμό, αλλά πιο πολύ αδυνατούν να πιστέψουν στις ανεξάντλητες δυνάμεις που έχουν οι ίδιοι και το κίνημα. Πόσο μάλλον, όταν ο κλάδος των δασκάλων έχει δοκιμαστεί σκληρά από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις της περασμένης χρονιάς και γι' αυτό το λόγο, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή η επιλογή των μορφών πάλης, που δεν πρέπει να αποφασίζονται υπό το «άγχος της επικοινωνιακής προβολής» και της μικροπαραταξιακής ιδιοτέλειας, αλλά αντίθετα να δημιουργούν προϋποθέσεις, ώστε οι εκπαιδευτικοί να πιστέψουν στη δυνατότητα νίκης και διεξόδου από το σημερινό τέλμα. Γι' αυτό, χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε να πιστέψουμε στον εαυτό μας, στη δυνατότητα διεξόδου που δίνει ο ταξικός πόλος, το ΠΑΜΕ, και όχι απλά να γυρίσουμε τις πλάτες στους συνδικαλιστικούς λογιστές του συστήματος και να τους αναθεματίζουμε.

Να αντεπιτεθούμε τώρα, να δείξουμε ότι τα συμφέροντα του λαού και των εργαζομένων δεν μπορούν να τίθενται υπό συζήτηση και να κρίνονται εξορισμού εχθρικά από το μεγάλο κεφάλαιο, τους εκπροσώπους και τους υπηρέτες του. Να βλέπουμε το δρόμο ίσια μπροστά μας, να μη χανόμαστε σε στροφές και παράπλευρα μονοπάτια, όπου ο δικομματισμός και ο συνδικαλισμός της υποταγής επιδιώκουν να μας παγιδεύσουν. Να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας.