Ο Τζ. Βενιέρ

Θα ήθελα να ευχαριστήσω το ΚΚΕ για την προώθηση αυτής της συνάντησης. Αλλά δεν πρόκειται για μια τυπική πράξη μόνο. Το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών θεωρεί ότι μία ένταση των σχέσεων μεταξύ των αριστερών δυνάμεων είναι απαραίτητη και αυτή η συνδιάσκεψη προσφέρει τη δυνατότητα, να αντιμετωπίσουμε τις διαφορετικές εμπειρίες και πάνω απ' όλα να ανιχνεύσουμε το κοινό έδαφος, για πρωτοβουλίες, προκειμένου να αρχίσουμε και πάλι τον αγώνα για την ειρήνη και την κοινωνική πρόοδο.

Το παγκόσμιο και το ευρωπαϊκό πλαίσιο αλλάζει διαρκώς. Και τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι απαραίτητο, οι αριστερές δυνάμεις και τα αριστερά κινήματα να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αυτή, προκειμένου να αντιμετωπίσουν και τις νέες προκλήσεις των καιρών όσο πιο κατάλληλα γίνεται.

Ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες ιδιαιτέρως δείχνουν μια αύξηση της Δεξιάς και αυτό θα μπορούσε να ορίσει την επιβεβαίωση μιας τάσης που κυριαρχεί σε ολόκληρη την ήπειρο. Οι τελευταίες εκλογικές συμμαχίες, στην Ελβετία, στην Αυστρία, στην Ισπανία και στην Ιταλία, κατέγραψαν την άνοδο της Δεξιάς. Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι ο κίνδυνος αυτό το φαινόμενο να προκύψει, δηλαδή, το εξής φαινόμενο, να υπάρξει εξάπλωση μιας αρνητικής προοπτικής μέσα στην Ευρώπη στο σύνολό της.

Αυτό θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια διαδικασία, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε αναπαραγωγή του αμερικανικού κοινωνικού και πολιτικού συστήματος στις χώρες της Ευρώπης. Και αυτό θα ήταν απειλή για το δημοκρατικό και κοινωνικό χαρακτήρα των χωρών μας.

Οπως είναι προφανές, η αλλαγή του πολιτικού κλίματος στην Ευρώπη είναι αποτέλεσμα των επιλογών που έγιναν από τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες όλο και δυναμώνουν χάρις στην απορυθμισμένη παγκοσμιοποίηση.

Στη διάρκεια του παρελθόντος, όταν υπήρχε ανάγκη οικονομικής αποκατάστασης και ανάγκη δημιουργίας μιας νομισματικής Ενωσης και αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό, αυτές οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις αποφάσισαν ανοιχτά ή όχι να σταθούν στο πλευρό των σοσιαλδημοκρατών. Η υποστήριξή τους συχνά όρισε μια βαθιά μεταβολή των πολιτικών και κοινωνικών νοοτροπιών αυτών των Κομμάτων, που οι αρχικές τους προθέσεις επαναπροσδιορίστηκαν ριζικά. Τώρα, η φάση αυτή έχει ολοκληρωθεί. Και παρά το γεγονός ότι οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις έχουν κάποιες μετριοπαθείς θέσεις κοντά στο κέντρο, οι μεγάλες δυνάμεις που τις υποστηρίζουν έχουν τώρα σταθεί κοντά στη Δεξιά.

Η κατάσταση στην Ιταλία είναι ένα σχετικό παράδειγμα. Η κρίση της κυβέρνησης πρώτα και η ανάληψη καθηκόντων από το νέο πρωθυπουργό κύριο Ντ' Αλέμα, ο οποίος είναι γιος μιας κομμουνιστικής ιστορίας, μαζί με τους κομμουνιστές υπουργούς, σηματοδότησε ένα σημείο καμπής, ορίζοντας μια σταδιακή μεταβολή στη νοοτροπία των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, οι οποίες σταμάτησαν πλέον να είναι ουδέτερες και άρχισαν να αντιτίθενται στην κεντροαριστερή συμμαχία.

