Τα αποτελέσματα από τη Στρατηγική της Λισαβόνας, συνολικά από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική της ΕΕ, τα βιώνουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι στα κράτη - μέλη εδώ και χρόνια, με ιδιαίτερη μάλιστα ένταση από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Οπως εμφανή είναι πλέον και τα αποτελέσματα από την εφαρμογή στην πράξη των κατευθυντήριων γραμμών που συνομολόγησαν το 2005 ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην ΕΕ και τις οποίες η κυβέρνηση της ΝΔ ανέλαβε να τις κάνει πράξη στη χώρα μας προς όφελος του κεφαλαίου. Αρκεί να ανατρέξει κανείς σε νόμους όπως αυτός για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας (3385/2005) και ο αντιασφαλιστικός νόμος Πετραλιά, αλλά και στην αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, στη θεσμοθέτηση των ΣΔΙΤ κ.ά., για να αντιληφθεί τι σήμαναν στην πράξη για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα οι Κατευθυντήριες Γραμμές του 2005.

Στον ίδιο αντεργατικό - αντιλαϊκό ντορό θα κινηθούν οι «μεταρρυθμίσεις» στα κράτη - μέλη και την επόμενη τριετία, με εντεινόμενους μάλιστα συγκριτικά ρυθμούς. Το γεγονός ότι οι ευρωβουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υπερψήφισαν τις Κατευθυντήριες Γραμμές δείχνει τη στρατηγική συμφωνία τους στην αντιδραστική πολιτική της ΕΕ. Φανερώνει την υποκρισία και των δύο, όταν επιχειρούν σε διαχειριστικές πλευρές να αντιπολιτευτεί ο ένας τον άλλον, ανάλογα με το αν βρίσκεται στην κυβέρνηση ή όχι. Οπως επιβεβαιώνει και το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να εφαρμόσει καμιά διαφορετική πολιτική από αυτήν της ΝΔ, αν επανέλθει στην κυβέρνηση, αφού δεσμεύεται από την πολιτική της ΕΕ, την οποία στηρίζει και προωθεί από κάθε πόστο.

Η ψηφοφορία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επιβεβαιώνει και τον πραγματικό χαρακτήρα του ΛΑ.Ο.Σ., σαν κόμμα του κεφαλαίου, ταγμένο στην υπηρεσία του ευρωμονόδρομου, επικίνδυνο για τα λαϊκά συμφέροντα. Τέλος, η αρνητική ψήφος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη συγκεκριμένη ψηφοφορία σε τίποτα δεν τον αθωώνει από τις βαριές ευθύνες που έχει για την υπεράσπιση και την καλλιέργεια αυταπατών γύρω από την ΕΕ και την πολιτική της. Για τη συμβολή του στον εγκλωβισμό χιλιάδων εργαζομένων στη λογική του ευρωμονόδρομου και του «εφικτού του κεφαλαίου», μέσα και από τη στάση του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι επιμέρους διαφοροποιήσεις του δεν αποτελούν στρατηγική εναντίωση στην ΕΕ και την πολιτική της. Εκφράζουν διαχειριστικές ενστάσεις στα επιμέρους, που πολλές φορές διατυπώνονται και κάτω από το φόβο της συνολικότερης κατακραυγής από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Στη βάση αυτών των κριτηρίων, οι εργαζόμενοι έχουν αντικειμενικό συμφέρον να καταδικάσουν την πολιτική των κομμάτων του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου. Να δώσουν απάντηση στις πολιτικές και συνδικαλιστικές εκείνες δυνάμεις που πασχίζουν για την κερδοφορία των πολυεθνικών, προπαγανδίζοντας ταυτόχρονα την «αρμονική συνύπαρξη» του καπιταλιστικού κέρδους από τη μια, με υψηλού επιπέδου εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Η ΕΕ δεν μπορεί να γίνει φιλεργατική, ακριβώς επειδή το κεφάλαιο δεν μπορεί να είναι φιλεργατικό. Η εξασφάλιση και η επέκταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη σύγκρουση με την πολιτική των μονοπωλίων σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Μέσα από την πάλη για την ανατροπή της, όπως προτείνει και παλεύει το ΚΚΕ.