Παρακολουθώντας κανείς τον τρόπο, με τον οποίο επιχειρείται να διαμορφωθεί η επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα, κινδυνεύει να αποκομίσει την εντύπωση ότι η ακρίβεια προέκυψε από το πουθενά. Σαν τα λαϊκά νοικοκυριά στην Ελλάδα να πέρασαν από τη ζώνη της ευημερίας στο λυκόφως της ανέχειας από τη μια μέρα στην άλλη!

Ποια είναι τα αδιαμφισβήτητα δεδομένα, η πραγματικότητα που τα κόμματα του κεφαλαίου και οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι, από κοντά και τα κυρίαρχα ΜΜΕ προσπαθούν να μας κάνουν να αγνοήσουμε;

• Το 70% των συνταξιούχων όλων των Ταμείων, χρόνια τώρα πασχίζει να επιβιώσει με μηνιαίο εισόδημα 600 ευρώ και κάτω.
• Οι νέοι εργατοϋπάλληλοι, στην πλειοψηφία τους, καλούνται για μια ακόμα διετία να ζήσουν με τα 572 ευρώ καθαρά που προβλέπει η Σύμβαση για το 2008 - 2009, την οποία υπέγραψε το Μάρτη η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
• Το 12% περίπου του εργατικού δυναμικού που δουλεύει με ελαστικές μορφές απασχόλησης, πασχίζει να τα βγάλει πέρα με μισθούς των 400 ευρώ και κάτω.
• Το μεικτό ωρομίσθιο δεν ξεπερνάει τα 4 ευρώ.

Γι' αυτή τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, τα αναγκαία είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης ήταν και είναι ακριβά. Κοινωνικά αγαθά, όπως η Υγεία, η Πρόνοια και η Παιδεία, που ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται, γίνονται ολοένα και πιο δυσπρόσιτα. Η δυσκολία τους να ανταποκριθούν στις ανάγκες της καθημερινότητας -πόσο μάλλον στις σύνθετες σύγχρονες ανάγκες - δεν ήταν ποτέ παροδική.

Αυτή είναι η μια πλευρά της διαχρονικής πραγματικότητας που βιώνει η εργατική λαϊκή οικογένεια. Η άλλη έχει να κάνει με την υπερκερδοφορία των επιχειρήσεων, που το 2007, για τις εισηγμένες μόνο στο χρηματιστήριο επιχειρήσεις, έφτασε τα 11 δισ. ευρώ.

Στην κορυφή της πυραμίδας που λέγεται ακρίβεια, βρίσκεται η πολιτική που διαμορφώνει τα εισοδήματα της πείνας από τη μια και το νομικό θερμοκήπιο μέσα στο οποίο ανθίζει η καπιταλιστική κερδοφορία από την άλλη, η μονοπώληση στην παραγωγή και την εμπορία των προϊόντων.

Ενα απλό παράδειγμα: Τα εισιτήρια στις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες αυξήθηκαν την τελευταία τουλάχιστον εφταετία της απελευθέρωσης κατά 376% περίπου. Αυτό έγινε με τους νόμους του ΠΑΣΟΚ το 2001, που ενσωμάτωσε την κοινοτική νομοθεσία στο ελληνικό δίκαιο.

Την απελευθέρωση ολοκλήρωσε το 2006 η κυβέρνηση της ΝΔ. ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ. στήριξαν και στηρίζουν τη στρατηγική της απελευθέρωσης, αναγνωρίζουν τις τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ. Καλλιεργούν την αυταπάτη ενός δήθεν «υγιούς ανταγωνισμού», που μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένες και συμφέρουσες για τα λαϊκά στρώματα τιμές.

Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ είναι αυτοί που καθηλώνουν για χρόνια τους μισθούς και τις συντάξεις σε επίπεδα πείνας. Αυτοί είναι που ψήφιζαν και ψηφίζουν την εισοδηματική πολιτική της ανέχειας. Αυτοί είναι που επιβάλλουν και χειροκροτούν τις συμβάσεις του αίσχους, τις οποίες η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ χαρακτηρίζει «έντιμο συμβιβασμό». Οι ίδιες Συμβάσεις για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά ένα «λάθος», ή μια «όχι και τόσο κακή σύμβαση», όπως στέλεχός του χαρακτήρισε τη φετινή.

Οι προτάσεις που αυτές οι δυνάμεις διατυπώνουν τώρα για την αντιμετώπιση δήθεν της ακρίβειας, δεσμεύονται και καθορίζονται από τη στάση τους απέναντι στην πολιτική που καθηλώνει τους μισθούς, από τη μια, και ενισχύει την καπιταλιστική κερδοφορία, από την άλλη.

Το ίδιο ισχύει και για την πλειοψηφία της ΓΣΣΕ. Εχοντας αποδεχτεί σαν αυτονόητη την κερδοφορία των επιχειρήσεων και την πολιτική της «ανταγωνιστικότητας», τώρα προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Να κρύψει τις ευθύνες της για τη Σύμβαση του ενός ευρώ που υπέγραψε, αφήνοντας στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο.

Αφού πρώτα καταδίκασε τους εργαζόμενους σε αυξήσεις μικρότερες του ενός ευρώ τη μέρα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ εμφανίζεται τώρα να διεκδικεί εφάπαξ διορθωτικό ποσό 1.000 ευρώ για εισοδήματα κάτω του φορολογητέου ορίου και επίδομα θέρμανσης στις ίδιες κατηγορίες μισθωτών. Πρόκειται για απροκάλυπτη κοροϊδία που δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Με αυτό το αίτημα, μάλιστα, και με πλαίσιο που αθωώνει την πολιτική ενίσχυσης των μονοπωλιακών ομίλων, καλεί τους εργαζόμενους να διαδηλώσουν στις 19 του Ιούνη.