Ο κύριος Ντ' Αλέμα δεσμεύτηκε να διαχειριστεί το ζήτημα του πολέμου, αλλά οι Ιταλοί θέλουν την ειρήνη και αυτό θεωρήθηκε επικίνδυνο. Οχι μόνο στη χώρα μας. Σήμερα στην Ιταλία φυσά αντιδραστικός άνεμος. Η Δεξιά, που για κάποια χρόνια ήταν διαιρεμένη σε τρεις ομάδες, τώρα έχει ενωθεί ξανά, προκειμένου να πάρει την εξουσία στη χώρα μου το συντομότερο δυνατό.

Ο κύριος Μπερλουσκόνι, ιδιοκτήτης μιας τεράστιας αυτοκρατορίας τηλεοπτικών δικτύων και τηλεπικοινωνιών, είναι ο ηγέτης του «Φόρτσε Ιτάλια» του μεγαλύτερου Κόμματος στην Ιταλία. Αυτή η δύναμη στοχεύει στην καταστροφή του κράτους πρόνοιας. Προτείνει άγρια ιδιωτικοποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, της Παιδείας, όπως επίσης και την πλήρη διάλυση των συλλογικών συμβάσεων και του συνδικαλισμού.

Υπάρχει επίσης η «Λίγκα του Βορά», που έχει θέσεις που μοιάζουν με τις θέσεις του Χάιντερ στην Αυστρία. Υπάρχει, επίσης, και το «Φιόρε Τρικολόρε», που δημοσίως είναι υπέρ του Μουσολίνι. Οι μετριοπαθείς και δεξιές δυνάμεις είχαν πάντα την πλειοψηφία στη συνένωση. Το 1996 έχασαν γιατί ήταν διαιρεμένες. Μέχρι σήμερα η Δεξιά θεωρείται ότι ήταν ένας κίνδυνος για τη δημοκρατία σε εθνικό επίπεδο και αυτό συνεισέφερε στο να διαιρεθεί και να ηττηθεί.

Τα πράγματα, όμως, τώρα έχουν αλλάξει. Χάρη στις διεθνείς σχέσεις η «Φόρτσε Ντ' Ιτάλια» μπόρεσε να μπει στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Στην Ιταλία η Δεξιά ρητώς υποστηρίζεται από μεγάλες οικονομικές και χρηματοοικονομικές δυνάμεις που σταδιακά έθεσαν εαυτόν κατά της κεντροαριστερής συμμαχίας και της κυβέρνησης.

Δεξιός είναι αυτός, που είναι επικεφαλής στην Ενωση Ιταλικής βιομηχανίας της ΚΟΝΦΙΝΤΟΥΣΤΡΙΑ. Επιπλέον η Καθολική Εκκλησία υιοθέτησε και πάλι τις παλαιότερες πρακτικές της να ασχολείται άμεσα με την πολιτική και τώρα ανοιχτά υποστηρίζει τη Δεξιά. Αυτό είναι το υπόβαθρο των τελευταίων περιφερειακών εκλογών στην Ιταλία. Στις 16 Απριλίου πραγματικά οι τοπικές εκλογές έγιναν σχεδόν σε ολόκληρη την ιταλική επικράτεια. Η δεξιά συμμαχία πήρε τις περισσότερες θέσεις προεδρίας σε αυτές τις ιταλικές περιοχές και τώρα ελέγχει το βορρά, που είναι το πιο πλούσιο τμήμα της Ιταλίας και ακόμα και κάποιες σημαντικές νότιες περιφέρειες.

Τα ίδια αποτελέσματα, αυτά εάν ήταν αποτελέσματα εθνικών εκλογών τότε η ιταλική Δεξιά θα είχε τα δύο τρίτα των εδρών του Κοινοβουλίου. Αυτό δεν περιορίζει μόνο τα κοινωνικά και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργατικών τάξεων.

Εάν υπήρχε μια τέτοια ευρεία πλειοψηφία, ακόμα και οι δημοκρατικοί κανόνες θα μπορούσαν να πάψουν να ισχύουν εφ' όσον η Δεξιά, όντως αντιδραστική και αντικομμουνιστική δύναμη θα μπορούσε να επιφέρει τροποποιήσεις στο ιταλικό Σύνταγμα, το οποίο ήταν αποτέλεσμα των αγώνων της απελευθέρωσης από το ναζισμό και το φασισμό.

