H Δ. Μανωλάκου επισήμανε ότι η βελτίωση της θέσης των ψαράδων είναι αδύνατη στο πλαίσιο της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής της ΕΕ, που στοχεύει στη συγκέντρωση των αλιευτικών πόρων στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, αναφέροντας στην παρέμβασή της τα εξής: «Η συζήτηση για ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών μεταξύ των κρατών - μελών και της Επιτροπής, για τα συστήματα διαχείρισης κάθε κράτους δε θα προσφέρει ιδιαίτερα στοιχεία στη λήψη κοινών μέτρων για τη διαχείριση. Γιατί είναι στη δικαιοδοσία των κρατών - μελών και σωστά, αφού έχουν να κάνουν με ιστορικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς, γεωγραφικούς και υδρολογικούς παράγοντες σε κάθε χώρα. Σωστά υπογραμμίζεται ότι οι θαλάσσιοι βιολογικοί πόροι αποτελούν κοινό δημόσιο αγαθό και ότι τα σχετικά δικαιώματα δε θα πρέπει να ερμηνευτούν ως δικαιώματα ιδιοκτησίας αλλά η εξεύρεση αποτελεσματικών συστημάτων διαχείρισης με βάση τα αλιευτικά δικαιώματα στο πλαίσιο της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής και σε επίπεδο ΕΕ, είναι ουτοπία και αυταπάτη, γιατί το ίδιο το σύστημα με την ανισόμετρη ανάπτυξη δεν επιτρέπει τέτοια επίτευξη στόχου. Ο τομέας της Αλιείας δεν είναι ανεξάρτητος από τη γενικότερη οικονομική κατάσταση του κάθε κράτους - μέλους, ούτε οι ψαράδες που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά μένουν ανεπηρέαστοι ως προς τον τρόπο δουλειάς τους από τις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις, τοπικές και διεθνείς».

Καταλήγοντας η ευρωβουλευτής του ΚΚΕ σημείωσε πως «η έρευνα και η συζήτηση απλά θα αναδείξουν ότι είναι ανέφικτο να έχουμε βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των ψαράδων και γενικότερα ανάπτυξη των τοπικών κοινωνιών που ασχολούνται με την Αλιεία και ταυτόχρονα Κοινή Αλιευτική Πολιτική που στοχεύει στη συγκεντροποίηση των αλιευτικών πόρων σε επιχειρησιακούς ομίλους και γενικότερα στο μεγάλο κεφάλαιο».