Η δολοφονία του Ρέγιες και των μελών των FARC-EP έγινε την «ώρα που κοιμούνταν και δεν προηγήθηκε μάχη» ανακοίνωσε η κυβέρνηση του Εκουαδόρ 48 ώρες αργότερα και κατόπιν έρευνας, διαψεύδοντας τις επίσημες δηλώσεις της κυβέρνησης της Κολομβίας και του προέδρου Αλβαρο Ουρίμπε ότι οι κολομβιανές δυνάμεις «εισέβαλλαν 1,8 χιλιόμετρα μέσα στο έδαφος του Εκουαδόρ καταδιώκοντας τους αντάρτες των FARC-EP».

Η κυβέρνηση της Κολομβίας ψευδόταν επίσης για το εύρος της εισβολής: Εγινε στη ζούγκλα σε απόσταση 3 χιλιομέτρων εντός του εδάφους του Εκουαδόρ, ενώ υπήρξε και παραβίαση του εναέριου χώρου τουλάχιστον σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από πολεμικά ελικόπτερα, από το Νότο προς το Βορρά, και επρόκειτο για κανονικό βομβαρδισμό.

«Στο στρατόπεδο των FARC-ΕΡ στη διάρκεια της νύχτας έπεσαν πέντε βόμβες, με βλήματα εξαιρετικής ακρίβειας που απλώθηκαν σε διάμετρο πενήντα μέτρων», δήλωσε ο υπουργός Αμυνας του Εκουαδόρ, Ουέλινγκτον Σαντοβάλ, διευκρινίζοντας ότι πρόκειται για «έξυπνες βόμβες» και διατίθενται από τις ΗΠΑ και συνήθως ρίχνονται από αεροπλάνα μεγάλης ταχύτητας.

Χαρακτηριστικό της επίθεσης και της χερσαίας επιχείρησης που ακολούθησε, είναι ότι ο κολομβιανός στρατός πήρε το πτώμα του Ρέγιες και του Χουλιάν Κονράδο (μέλους της Κεντρικής Διοίκησης του αντάρτικου, διανοούμενου και μουσικοσυνθέτη της οργάνωσης, με το αληθινό όνομα Γκιγιέρμο Ενρίκε Τόρες). Επίσης δολοφόνησαν εν ψυχρώ πυροβολώντας τους στην πλάτη άλλους 22 τραυματίες (ανάμεσα σε αυτούς ενδέχεται έως και 10 Μεξικανούς), σύμφωνα με τη μαρτυρία μίας Μεξικανής, φοιτήτριας του Πανεπιστημίου UNAM, που επέζησε της δολοφονικής επίθεσης και περιθάλπεται από τις εκουαδοριανές υπηρεσίες, ώστε «να δείξουν ότι προσπαθούσαν να δραπετεύσουν». Η φοιτήτρια και οι συμπατριώτες της επισκέπτονταν τους αντάρτες, αφού είχαν πάρει μέρος στο 2ο Συνέδριο του Ηπειρωτικού Μπολιβαριανού Συντονιστικού.

Παραδόξως, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε την 1η Μάρτη ο Αλφρέντο Μολάνο, Κολομβιανός δημοσιογράφος, είχε προβλέψει μία πως «γιγάντια θύελλα πρόκειται να σαρώσει μεγάλο τμήμα των συνόρων της Κολομβίας». Μάλιστα ο Μολάνο περιέγραφε αναλυτικά τον τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος Αλβαρο Ουρίμπε διέχυσε τον πόλεμο με τις FARC προς το πέρασμα του Νταριέν στα σύνορα με τον Παναμά, στην περιοχή Κατατούμπο στην επαρχία Σανταντέρ στα σύνορα με τη Βενεζουέλα και στις περιοχές Πάστο και Πουτουμάγιο στα σύνορα με το Εκουαδόρ. Κατά τον Μολάνο, το γεγονός ότι ο Ουρίμπε βρισκόταν σε δεινή πολιτική θέση, τόσο εγχωρίως όσο και διεθνώς, έκανε τη διάχυση του πολέμου προς τα σύνορα αναπόφευκτη.