Η νίκη της Δεξιάς στην Ιταλία είναι ένα φαινόμενο που συμβαδίζει γενικότερα με τα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Εχουμε, επίσης, και την εκλογή του κυρίου Αθνάρ στην Ισπανία και του κυρίου Χάιντερ στην Αυστρία και φαίνεται ότι μια αλλαγή στην Ιταλία θα μπορούσε με δραστικό τρόπο να ανοίξει το δρόμο, για ένα συντηρητικό κύμα και να επηρεάσει και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Σήμερα είναι πάρα πολύ σημαντικό να εκφράσουμε τις ανησυχίες μας σε όλους τους συντρόφους, γιατί πραγματικά ανησυχούμε γι' αυτά που συμβαίνουν. Η συντηρητική ηγεμονία στην Ευρώπη στη φάση αυτή αντιπροσωπεύει μια παγίωση της αμερικανικής κυριαρχίας σε ολόκληρο τον κόσμο και απομόνωση της Ρωσίας. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα δημοκρατικό πολιτικό πλαίσιο, για να ανατρέξουμε τις τρέχουσες εξελίξεις της παγκοσμιοποίησης και να μπορέσουμε να μην επιτρέψουμε στις πολυεθνικές να προχωρήσουν σε γενετικές μεταλλάξεις και τελικά να ορίσουν και το ίδιο το ανθρώπινο γένος.

Αυτό που είναι εξαιρετικά σημαντικό στην Ιταλία είναι να προωθήσουμε μια ισχυρή εκστρατεία κατά της λεγόμενης συμφωνίας αντιβαλλιστικής άμυνας, που προτείνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά δεν αρκεί η δέσμευση κάποιου που απλώς έχει υπογράψει, χρειάζεται, πιστεύει το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, μια εκστρατεία διεθνής.

Θεωρούμε ότι αυτή η συμφωνία θα βοηθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να ενισχύσουν την ηγεμονία τους στον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Το αντιβαλλιστικό σύστημα δε συνάδει με βασικές συνθήκες όπως οι Συνθήκη περί αντιβαλλιστικών ΙΒΜ που υπογράφηκε το 1972 και ακολουθήθηκε από τις συνθήκες START για τη μείωση των πυρηνικών κεφαλών.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποίησαν την πρόφαση της αυτοάμυνας μαζί με την άμυνα της Ευρώπης, από πυραύλους, οι οποίοι και αυτό βέβαια δεν είναι πιθανόν να εκτοξευτούν από αυτές τις χώρες που οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν τρομοκράτες.

Οπως είναι προφανές οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να εισαγάγουν μια νέα τεχνολογική, στρατιωτική παρουσία πυραύλων, απλώς και μόνο για να επιβάλουν το στρατιωτικό τους έλεγχο στην περιοχή της Ευρώπης.

Μια διεθνής εκστρατεία κατά της αντιβαλλιστικής άμυνας θα μπορούσε και πάλι να ξεκινήσει αυτή την αντίδραση κατά του ΝΑΤΟ και της κυριαρχίας του στο πλανήτη. Μετά την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία έξω από κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, οι ευρωπαϊκές χώρες κατάλαβαν σαφώς τα όρια της κυριαρχίας τους.

Οι αριστερές δυνάμεις και οι κομμουνιστές πρέπει να θεωρήσουν ότι η Συμφωνία για την αντιβαλλιστική άμυνα είναι ένας περιορισμός της οικονομίας της Ευρώπης, η οποία Ευρώπη θα τεθεί υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες ήδη ελέγχουν την Ευρώπη μέσω του ΝΑΤΟ και των αυτόνομων βάσεων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η αντιβαλλιστική άμυνα οπωσδήποτε θα επιβάλει την αμερικανική στρατιωτική τεχνολογία και μάλιστα το ζήτημα αυτό ανησυχεί σοβαρά τη Ρωσία, τη Γαλλία και τη Γερμανία.

Κατά την άποψή μας αυτή η κινητοποίηση θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο, για ένα κοινό έδαφος δράσης όπου θα μπορούσαν να προωθήσουν την ειρήνη οι φιλειρηνικές δυνάμεις. Αυτός θα μπορούσε να είναι και ο τρόπος για να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα που έχουμε ως κομμουνιστές και διεθνιστές.

Ενώ παράλληλα, θα επεκτείνεται το μέτωπο της συμμαχίας και θα αγωνιζόμαστε κατά των αντιδραστικών δυνάμεων που είναι τα κύρια όργανα των Ηνωμένων Πολιτειών, για την άσκηση της εξουσίας τους στον κόσμο. Ευχαριστώ.