Ενα αλαλούμ επικρατεί αυτή τη στιγμή, τόσο στους επιχορηγούμενους θιάσους όσο και στα Δημοτικά Περιφερειακά θέατρα. Οι μεν επιχορηγούμενοι θίασοι ακόμη περιμένουν να δουν τι θα γίνει με τις επιχορηγήσεις της θεατρικής σεζόν που έληξε ήδη, τα δε ΔΗΠΕΘΕ των οποίων οι συμβάσεις έληξαν, τον Αύγουστο του 2007 «πέτυχαν» μεν την παράταση των συμβάσεων μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008, αλλά και τη μείωση(!) στο ήμισυ του ποσού που μέχρι τώρα επιχορηγούνταν από το ΥΠΠΟ. Ναι, είναι αλήθεια: από 205.000 ευρώ που έπαιρναν τα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ (και που θεωρούνταν λίγα) τα τελευταία χρόνια, για το 2008 θα πάρουν 98.000 ευρώ. Πραγματικά είναι τόσο παράλογα τα όσα συμβαίνουν που κάθε σχόλιο μοιάζει περιττό. Βέβαια, ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί και η διαδικασία της παράτασης, καθώς μετά τις υπογραφές των καλλιτεχνικών διευθυντών, ακολουθούν οι υπογραφές των δημάρχων και στη συνέχεια του υπουργού Πολιτισμού, έτσι ώστε να μπορέσουν να πάρουν κάποια χρήματα τα ΔΗΠΕΘΕ, ώστε να εξοφλήσουν χρέη πια, αφού η σεζόν έχει λήξει. Για το καλοκαίρι; «Εχει ο Θεός», φαίνεται να λένε και προσπαθούν... είτε με πιστώσεις, είτε με συμπαραγωγές να μην «αφανιστούν».

Και όλοι φαίνεται να έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στο Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού, που θ' αρχίσει να παίζει ενεργό πια ρόλο το προσεχές έτος και προεδρεύοντος του Γιώργου Δραγώνα, ιδιοκτήτη της εκδοτικής «Δάφνη - Επικοινωνία», επιχειρηματία και εκδότη του περιοδικού «Highlights». Είναι γνωστό ότι ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται, αλλά μπορεί ακόμη κανείς να ελπίζει όταν ακούει από τον Γιώργο Δραγώνα σε ερώτηση δημοσιογράφου απογευματινής εφημερίδας, για το ποια είναι η εθνική πολιτική του ΕΚΕΘΕΧ για το θέατρο; να απαντά: «Δεν έχει καμιά πολιτική... Αυτό ακριβώς είναι η ουσία, η ίδια η ανάγκη σύστασης του Κέντρου. Αυτό που βλέπω ως μη ειδικός, το ξεκαθαρίζω, είναι ότι ο ιστορικός κύκλος της 25ετίας που κυριαρχήθηκε από τις πρωτοβουλίες της Μελίνας έκλεισε, όπως κι αυτός της μεταπολίτευσης. Τώρα πρέπει να σκεφτούμε πώς θα είναι ο νέος κύκλος που ανοίγει».

Αυτή δεν είναι μια δήλωση που πρέπει να προσπεραστεί, ούτε και η άλλη του δήλωση που λέει «μέχρι τώρα ζητάμε απ' τους θιάσους να προτείνουν με βάση τις επιθυμίες και τις φιλοδοξίες τους. Στην Αγγλία το αντίστοιχο ΕΚΕΘΕΧ μέσα σ' ένα τριετές πλάνο ζητά συγκεκριμένα πράγματα και οι αιτήσεις των θεάτρων είναι συμβατές σ' αυτούς τους στόχους».

Το ΥΠΠΟ δε φαίνεται να θέλει να είναι σύμμαχος του θεάτρου, αλλά αφεντικό που θα δίνει κατευθύνσεις, θα υπαγορεύει, θα προγραμματίζει (!) και οι θίασοι θα καλούνται να εκτελούν!

Οι επιχορηγήσεις πια, τόσο στους θιάσους του ελεύθερου θεάτρου όσο και στα ΔΗΠΕΘΕ θα γίνονται καθαρά με χρηματοοικονομικούς όρους, κατά δήλωση του προέδρου του Κέντρου τουλάχιστον: «Θα υπάρχει ένα σύστημα "ποινής" όπως κι ένα σύστημα μπόνους», καθώς και «πέναλτι».

Από την άλλη, καιρό τώρα συζητείται από μερικούς για το αν χρειάζονται τόσα ΔΗΠΕΘΕ λες και δεν έχει το δικαίωμα κάθε νομός να έχει ένα θέατρο. Σαν να μην ξέρουν ότι ευρωπαϊκές πόλεις έχουν δύο ή και περισσότερα θέατρα. Σα να μην καταλαβαίνουμε ότι θέλουν να αποποιηθούν την ευθύνη της πολιτείας να δημιουργεί τις προϋποθέσεις εκείνες που θα φέρνουν τους έτσι κι αλλιώς αποκομμένους πολίτες της περιφέρειας, πιο κοντά στην Τέχνη.

Μ' έναν τρόπο, ο Γ. Δραγώνας προετοιμάζει ως φαίνεται το έδαφος αυτής της αντίληψης. «25 χρόνια μετά» - λέει - «η κοινωνία και η γεωγραφία άλλαξαν. Σήμερα η Βέροια απέχει μόλις 40 λεπτά από τη Θεσσαλονίκη. Η μετανάστευση, οι μετακινήσεις πληθυσμών είναι μια παράμετρος που θα σταθμίσει στις αποφάσεις. Υπάρχει η ιδέα, δεν ξέρω αν θα επικρατήσει, τρία ή τέσσερα ΔΗΠΕΘΕ να έχουν την ενεργότερη συμβολή και τα υπόλοιπα να λειτουργούν όπως μέχρι σήμερα».

Η κοινωνία σίγουρα άλλαξε, οι άνθρωποι αλλάζουν, οι συνθήκες αλλάζουν, μόνο οι κυβερνητικές πολιτικές μένουν ίδιες ως προς τον τρόπο λειτουργίας τουλάχιστον, γιατί επί της ουσίας αλλάζουν πάντα προς το χειρότερο τις συνθήκες της ζωής μας! Μέχρι πότε θα τους το επιτρέπουμε;