Στις 22 Μάρτη 2000, Παγκόσμια Μέρα του Νερού, το 2ο Διεθνές Φόρουμ Νερού ολοκλήρωσε τις εργασίες του στην Ολλανδία. Στη Χάγη, συγκεντρώθηκαν υπουργοί και περισσότεροι από 3.000 εκπρόσωποι μη κυβερνητικών οργανώσεων και ειδικοί σε θέματα υδάτινων πόρων και περιβάλλοντος, προερχόμενοι από 130 κράτη.

Το Φόρουμ εξελίχτηκε σε μια επετειακή παράτα, όπου πολλοί εξέφρασαν φόβους για πολλά, αλλά αποφάσεις για συγκεκριμένα μέτρα δεν πάρθηκαν. Συγκεκριμένα, περίπου εκατό υπουργοί Περιβάλλοντος και Ενέργειας ανακοίνωσαν τη «Συμφωνία» τους να «πιέσουν» τις κυβερνήσεις τους, ώστε το καθαρό νερό να είναι προσιτό σε όλους τους κατοίκους του πλανήτη. «Εχουμε έναν κοινό στόχο. Ολοι οι άνθρωποι να έχουν πρόσβαση σε αρκετό και ασφαλές νερό με υποφερτό κόστος», ανέφεραν τα κυβερνητικά στελέχη, στην τετρασέλιδη τελική ανακοίνωσή τους.

Ομως, πίσω από τις ανέξοδες εξαγγελίες, η διάσκεψη δεν κατάφερε να συμφωνήσει ούτε καν στο χαρακτηρισμό του νερού -και την πρόσβαση όλων των ανθρώπων σε αυτό - ως «βασικό ανθρώπινο δικαίωμα».

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πολλοί άλλοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και εκπρόσωποι μη κυβερνητικών οργανώσεων επέκριναν το ανακοινωθέν των υπουργών, σημειώνοντας ότι οι υπογράφοντες τη «Συμφωνία» δεν κατάφεραν να υιοθετήσουν συγκεκριμένα μέτρα, αν και έγιναν σχετικές προτάσεις από άλλους μετέχοντες στο συνέδριο. Εκαναν πως δεν άκουγαν.

Το αποτέλεσμα ήταν, το τελικό ανακοινωθέν - η αποκαλούμενη «Διακήρυξη της Χάγης» - να περιορίζεται σε ένα ευχολόγιο, χωρίς μέτρα πίεσης και χρονοδιάγραμμα.