Στις κάλπες καλούνται να προσέλθουν σήμερα περίπου 35 εκατομμύρια Ισπανοί για να εκλέξουν τα 350 μέλη της Βουλής και τους 259 γερουσιαστές.

Οι προβλέψεις φέρουν τον μέχρι τώρα πρωθυπουργό και επικεφαλής του «Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος» Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεθ Θαπατέρο να έχει προβάδισμα έναντι του ηγέτη του «Λαϊκού Κόμματος» Μαριάνο Ραχόι. Βασικά θέματα που κυριάρχησαν και στην προεκλογική εκστρατεία αφορούσαν στη βασκική αυτονομιστική οργάνωση ΕΤΑ, στη μετανάστευση και την οικονομία.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές της 14ης Μάρτη του 2004 το «Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα» (PSOE) είχε λάβει το 42,27% από το 34,7% που είχε πετύχει στις εκλογές του 2000, ενώ το «Λαϊκό Κόμμα» (PP) υπέστη σοβαρό πλήγμα συγκεντρώνοντας το 37,70% από το 45,2% που είχε πετύχει στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση. Τρίτο σε ψήφους ήρθε το κόμμα της «Ενωμένης Αριστεράς» (IU) με 4,96%, ενώ ακολούθησε το κόμμα των «Καταλανών κεντροδεξιών εθνικιστών» (CiU) με 3,24%, και το κόμμα της «Καταλανικής Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς» (ERC) με 2,5%.

Μία από τις βασικότερες αιτίες της ήττας του «Λαϊκού Κόμματος» το 2004 αποτέλεσε η ανάμειξη της Ισπανίας στον πόλεμο του Ιράκ, που με τη σειρά της οδήγησε στις βομβιστικές επιθέσεις σε τρένα στη Μαδρίτη στις 11 Μάρτη 2004, τρεις μόλις ημέρες πριν τις εκλογές.

Τότε, προεκλογικά, ο Θαπατέρο είχε εκμεταλλευτεί την αντίθεση και δυσαρέσκεια του λαού για την ανάμειξη της χώρας στον πόλεμο στο Ιράκ, ωστόσο ένα από τα πρώτα μελήματα της κυβέρνησης Θαπατέρο ήταν να ανακοινώσει την αύξηση των στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, ενώ παράλληλα διατράνωνε τη θέση ότι σε περίπτωση που ο έλεγχος στο Ιράκ περάσει στα χέρια του ΟΗΕ, οι Ισπανοί στρατιώτες θα παραμείνουν. Δε θα πρέπει εξάλλου κανείς να ξεχνά πως ήταν οι σοσιαλιστές που έβαλαν την Ισπανία στο ΝΑΤΟ το 1986 (από τους κόλπους τους προέρχεται και ο πρώην ΓΓ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα), ενώ καμία αντίρρηση δεν είχαν εκφράσει στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας. Επιπρόσθετα, είναι ένθερμοι υποστηρικτές του γαλλο-γερμανικού άξονα και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με ό,τι αυτό ισοδυναμεί στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.

Η «Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας» πάει στις εκλογές με σοβαρά εσωτερικά προβλήματα και αντιθέσεις, κυρίως λόγω της στάσης που κρατάει η ηγετική ομάδα υπό τον Γκάσπαρ Γιαμαθάρες (κέρδισε σε προκριματικό δημοψήφισμα, αλλά καταγγέλλεται για πολλές αντιδημοκρατικές παρεμβάσεις σε διάφορες οργανώσεις), ο οποίος επιδιώκει με κάθε τρόπο να εξοβελίσει το ΚΚ Ισπανίας. Το ΚΚ Ισπανίας σε πολλά ντοκουμέντα του επισημαίνει αυτές τις αντιθέσεις, προβάλλει για τις εκλογές μέτρα που αμβλύνουν κάποιες «οξείες γωνίες» από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα και θεωρεί ότι μετά τις εκλογές θα πρέπει να γίνει μια εφόλης της ύλης συζήτηση για την οργανωτική λειτουργία της «Ενωμένης Αριστεράς».

Στις εκλογές συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας, που καλεί την εργατική τάξη να παλέψει για μια πολιτική ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ και να διεκδικήσει τον πλούτο που παράγει και τα μέσα παραγωγής καταργώντας την καπιταλιστική εκμετάλλευση.