Οπως επισημαίνουν και άλλοι αναλυτές, η εγχώρια και διεθνής πίεση για την έναρξη συνομιλιών για την πιθανή επίτευξη μίας συμφωνίας ανθρωπιστικής ανταλλαγής των αιχμαλώτων των FARC με τους κρατούμενους αντάρτες, όπως και για πιθανή πολιτική λύση στην εμφύλια σύγκρουση, τελικά οδήγησε σε κλιμάκωση του πολέμου εκ μέρους της κυβέρνησης Ουρίμπε, που με την καθοδήγηση και την οικονομική και στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ είναι το ισχυρότερο και εξαιρετικά βίαιο μέρος της σύγκρουσης και μάλιστα με τρόπο που θυμίζει... Ισραήλ.

Από τα τέλη του 2006, ο Ουρίμπε κλυδωνίζεται από το «παραστρατιωτικό σκάνδαλο», όπου μέχρι στιγμής 77 πολιτικά πρόσωπα, περιλαμβανομένων και 14 μελών του Κογκρέσου, του στενού πολιτικού κύκλου του Ουρίμπε, βρίσκονται είτε στη φυλακή είτε κάτω από τον έλεγχο των εισαγγελικών αρχών για τους δεσμούς τους με τα ακροδεξιά τάγματα θανάτου. Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, με κορυφαία τη συμφωνία του ντε Ραλίτο (pacto de Ralito) που ξεδίπλωσε το φονικό πλέγμα το οποίο αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της ανάδειξης του Ουρίμπε στην εξουσία, τόσο ως κυβερνήτη όσο και στην προεδρία και τις δύο φορές. Ανάδειξη φυσικά που έγινε με την απόλυτη στήριξη των ακροδεξιών παραστρατιωτικών, και στο Κογκρέσο και στις διοικητικές περιφέρειες.

Εξάλλου, Γάλλοι αναλυτές μεθερμηνεύοντας τις δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών, Μπερνάρ Κουσνέρ, που δήλωσε όσον αφορά τη δολοφονία Ρέγιες ότι «χάσαμε το μόνο συνομιλητή μας» σχετικά και με την απελευθέρωση της Γαλλο-Κολομβιανής πολιτικού Ινγκριντ Μπετανκούρ - που είναι αιχμάλωτη των FARC - τονίζουν πως είναι μία εξέλιξη «εξαιρετικά επωφελής για τον πρόεδρο Ουρίμπε αλλά και τις ΗΠΑ» καθώς η Μπετανκούρ εάν απελευθερωνόταν θα αποτελούσε αγκάθι για τον Ουρίμπε, ενώ την ίδια στιγμή οι FARC αυτόματα θα αναδύονταν στα μάτια της διεθνούς κοινότητας ως σοβαρή πολιτική δύναμη.

Συνεπώς, ο Ουρίμπε εκπροσωπώντας την ολιγαρχία της Βενεζουέλας, που στηρίζεται από τις ΗΠΑ - τη χρηματοδοτούν με 600 εκατομμύρια ετησίως μέσω στρατιωτικής βοήθειας - ουδεμία πρόθεση δεν είχε εξαρχής να προχωρήσει σε κάποιου είδους ανθρωπιστική συμφωνία. Αντιθέτως, το ζητούμενο ήταν και παραμένει μία στρατιωτική λύση, καθώς ανησυχούν ότι μία πιθανή ειρηνική προοπτική επίλυσης της σύγκρουσης θα καταστήσει ανενεργό το πρόσχημα της παρούσας στρατιωτικής επέμβασης εκ μέρους των ΗΠΑ και θα απαιτήσει την αποσύνθεση τουλάχιστον των πλέον φονικών τμημάτων του καταπιεστικού μηχανισμού του κολομβιανού κράτους, όπως τις παραστρατιωτικές ομάδες.

