Γρηγοριάδης Κώστας

Στόχος της πίεσης είναι να δείξει ο ΣΥΝ αυτό που πραγματικά είναι και όχι αυτό που προσποιείται ότι είναι. Δηλαδή, να εγκαταλείψει τους τακτικισμούς και να προχωρήσει στην αποσαφήνιση εκείνου που έχει καθαρό και βαθιά στην ψυχή του, που όμως το αποποιείται στα λόγια και για την ώρα και στην πράξη: Στη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.

Τι ζητάνε, με άλλα λόγια, όσοι πιέζουν: Αφού ο κυβερνητισμός είναι εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, επιβάλλεται να εγκαταλείψει τη ριζοσπαστική φρασεολογία - που εξάλλου δεν έχει και ανάλογο περιεχόμενο - να εγκαταλείψει ακρότητες που λίγο απέχουν από τον τυχοδιωκτισμό, καθώς και ουτοπικά αιτήματα, τα οποία, αν και γνωρίζει ότι δε γίνονται, τα προβάλλει προς άγραν εντυπώσεων.

Και επειδή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδίδει στο βασικό, δηλαδή στις προτάσεις συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, οι πιέσεις συνεχίζονται.

Τα παράπονα στελεχών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι τα ΜΜΕ επιχειρούν να αποδομήσουν τις θετικές γνώμες για τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν βάση. Αλλά τι περίμεναν; Από τη στιγμή που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδεχτεί δεσμεύσεις με το κεφάλαιο, από τη στιγμή που έχει πολιτική διαχείρισης και επιδιώκει τη στήριξη των αστικών ΜΜΕ στα εσωκομματικά του «παιχνίδια» και στους ανταγωνισμούς για την ηγεσία, δεν περίμενε ότι θα έρθει και η στιγμή της αποδόμησης, εφόσον συνεχίζει να παριστάνει τον μη νομοταγή;

Τα αστικά ΜΜΕ δεν υπάρχουν μόνο για να σε υψώνουν, προκειμένου να ισχυροποιηθείς ως ανάχωμα στο λαϊκό ριζοσπαστισμό. Υπάρχουν και για να σε αποδομούν όταν δεν είσαι ή παπάς - παπάς, ή ζευγάς - ζευγάς. Δε συμβιβάζονται με το να δείχνεις ότι πατάς σε δύο βάρκες, ενώ είσαι στην όχθη του «ευρωμονόδρομου»... Κι αν αυτό το αποδεχτούν για κάποιο διάστημα, δεν το αποδέχονται σε κάθε συγκυρία.

Είναι ότι ο δικομματισμός εμφανίζεται κουτσός, έστω στις δημοσκοπήσεις. Η ΝΔ χάνει από την εκλογική της δύναμη, ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν ανακάμπτει. Ταυτόχρονα, αν επαληθευτούν οι μετακινήσεις μαζών, είναι πιθανό να μην αναδειχτεί αυτοδύναμη κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές. Και, βεβαίως, το πρόβλημα για την αστική τάξη θα είναι πολύ μεγάλο, αν το ΚΚΕ ενισχυθεί, γεγονός που υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες να συμβεί.

Ομως, έστω κι έτσι, το πρόβλημα παραμένει, λόγω του ότι ο δικομματισμός εμφανίζεται κουτσός. Φυσικά, η αστική τάξη ακριβώς γι' αυτό έχει την εφεδρεία, το διπολισμό, δηλαδή τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Αλλά το πράγμα, ενώ από την πλευρά της κεντροδεξιάς (ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ.) δε δείχνει ότι θα κολλήσει, από την πλευρά της κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) κολλάει. Αυτό η αστική τάξη δεν το δέχεται. Ούτε το ΠΑΣΟΚ το δέχεται, ούτε ένα τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Νάτη, λοιπόν, η διελκυστίνδα. Σου λένε, πρέπει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να σοβαρευτεί. Να εγκαταλείψει την αλαζονεία.

Βεβαίως, η αστική τάξη και ένα τμήμα του ΣΥΝ τού αναγνωρίζουν το δίκιο του: Οτι με αυτήν την τακτική έχει πάρει κόσμο από το ΠΑΣΟΚ, έστω δημοσκοπικά. Οτι καταφέρνει, για την ώρα, να κοροϊδεύει έναν κόσμο, πέρα από εκείνα τα μικροαστικά στρώματα που ευελπιστούν μέσω ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε μια «ποιότητα ζωής» εντός του συστήματος. Ωστόσο, γνωρίζουν ότι αυτή η γραμμή του πρέπει κάποτε να τελειώσει. Διότι, πάνω απ' όλα, βρίσκεται το κραταιόν της αστικής διακυβέρνησης...

1. Στο γεγονός ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ακόμα επεξεργάζεται (ή κρύβει) το πρόγραμμά του, άρα και την πρότασή του διακυβέρνησης.