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση», η παράταξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στη ΓΣΕΕ, ξέροντας καλά ότι οι εργαζόμενοι της έχουν καταλογίσει ευθύνες για τη στήριξη της πλειοψηφίας και για τις συμβάσεις που αυτή υπογράφει, εμφανίζεται να διεκδικεί μηνιαία εισοδηματική ενίσχυση 200 ευρώ για το 2008 και άλλα μέτρα επιδοματικού χαρακτήρα. Η στρατηγική της ταύτιση με τη συνδικαλιστική πλειοψηφία ρίχνει τη σκιά της στην όποια διεκδίκηση διατυπώνει στα λόγια και κατόπιν εορτής.

Για να καταλάβει κανείς την ανέξοδη φραστική πλειοδοσία ανάμεσα στις δυνάμεις της πλειοψηφίας και τα στηρίγματά τους, αρκεί να σκεφτεί ότι η ΔΑΚΕ, που υπέγραψε τη Σύμβαση του αίσχους πριν από τρεις περίπου μήνες, προκειμένου να αντιπολιτευτεί την ΠΑΣΚΕ, ζητάει επαναδιαπραγμάτευση της Σύμβασης (!) Τέτοια είναι η «φερεγγυότητα» των παρατάξεων που συγκροτούν το προεδρείο της ΓΣΕΕ. Αυτό είναι το μέγεθος της κοροϊδίας σε βάρος των εργαζομένων.

Ακόμα παραπέρα. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, στην τελευταία συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου αποφάσισε να «προωθήσει τη δημιουργία (με Πανελλαδική διάρθρωση και συμμετοχή των Εργατικών Κέντρων) καταναλωτικών οργανώσεων των εργαζομένων και των συνδικάτων». Οι οργανώσεις αυτές, σύμφωνα με την ίδια απόφαση, θα αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για μποϊκοτάζ συγκεκριμένων προϊόντων, μονοπωλίων, ολιγοπωλίων. Μια παραλλαγή αυτής της πρότασης υιοθετεί και η παράταξη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιχειρεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι από τη φτέρνα μέχρι τον αστράγαλο είναι μεροκαματιάρηδες, που πουλάνε κοψοχρονιά την εργατική τους δύναμη, και από 'κει και πάνω είναι καταναλωτές. Οπως άλλωστε είναι και κάθε άλλος που μπαίνει σ' ένα σούπερ μάρκετ, είτε ανήκει στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, είτε όχι.

Επιχειρεί την ενιαιοποίηση και το τσουβάλιασμα όλων κάτω από τον τίτλο «καταναλωτής». Αναδεικνύει σκόπιμα έναν απόλυτα αταξικό χαρακτηριστικό, για να μη θίξει την καρδιά του βαθιά ταξικού προβλήματος της ακρίβειας, που συνίσταται στην οξυμένη αντίθεση ανάμεσα στο μονοπωλιακό κέρδος, από τη μια, και τους άθλιους εργατικούς μισθούς, από την άλλη.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ καλεί τα συνδικάτα να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της ακρίβειας σαν να ήταν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Δε διστάζει μάλιστα να ενοχοποιήσει για την ακρίβεια τους εργαζόμενους, που είναι οι μόνοι που δε φταίνε. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, η ΓΣΕΕ λέει πως οι καταναλωτικές συνήθειες είναι αυτές που συντηρούν την ακρίβεια. Κατά συνέπεια, με ακτιβιστικές και ανέξοδες ενέργειες, όπως τα μποϊκοτάζ σε συγκεκριμένα προϊόντα, το πρόβλημα μπορεί να λυθεί.

Μέσα σε μια τέτοια ανάλυση δε χωράει φυσικά η πολιτική της λιτότητας και τα κόμματά της, η μονοπώληση της παραγωγής και της εμπορίας, εξαιτίας του ανταγωνισμού, της ελευθερίας κίνησης, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης. Δε χωράνε σκέψεις για διεκδίκηση ικανοποιητικών μισθών, που θα καλύπτουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες, θα θωρακίζουν τα λαϊκά νοικοκυριά από τις συνέπειες της εντεινόμενης ακρίβειας. Μια τέτοια προσέγγιση είναι εχθρική και επιζήμια για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα και σαν τέτοια πρέπει να απαντηθεί.

Λύση στο ζήτημα της ακρίβειας μπορεί να δώσει μόνο η πάλη για τη διεκδίκηση άμεσων μέτρων ανακούφισης, όπως αυτά που προτείνει το ΠΑΜΕ, ενταγμένη στο συνολικότερο αγώνα ενάντια στα μονοπώλια και την πολιτική που ενισχύει την κερδοφορία τους.

Λύση στο πρόβλημα της ακρίβειας δεν μπορεί να δοθεί έξω από το πλαίσιο του αγώνα για μισθούς και συντάξεις στο ύψος των πραγματικών αναγκών, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία, για κατάργηση όλων των διοδίων και του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.

Μ' αυτά και άλλα παρόμοια αιτήματα, που δε φοβούνται να δείξουν και να χτυπήσουν εκεί που πονάει τον πραγματικό φταίχτη, το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά, στις 19 του Ιούνη να γεμίσει τους δρόμους και τις πλατείες σε όλη τη χώρα. Να μαζικοποιήσει τις συγκεντρώσεις που διοργανώνει για την ακρίβεια και τις Συλλογικές Συμβάσεις. Να καταδικάσει στην πράξη εκείνους που επιχειρούν να τους ρίξουν στάχτη στα μάτια, προκειμένου να βγάλουν λάδι το κεφάλαιο και την πολιτική που συντηρεί και αυξάνει την κερδοφορία του.