Το 30,2% των σχολείων είναι κατασκευασμένα πριν από το 1959, δηλαδή χωρίς αντισεισμικό κανονισμό (φωτ. από το γυμνάσιο των Λεχαινών)

Κοινός τόπος των δηλώσεων τόσο του Βασίλη Τόγια, αντιπροέδρου της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ), όσο και της Εύης Γεωργιάδου, χημικού μηχανικού, ερευνήτριας του Ελληνικού Ινστιτούτου Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛΙΝΥΑΕ) και γραμματέα του ΔΣ του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών. Εκείνο που επισημαίνεται είναι ότι η έλλειψη πλαισίου, που να διασφαλίζει την προστασία εργαζομένων και κατοίκων, αναδεικνύει τον πολιτικό χαρακτήρα του προβλήματος.

«Για ακόμη μια φορά», επισημαίνει ο Β. Τόγιας, «ο τελευταίος σεισμός της Ανδραβίδας ανέδειξε το μεγάλο πρόβλημα των σχολικών κτιρίων της χώρας μας. Ενα μεγάλο μέρος των σχολείων λειτουργεί με αυθαίρετες, επικίνδυνες παρεμβάσεις στα σχολικά κτίρια, ενώ η διπλοβάρδια ταλαιπωρεί χιλιάδες γονείς και παιδιά.

Από το 2001 εξαγγέλθηκε προσεισμικός έλεγχος όλων των σχολικών κτιρίων. Το πρόγραμμα αυτό, ενώ χρόνια τώρα είναι ακόμα σε εξέλιξη, χωρίς να υπάρχει καμιά επίσημη ενημέρωση απ' τους αρμόδιους φορείς, εφτά χρόνια μετά, δεν έχει ολοκληρωθεί. Είναι ενδεικτικό ότι μετά το σεισμό της Πάρνηθας το 1999, 429 σχολικές μονάδες απ' τις 2.465 κρίθηκαν ακατάλληλες για χρήση και 4.500 σχολικά κτίρια πανελλαδικά είναι κτισμένα πριν από το 1959, δηλαδή χωρίς κανένα αντισεισμικό κανονισμό (το 1958, θεσμοθετήθηκε ο πρώτος αντισεισμικός κανονισμός). Το 10,7% των σχολείων έχουν ηλικία 31 - 40 ετών, το 15,1% από 21 - 30 ετών, 30,2% είναι πριν το 1959, ενώ μόνο το 20,9% είναι χτισμένο την τελευταία δεκαετία. Η αποκατάσταση των ζημιών, μετά από κάθε σεισμό, τα επαναφέρει στην ...προ του σεισμού κατάσταση, χωρίς καμιά επιπλέον ενίσχυση του κτιρίου, με ενδεχόμενο σε επικείμενο σεισμό να έχουμε τα ίδια ή και μεγαλύτερα προβλήματα.

Δε φτάνουν τα κροκοδείλια δάκρυα και οι εξαγγελίες. Απαιτούνται να δοθούν όλες οι εκθέσεις προσεισμικού ελέγχου στα σχολεία, να ολοκληρωθεί άμεσα ο προσεισμικός έλεγχος, να εξασφαλιστούν τα αναγκαία κονδύλια για την επισκευή των σχολείων, να εκδοθούν πιστοποιητικά καταλληλότητας και να θεσπιστεί μητρώο επισκευών και συντήρησης για όλα τα σχολεία».

Η Ε. Γεωργιάδου, με τη δήλωσή της, σημειώνει: «Η ασφάλεια ενός εργασιακού χώρου από ένα σεισμό δεν περιορίζεται στη στατική επάρκεια του κτιρίου στο οποίο στεγάζεται. Σχετίζεται με πολλούς άλλους παράγοντες, όπως τον κίνδυνο πυρκαγιάς ή και έκρηξης με εναρκτήριο γεγονός τη σεισμική δόνηση, διαρροής κάποιας επικίνδυνης ουσίας, τραυματισμού από πτώσεις ή μετακινήσεις υλικών και εξοπλισμού κ.ά. Πολύ σημαντικό είναι επίσης το ζήτημα του πιθανού κινδύνου πρόκλησης ενός ατυχήματος μεγάλης έκτασης σε περίπτωση ενός σεισμού μεγάλου μεγέθους, με επιπτώσεις σε εργαζόμενους και κατοίκους σε περιοχές όπου λειτουργούν εγκαταστάσεις που διαχειρίζονται μεγάλες ποσότητες επικίνδυνων ουσιών.

Σήμερα, η έλλειψη ενός τέτοιου πλαισίου, που να διασφαλίζει την προστασία εργαζομένων και κατοίκων, αναδεικνύει τον πολιτικό χαρακτήρα του προβλήματος. Ο χωροταξικός σχεδιασμός, η ασφαλής λειτουργία εγκαταστάσεων, η προετοιμασία για την αντιμετώπιση των σχετικών κινδύνων, δεν είναι ανεξάρτητες μεταβλητές. Οι όποιες επιλογές σχετίζονται με αυτές πραγματοποιούνται σήμερα με κριτήριο την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, πρέπει να βγουν στην αντεπίθεση για μια άλλη οικονομία, όπου κριτήριο δε θα είναι το καπιταλιστικό κέρδος, αλλά η ικανοποίηση του συνόλου των αναγκών τους. Να απαιτήσουν άμεσα τον έλεγχο όλων των εργασιακών χώρων για τη στατική επάρκεια και την ασφάλεια σε περίπτωση σεισμού, τον προσανατολισμό των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους στον έλεγχο της εργοδοτικής ευθύνης για την ουσιαστική εφαρμογή των κανονισμών ασφάλειας και την ουσιαστική αναβάθμιση των υποδομών υποστήριξης για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και τεχνολογικών ατυχημάτων μεγάλης έκτασης».