Στις μέρες μας ο εγκέφαλός μας αναπαύεται στα χέρια των ειδικών της τηλεόρασης. Δεν έχουν ανάγκη να μας βάλουν στο χειρουργείο. Απλά με διάφορα τρικ, συντηρούν τα πάντα σε κατάσταση νάρκωσης. Από αυτήν προκύπτει η απάθεια των εκσυγχρονιστών και το πραγματικό μήνυμα της Ολυμπιάδας: ή «τσάμπιον» ή τίποτα, που μεταφράζεται «ή αντέχεις ή πεθαίνεις». Γι' αυτό, σαν μια άσκηση μέσα στο πραγματικό, μακριά από κάθε παραμύθιασμα, πλησιάζουμε το γήπεδο όπου δοκιμάζεται η ανθρώπινη ύπαρξη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ: Οταν βλέπεις αυτές τις εικόνες από την Ολυμπιάδα και μετά επιστρέφεις στο Δρομοκαΐτειο, τι αισθάνεσαι;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΣΤΡΙΝΑΚΗΣ: Το ψυχιατρείο είναι η Ολυμπιάδα της ήττας. Αυτό που διδάσκει το κάθε Σίδνεϊ είναι η ταύτιση με τον νικητή. Ουδείς ταυτίζεται μ' έναν ηττημένο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μαθαίνει να τον αποφεύγει και να τον καταδικάζει.

Γ.Κ. Ποιοι άνθρωποι έρχονται κυρίως στο Δρομοκαΐτειο;

Γ.Α. Εκ των πραγμάτων, το Δρομοκαΐτειο είναι το χωνευτήρι όπου συνωστίζονται κάθε λογής ανένταχτοι ψυχικά και κοινωνικά. Είναι κυρίως άτομα σε ψυχικό αδιέξοδο, χαμηλών κοινωνικών τάξεων. Ετσι εγκαταλελειμμένοι με το πρόβλημά τους, μακριά από κάθε κοινωνική και υγειονομική φροντίδα, παίζουν την τελευταία πράξη της ιστορίας τους, που είναι ο εγκλεισμός.

Γ.Κ. Ενας γιατρός πόσους ασθενείς βλέπει σε μια εφημερία;

Γ.Α. Σε μέρα εφημερίας μπορεί να επισκεφτούν το νοσοκομείο 50 άτομα. Οπου στον καθένα παίζεται όλη του η ύπαρξη, η οποία συμπυκνώνεται σε μία στιγμή. Ο γιατρός είναι αναγκασμένος να διαστείλει αυτή τη στιγμή για να τον κατανοήσει. Το 24ωρο της εφημερίας δε φτάνει. Κι αυτό γίνεται σε συνθήκες όπου ο γιατρός είναι ένας από τους πρωταγωνιστές που διαχειρίζονται το πρόβλημα. Οι άλλοι είναι ο εισαγγελέας, η Αστυνομία, οι συγγενείς και οι γείτονες.

Γ.Κ. Τι λείπει από το άσυλο;

Γ.Α. Εκτός από ορισμένα στοιχειώδη, κυρίως λείπει το Αύριο.

Ολος αυτός ο κόσμος δεν έχει πού να πάει μετά την αποθεραπεία του. Κι αν φύγει, επιστρέφει. Το αύριο είναι πάλι το άσυλο.

Γ.Κ. Τι είναι αυτοί οι ξενώνες για τους οποίους γίνεται λόγος;

Γ.Α. Μετά τον τελευταίο σεισμό, οι μόνοι που δεν έχουν αποκατασταθεί είναι οι διαβιούντες στο Δαφνί. Για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, επειδή το μισό άσυλο ήταν ακατοίκητο, στοιβάχτηκαν σε δύο ξενοδοχεία της πλατείας Καραϊσκάκη, όπου προστέθηκαν κιγκλιδώματα, και σ' έναν ξενώνα στο Πικέρμι. Την αποσυμφόρηση του Δρομοκαϊτείου την έχουν αναλάβει δέκα ιδιωτικές εταιρίες, όπου σε διάστημα δύο μηνών πρέπει να αποασυλοποιήσουν 200 άτομα. Σε όλο αυτό το παιχνίδι του εγκλεισμού και απεγκλεισμού, τελικά η πάσχουσα ύπαρξη είναι απούσα.

Γ.Κ. Γιατί αγνοείται η συμμετοχή του ασθενούς σε όλα αυτά;

Γ.Α. Εχοντας μείνει πολλά χρόνια στο ψυχιατρείο, αυτόματα έχει βγει από το κοινωνικό παιχνίδι. Δεν μπορεί να κάνει καμία διαπραγμάτευση για να βελτιώσει την κατάστασή του. Το μόνο που έχει να ανταλλάξει είναι η κοινωνική παρενόχληση των άλλων, το κόστος της νοσηλείας του και της διαβίωσής του.

Γ.Κ. Τι μπορεί να γίνει;

Γ.Α. Να γίνει μια μεγάλη συμμαχία ανάμεσα στους κοινωνικά πάσχοντες, που έχουν χαμηλή διαπραγματευτικότητα, επειδή την έχουν απολέσει για άλλους λόγους.