2. Στο γεγονός ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ λέει πράγματα που ούτε γίνονται ούτε τα πιστεύει. Για παράδειγμα, το σύνθημα «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη», μόνο γέλια προκαλεί στους αστούς και στους εκπροσώπους τους. Γνωρίζουν πόση αξία έχει, πόσο είναι δυνατό και τα κέρδη να μη θίγονται και ο εργαζόμενος να ευημερεί.

Ακριβώς γι' αυτά, τα αστικά Μέσα επιμένουν ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποσαφηνίσει τους στόχους του και την πρότασή του (πιο σωστά να τα ομολογήσει καθαρά), καθότι απ' αυτή την πρόταση θα κριθεί...

Ακριβώς για όλα αυτά, ο Ν. Κωνσταντόπουλος, λέει ότι η πρόταση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για τον ΟΤΕ (51% στο κράτος) είναι απραγματοποίητη, ενώ για το ίδιο θέμα οι θέσεις στελεχών του αλληλογρονθοκοπιούνται: Ο Αλαβάνος πρότεινε το 51%! Ο Ν. Βούτσης δήλωσε (ΝΕΤ) ότι η υλοποίηση του 51% ανάγεται σε έναν ευνοϊκό διεθνή συσχετισμό του μέλλοντος! Και ο Δ. Στρατούλης υποστήριξε (ΝΕΤ) ότι ο ΣΥΝ ουδέποτε έθεσε ως πρόταση το 51%!

Και ακριβώς γι' αυτά ο Δ. Χατζησωκράτης τάσσεται υπέρ του Μάαστριχτ, ενώ άλλοι του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το αντιμετωπίζουν ως προπατορικό αμάρτημα από το οποίο δεν τους ξεπλένει ούτε η δευτέρα παρουσία. Οχι βέβαια διότι έχουν στόχο μια αντικαπιταλιστική πολιτική. Απλώς, θέλουν να διώξουν το άγος από πάνω τους.

Και ένα ακόμα αποτέλεσμα της πίεσης: Ο ΣΥΝ έκανε ένα βήμα δεξιότερα στο θέμα των φοιτητικών κινητοποιήσεων, πλησιάζοντας το ΠΑΣΟΚ. Σου λένε, δεν ταιριάζει με την κουλτούρα του ΣΥΝ η αναρχοειδής στάση που ανακατεύεται και με λίγη αντικαπιταλιστική χροιά.

Από τη μια, η ιδεολογικοπολιτική του πάστα τού υπαγορεύει την προσέγγιση (συνεργασία) με το ΠΑΣΟΚ.

Από την άλλη, η σκοπιμότητα (ιδίως ο φόβος του από το ΚΚΕ) υπαγορεύει την απόρριψη συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.

Από τη μια, η πολιτική του υπαγορεύει έναν στείρο αντιδεξιό αγώνα (απλώς να φύγει η κυβέρνηση), που αντιγράφει την ΠΑΣΟΚική διάλεκτο (απών ο πρωθυπουργός ή είναι σε γυάλα ο πρωθυπουργός). Γι' αυτό και δεν μπορεί να κάνει (ούτε θέλει) επί της ουσίας αντιδικομματική πολιτική.

Από την άλλη, η σκοπιμότητα (να δείξει διαγωγή στους δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ) τον σπρώχνει και σε φραστικά αντιδικομματικές κορόνες. Και κυρίως:

Από τη μια, υποχρεώνεται να εμφανιστεί με δήθεν ριζοσπαστικό πρόγραμμα.

Από την άλλη, δεν είναι σε θέση (κανένας της περίπτωσής του δε θα ήταν σε θέση) να εμφανίσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, γιατί δε γίνεται ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα να έχει ένα μη σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα. Γιατί: Τι άλλο πρόγραμμα να επεξεργαστεί, πέρα από αυτό που έχει, από τη στιγμή που απορρίπτει την αντικειμενική πραγματικότητα, η οποία ένα δίλημμα θέτει: Ή με τα μονοπώλια ή με το λαό. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.

Τι άλλο πρόγραμμα να επεξεργαστεί, πέρα από αυτό που έχει, από τη στιγμή που θεωρεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία ιερή και απαραβίαστη; Πώς θα συμβιβαστεί αυτό με τις φωνές του για τη γενιά των 400, των 500 και των 600 ευρώ;

Και την ίδια στιγμή, υπάρχει απέναντι η καθαρή, σταθερή και ριζοσπαστική πολιτική και δράση του ΚΚΕ, η λαϊκή αντιιμπεριαλιστική συμμαχία για τη λαϊκή εξουσία, που δημιουργεί πονοκεφάλους.

Και την ίδια στιγμή, δίπλα του υπάρχει το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν εννοεί να κάνει ένα κλικ (έστω και ψεύτικο) προς τα «αριστερά», για να δώσει στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ένα άλλοθι. Ετσι, το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.

Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας περάσει πολλά χρόνια στη διακυβέρνηση, επιμένει στη φιλομονοπωλιακή σταθερότητα της γραμμής του.

Από την πλευρά του, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αλλάξει κάτω από την πίεση και να γίνει φιλολαϊκό. Και αυταπάτες και εμπαιγμός.