Ηαπάτη της «δωρεάν Παιδείας» σε όλο της το μεγαλείο αυτές τις μέρες: Μετά την εξοντωτική αφαίμαξη που υπέστησαν οι γονείς των επιτυχόντων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, καταβάλλοντας επί δύο χρόνια «λύτρα» σε φροντιστήρια και σε ιδιαίτερα, δέχονται τώρα νέο δυσβάστακτο πακέτο στους ώμους τους. Καλούνται, δηλαδή, να πληρώσουν το κόστος της μετεγκατάστασης των παιδιών τους στις πόλεις, όπου βρίσκονται οι σχολές στις οποίες «πέρασαν» και υφίστανται νέα λεηλασία. Στην πρωτεύουσα, τη συμπρωτεύουσα και άλλες έδρες ανωτέρων και ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων έχουν συρρεύσει ήδη πλήθη «ευτυχών» γονέων προς αναζήτηση στέγης. Η χαρά όμως που έζησαν τη μέρα που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα για την επιτυχία του παιδιού τους, έχει γίνει τώρα βραχνάς. Διότι και δυσεύρετα είναι τα σπίτια και τα ενοίκιά τους σε εξωφρενικά ύψη, αφού τίποτε δεν ελέγχεται πλέον στο κτηνώδες καθεστώς της «ελεύθερης αγοράς» που έχει επικρατήσει. Για γκαρσονιέρες σε ακάλυπτους χώρους ζητούνται ενοίκια της τάξης των 90.000 δραχμών, για υπόγεια δυάρια 100.000 δραχμές και πλέον, ενώ μεμονωμένα δωμάτια σε παμπάλαια οικήματα, χωρίς λουτρό και θέρμανση, κοστίζουν... μόνο 50.000 δραχμές. Η δυσκολία, εξάλλου, που παρουσιάζει η εξεύρεση φοιτητικής στέγης στις μικρές ιδίως πόλεις, έχει αναπτύξει και ένα ευρύ κύκλωμα μεσιτών, που ζητούν και αυτοί ό,τι θέλουν για να σε «εξυπηρετήσουν». Και πολλοί άτυχοι γονείς, ευρισκόμενοι μεταξύ «σφύρας και άκμονος», έχουν φτάσει, κυριολεκτικά, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Και, άντε, ας πούμε ότι βρέθηκε κατάλυμα, καλό, κακό, με ενοίκιο γύρω στις εκατό χιλιάδες δραχμές. Από κει και πέρα σκέφτεστε πόσα ακόμη χρήματα θέλει μηνιαίως ένας φοιτητής για να τα βγάζει πέρα; Να, γιατί οι πανεπιστημιακές σπουδές θα γίνονται όλο και πιο απρόσιτες για τις οικονομικά ασθενείς τάξεις. Με τέτοια ενοίκια και τέτοιο κόστος ζωής που έχει διαμορφωθεί και με τη συνεχή απώλεια εισοδήματος που έχουν οι εργαζόμενοι, δύσκολα πλέον θα μπορούν να τρέφουν όνειρα σπουδών για τα παιδιά τους. Θα σφίγγουν την καρδιά τους και θέλοντας και μη θα τα ωθούν στις ξεχαρβαλωμένες τεχνικές σχολές και από εκεί στην αγορά εργασίας, που λίγο θα διαφέρει από ζούγκλα, αν περάσουν τα μεσαιωνικά «μέτρα» που θέλει να θεσπίσει η κυβέρνηση Σημίτη, υπακούοντας στα κελεύσματα του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών. Με αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, οι σπουδές θα γίνονται όλο και περισσότερο προνόμιο των ολίγων, η Γνώση θα αποκτά συνεχώς όλο και εντονότερο ταξικό χαρακτήρα και τα διατυμπανιζόμενα περί «δωρεάν Παιδείας» και «ίσων ευκαιριών» σε όλους, θα γίνουν (έχουν γίνει ήδη, θα έλεγα) συνώνυμα των εννοιών του ψεύδους και της απάτης.

Αλλά πέραν του δυσβάσταχτου κόστους των σπουδών, αφού όπως είπαμε η «δωρεάν Παιδεία» είναι μια φενάκη, τίθεται και το εξής ερώτημα για την πρακτική ωφελιμότητά τους. Διότι καλή μεν η Γνώση, αλλά για τις μεσαίες τάξεις είναι πολυτέλεια να σπουδάζει κάποιος μόνο για να ευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες. Ταυτόχρονα με την απόκτηση γνώσεων όλοι επιζητούν να υπάρχει και μια επαγγελματική αποκατάσταση με το πτυχίο, το ακριβοπληρωμένο πτυχίο, που θα πάρει το παιδί τους. Σήμερα όμως οι πτυχιούχοι έχουν θλιβερή πρωτιά στη λίστα της ανεργίας και το μέλλον διαγράφεται ακόμη πιο ζοφερό. Ετσι, δε θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κάποιος ότι μέσα σ' αυτό το εκμεταλλευτικό και απάνθρωπο σύστημα που ζούμε, αντί για δωρεάν παιδεία, έχουμε δυστυχώς... τζάμπα σπουδές!