Καθώς μένει μία βδομάδα πριν από τις βουλευτικές εκλογές στην Ισπανία, στις 26 Ιούνη (3 μέρες μετά το δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην ΕΕ), κορυφώνεται η προσπάθεια εγκλωβισμού των λαϊκών δυνάμεων στις εκδοχές διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος. Με βάση τις δημοσκοπήσεις, το Λαϊκό Κόμμα και ο νυν υπηρεσιακός πρωθυπουργός, Μαριάνο Ραχόι, εμφανίζονται να συγκεντρώνουν ποσοστό γύρω στο 30% και ακολουθεί το σχήμα της νέας σοσιαλδημοκρατίας «Ενωμένοι μπορούμε» (Unidos Podemos - η εκλογική συνεργασία του σοσιαλδημοκρατικού «Ποδέμος» του Πάμπλο Ιγκλέσιας από το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων και του οπορτουνιστικού μορφώματος της «Ενωμένης Αριστεράς», όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας), που παίρνει γύρω στο 25%. Στην τρίτη θέση είναι η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία των Σοσιαλιστών με 21% και στην τέταρτη το συνονθύλευμα των «Πολιτών» (Cuidadanos - κάτι σαν το Ποτάμι στη χώρα μας) με 14%.

Χαρακτηριστική στιγμή αυτής της τεράστιας προσπάθειας χειραγώγησης των εργαζομένων ήταν και η λεγόμενη τηλεμαχία την περασμένη Τρίτη, ανάμεσα στους τέσσερις αστούς πολιτικούς. Εκεί έγινε καθαρό ότι τα πεδία «αντιπαράθεσης» - αφού επί της ουσίας υπάρχει στρατηγική σύμπλευση στη συμμετοχή της Ισπανίας στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης - είναι η διαφθορά και η λεγόμενη «αλλαγή στη διαχείριση». Από τη μια οι τρεις αξιοποίησαν τα σκάνδαλα διαφθοράς που ταλανίζουν το Λαϊκό Κόμμα και από την άλλη όλοι εμφάνισαν εαυτόν ως τον ικανότερο να διαχειριστεί την οικονομία του κεφαλαίου ...ώστε να έρθει η περιβόητη ανάπτυξη, που δήθεν θα ευνοήσει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Το παραμύθι που διακινεί ιδιαίτερα η νέα σοσιαλδημοκρατία του Ιγκλέσιας και του Αλμπέρτο Γκαρθόν (ο επικεφαλής της «Ενωμένης Αριστεράς»), παρόμοιο με αυτό που πλάσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας ή η λεγόμενη «αριστερή κυβέρνηση» στην Πορτογαλία, είναι ότι είναι δυνατό να υπάρξει φιλολαϊκή προοπτική στο πλαίσιο του εκμεταλλευτικού συστήματος, που μπορεί να «εξανθρωπιστεί». Ειδικά αυτό το σχήμα, που φαίνεται να σπρώχνεται από συγκεκριμένο τμήμα της αστικής τάξης της χώρας, επιχειρεί να καρπωθεί την οργή εργατικών και μικροαστικών στρωμάτων από τη χρόνια καπιταλιστική κρίση και να την καναλιζάρει στο πλαίσιο της εναλλαγής στην αστική εξουσία. Ετσι προβάλλει την ανάγκη «να φύγει η Δεξιά και να ηττηθεί ο νεοφιλελευθερισμός» και αξιοποιεί τη σκληρή πραγματικότητα για τα λαϊκά στρώματα, την υψηλή ανεργία (πάνω από 20%), τη μεγάλη μερική απασχόληση με συμβάσεις και μιας μέρας, τα προβλήματα των εξώσεων. Επίσης, με ιδιαίτερη έμφαση, τις τελευταίες μέρες προσπαθεί να «ψαρέψει» από τη «δεξαμενή» των Σοσιαλιστών του Πέδρο Σάντσεθ, που φυλλορροεί, προκειμένου η πρότασή του για κυβερνητική συμμαχία της παλιάς και νέας σοσιαλδημοκρατίας να γίνει με όρους ευνοϊκούς για τη νέα σοσιαλδημοκρατία, δηλαδή να είναι το ισχυρό τμήμα της συμμαχίας.

Χαρακτηριστική η τελευταία «αποκάλυψη» του Ιγκλέσιας ότι «συμβουλεύεται τον πρώην σοσιαλιστή πρωθυπουργό Χοσέ Λούις Θαπατέρο» και ότι «τον θεωρεί τον καλύτερο πρωθυπουργό που πέρασε από την Ισπανία». Σύμφωνα με την καλά πληροφορημένη στα περί των Σοσιαλιστών εφημερίδα «Ελ Παΐς», οι δύο πολιτικοί πρωτοσυναντήθηκαν το Νοέμβρη του 2014 (χωρίς ο Θαπατέρο να ενημερώσει τον Σάντσεθ) και μετά από μερικούς μήνες μιλώντας στην ιταλική «Λα Στάμπα», ο Θαπατέρο δήλωνε για το νέο κόμμα του Ιγκλέσιας: «Είναι νέοι, ζουν στα σύννεφα, χωρίς σκεπή και οροφή. Θα ανακαλύψουν ότι οι εναλλακτικές στο σύστημα είναι μόνο μερικές και θα αλλάξουν. Είναι ένα νέο κόμμα, που αλλάζει την ισπανική πολιτική, αλλά που στο τέλος θα είναι αυτοί που θα αλλάξουν». Αυτά λέει ο σοσιαλδημοκράτης ηγέτης, ο οποίος συνέβαλε στη διαχείριση υπέρ των μονοπωλιακών συμφερόντων που επιδείνωσε τις συνθήκες ζωής του λαού, κάτι που συνέχισε ο άλλος εταίρος του κλασικού δικομματισμού στην Ισπανία, το Λαϊκό Κόμμα.

Επίσης, ο φέρελπις διαχειριστής Ιγκλέσιας δήλωσε πρόσφατα στην «Ελ Παΐς»: «Είμαστε το αποτέλεσμα της αποτυχίας του τρίτου δρόμου. Η δική μας σοσιαλδημοκρατία ανταποκρίνεται σε ένα αναδιανεμητικό και επεκτατικό δημοσιονομικό κριτήριο, υπέρ της υπεράσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων, στοιχηματίζοντας στην εσωτερική κατανάλωση». Τι άλλη απόδειξη, δηλαδή, ότι «η ελπίδα που έρχεται» είναι αυτή της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου και το μόνο που υπόσχεται είναι κάποια ψίχουλα για το λαό, που αν κρίνουμε και από την εμπειρία της «πρώτη φορά Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, και αυτά είναι ...φτερό στον άνεμο. Τι άλλη απόδειξη ότι τα φανταχτερά λόγια και οι υποσχέσεις θα ξεχαστούν όταν θα κληθεί να εργαστεί για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Βεβαίως, η χρόνια ζημιά που έχει κάνει σε αυτή τη χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, του συμβιβασμού με το σύστημα εκμετάλλευσης και των αυταπατών για τη μεταρρύθμιση του καπιταλισμού, δημιουργεί πολλά εμπόδια στον απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων, στην ανάδειξη του ταξικού κριτηρίου. Η μόνη δύναμη που καλεί σε αυτή την κατεύθυνση, ουσιαστική για τις μελλοντικές γενιές, που συγκρούεται πραγματικά με την εξουσία του κεφαλαίου, είναι το ΚΚ Λαών της Ισπανίας, αξιοποιώντας και τις εκλογές για την οργάνωση του λαού στους τόπους δουλειάς και τις λαϊκές γειτονιές.