Τετάρτη πρωί. Νωρίς. Το φως χλιαρό... Οι ακτίνες του ήλιου δεν καταφέρνουν να αγγίξουν τη γη εξαιτίας του πυκνού καπνού που καλύπτει την πόλη. Κτίρια φλέγονται... Οι δρόμοι άδειοι... Μόνο στρατιώτες που πάνε από τετράγωνο σε τετράγωνο με τις πλάτες στους τοίχους... Και τανκς που χαρακώνουν την άσφαλτο... Τετάρτη πρωί, 9 Απρίλη του 2003. Τα μάτια όλων καρφωμένα στις τηλεοράσεις. Σε ζωντανή σύνδεση οι αμερικανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν τη Βαγδάτη. Μέσα στη σιωπή και την ερημιά... Με σποραδικά πυρά και μια μάλλον στυφή γεύση στο στόμα, ολοκληρώθηκε η εισβολή που είχε αρχίσει πριν από λίγο περισσότερο από ένα μήνα...

Μια εισβολή, που είχε προαναγγελθεί μήνες πριν... Χωρίς καν πειστικά προσχήματα... Μια εισβολή που παρακολούθησε, σε ζωντανή ελεγχόμενη, κατά κύριο λόγο, σύνδεση ολόκληρος ο πλανήτης. Μια εισβολή που έμεινε στη μνήμη μας από την εκτυφλωτική λάμψη και τον κρότο των εκρήξεων που ισοπέδωναν επί ημέρες την ομορφότερη, κατά κοινή ομολογία, πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου... από τις αγωνιώδεις ανταποκρίσεις και το, γεμάτο φρίκη, βλέμμα των δημοσιογράφων που δε φόρεσαν κράνη του αμερικανικού στρατού και δεν ενσωματώθηκαν... από τις εικόνες των λιμνών αίματος στις ανοιχτές αγορές, τα αποκαΐδια των ανθρώπινων κορμιών και το γοερό κλάμα των ακρωτηριασμένων μωρών... από τις, στημένες, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, εικόνες των Ιρακινών στρατιωτών που παραδίδονται με τα χέρια ψηλά... από τον κρότο του βλήματος του αμερικανικού τανκ που σημάδεψε με απόλυτη κυνικότητα το ξενοδοχείο «Πάλεσταϊν», για να δολοφονήσει εν ψυχρώ δημοσιογράφους και εικονολήπτες, από τους πρώτους σε έναν μακρύ κατάλογο που παραμένει ακόμη ανοιχτός...

Στιγμές και ήχοι που, από εκείνη την άνοιξη του 2003 μέχρι σήμερα, μας συνοδεύουν στις μικρές οθόνες των ήρεμων, ασφαλών, μακριά από τη λαίλαπα, σπιτιών μας... Είναι πια η καθημερινότητα ενός ολόκληρου λαού. Είναι κομμάτι της δικής μας καθημερινότητας που, πλέον, γυρνά και το βλέμμα της αλλού γιατί ...πόσο αίμα και πόνο ν' αντέξει ένας άνθρωπος... Κατά προσέγγιση, περίπου 1,2 εκατομμύρια Ιρακινοί έχουν σκοτωθεί αυτή την πενταετία. Πέντε εκατομμύρια έχουν ξεριζωθεί, είτε με προορισμό το εξωτερικό είτε περιφερόμενοι, αναζητώντας καταφύγιο μέσα στην ίδια τους τη χώρα... Επισήμως, 4.025 Αμερικανοί στρατιώτες έχουν γυρίσει στην πατρίδα σε φέρετρο με την αστερόεσσα. Αλλοι 309 ξένοι στρατιώτες άφησαν την τελευταία του πνοή στο ιρακινό χώμα... Περισσότεροι από 40.000 έχουν τραυματιστεί.

Η πολυδιαφημισμένη μάχη της Βαγδάτης, η «μητέρα όλων των μαχών», δεν έγινε εκείνο το πρωί της 9ης Απρίλη του 2003. Η μάχη της Βαγδάτης γίνεται έκτοτε κάθε μέρα, σε κάθε γωνιά της γης της Μεσοποταμίας, σε κάθε δρόμο, σε κάθε συνοικία... Είναι η μάχη ενός λαού να διατηρήσει την ενότητά του παρά τον κατευθυνόμενο διχασμό και τις αιματηρές αδελφοκτονίες. Είναι η μάχη της επιβίωσης ενός λαού στη ρημαγμένη, ισοπεδωμένη χώρα του, την οποία, όμως, αρνείται να παραδώσει στον κατακτητή... Είναι η μάχη για το αυτονόητο δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και στην ελευθερία... Είναι η εμπροσθοφυλακή της μάχης όλων μας ενάντια στο δίκαιο του ισχυρού και στα συμφέροντά του... Αυτή είναι η «μητέρα των μαχών»... καθημερινά.