Τα καλοκαίρια, η ουρουγουανή τηλεόραση αφιερώνει πολύωρα προγράμματα στην Πούντα ντελ Εστε.

Ενδιαφερόμενες περισσότερο μόνο για τα πράγματα παρά για τους ανθρώπους, οι κάμερες φτάνουν σε έκσταση όταν επιδεικνύουν κατοικίες πλουσίων που κάνουν διακοπές. Αυτές οι φανταχτερές επαύλεις μοιάζουν με τα μαυσωλεία από μάρμαρο και μπρούτζο του νεκροταφείου Λα Ρεκολέτα, που είναι η Πούντα ντελ Εστε του «μετά».

Από την οθόνη παρελαύνουν οι εκλεκτοί και τα εμβλήματα της εξουσίας τους. Το σύστημα, το οποίο χτίζει την κοινωνική πυραμίδα από πάνω προς τα κάτω, λίγους ανθρώπους ανταμείβει. Ορίστε οι βραβευμένοι: οι τοκογλύφοι με τα μακριά νύχια και οι έμποροι με τα μεγάλα δόντια, οι πολιτικοί με τις μύτες που μεγαλώνουν και οι δόκτορες με τις λαστιχένιες πλάτες.

Η τηλεόραση επιδιώκει να κολακέψει τους έχοντες το πρόσταγμα στον ποταμό του Αργύρου, μόνο που άθελά της επιτελεί μιαν υποδειγματική παιδαγωγική λειτουργία: μας δείχνει τις κορυφές και παραδίδει σε κοινή θέα την κενότητα και την κακογουστιά των θριαμβευτών κυνηγών του χρήματος.

Κάτω από τη φαινομενική ηλιθιότητα, υπάρχει πραγματική ηλιθιότητα.