Οι ΗΠΑ, επίσης, θεωρείται δεδομένο ότι προωθούν με κάθε τρόπο τη στρατιωτική λύση, δεδομένων των πολύ σοβαρών ανησυχιών τους για τις αλλαγές που συντελούνται στη Λατινική Αμερική, και πρώτος τους στόχος δεν είναι άλλος από τη Βενεζουέλα, καθώς ο αντίκτυπος της μπολιβαριανής διαδικασίας ήδη είναι μεγάλος και στην ίδια την Κολομβία και ειδικά στα φτωχά και καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα. Μάλιστα, η ατζέντα του πολέμου ήταν αυτή που κόμισαν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι - Κοντολίζα Ράις, Τζον Γουόλτερς και Μάικλ Μιούλεν - που επισκέφτηκαν διαδοχικά την Κολομβία μερικές εβδομάδες πριν.

«Πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να φτάσει ο πρόεδρος Αλβαρο Ουρίμπε με την πολεμική του τρέλα;» αναρωτήθηκε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες την επομένη της δολοφονίας Ρέγιες.

Η απάντηση δεν άργησε να έρθει καθώς ενώ κατέρρευσαν οι ψευδολογίες περί «αναγκαστικής εισβολής στο πλαίσιο της εκδίωξης» η κυβέρνηση της Κολομβίας πέρασε στην αντεπίθεση. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο στρατηγός και αρχηγός της αστυνομίας, Οσκαρ Ναράνχο, που από τη Δευτέρα άρχισε τις... αποκαλύψεις περί «προσπάθειας των FARC να προμηθευτούν 50 κιλά ουρανίου έναντι 2,5 εκατομμυρίων δολ. το κιλό»! Οτι οι FARC-EP είχαν στηρίξει χρηματικά τον Τσάβες ενόσω βρισκόταν στη φυλακή για στάση το 1992 με 50.000 δολάρια και σε ανταπόδοση ο πρόεδρος Τσάβες μόλις το Φλεβάρη τους ανταπέδωσε τη χειρονομία χρηματοδοτώντας τους με 300.000.000 δολάρια! Βάσει αυτών των αποκαλύψεων - μυθευμάτων ο πρόεδρος Ουρίμπε δηλώνει σε δημοσιογράφους ότι η Κολομβία θα ζητήσει από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο τη δίωξη του Ούγκο Τσάβες για «χρηματοδότηση γενοκτονίας»...

Για τις ΗΠΑ, που φυσικά έσπευσαν να στηρίξουν απόλυτα τον Ουρίμπε - μάλιστα η υποψήφια για το χρίσμα των Δημοκρατικών Χίλαρι Κλίντον προχώρησε ένα βήμα παραπέρα δηλώνοντας ότι «θα στριμώξει τον Τσάβες - φαντάζει περίεργη η «επιθετική στάση του προέδρου Τσάβες, που διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με την Κολομβία διατάσσοντας συνάμα τη σταδιακή ανάπτυξη 10 ταγμάτων (9.000 ανδρών) των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας του στα σύνορα με την Κολομβία. Τις διπλωματικές σχέσεις διέκοψε και το Εκουαδόρ και, από την Παρασκευή, και η Νικαράγουα.

Παράλληλα, μαζί με τον πρόεδρο του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, που πρώτος βρέθηκε άμεσα στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, ζήτησαν εσπευσμένα τη σύγκληση έκτακτης Συνόδου του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών (OAS) που τελικά μετά από δύο ημερών διεργασίες κατέληξε στην καταδίκη της επιχείρησης της Κολομβίας στο έδαφος του Εκουαδόρ, κάνοντας λόγο για παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας. Μια καταδίκη που δεν εκφράστηκε πάντως με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο.

Το «Ουρίμπε δολοφόνε» ακούστηκε δυνατά στην πρωτεύουσα της Κολομβίας, Μπογκοτά, όπου πήραν μέρος χιλιάδες άνθρωποι για να τιμήσουν τα θύματα του κράτους και των παραστρατιωτικών τις τελευταίες δεκαετίες απαιτώντας να γίνει ανθρωπιστική ανταλλαγή και να ανοίξει ο δρόμος για την ειρήνη. Παρόμοιες συγκεντρώσεις - διαδηλώσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις της Κολομβίας, στο Εκουαδόρ, στη Βενεζουέλα, στο Περού, στη Χιλή, σε πολλές πόλεις της υπόλοιπης Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης.