Ο Μαξίμ Γκόρκι (Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκόφ, 1868-1936) στον πρόλογο μιας συλλογής άρθρων του το 1916, σημειώνει πως όλο το νόημα της πνευματικής του δραστηριότητας και δημιουργίας συμπυκνώνεται σ' ένα πάθος ασίγαστο: να ξυπνήσει στους ανθρώπους την αίσθηση της δύναμής τους. Αυτό το ίδιο πάθος είναι διάχυτο και στην κάθε σελίδα του βιβλίου «Η φλογερή καρδιά του Ντάνκο» (εκδ. «Σύγχρονη Εποχή»). Στα διηγήματα αυτής της συλλογής, ο Γκόρκι απευθύνεται στα παιδιά. Ο ίδιος πέρασε πικρά παιδικά και εφηβικά χρόνια στην προεπαναστατική Ρωσία, κάνοντας συχνά σκληρά επαγγέλματα για να κερδίσει το ψωμί του. Τα διηγήματά του που την ιστορούν, είναι γεμάτα θλίψη. Σημειώνεται στον πρόλογο της έκδοσης: «Σήμερα που έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε κι η ανθρωπότητα έχει κάνει τόσες προόδους, υπάρχουν σε πολλές χώρες πολλά παιδιά δυστυχισμένα. Γι' αυτό, όσοι από σας ζείτε μέσα στην άνεση και τη θαλπωρή, κάτω από τη στοργική σκέπη των γονιών σας, καλό είναι να ξέρετε πως υπάρχει και διαφορετική ζωή στον κόσμο. Αυτό θα σας κάνει να προβληματιστείτε και θα σας βοηθήσει να γίνετε άνθρωποι με κατανόηση και συμπόνια για τους συνανθρώπους σας. Ισως ακόμα να σας κάνει να θελήσετε, σαν μεγαλώσετε, ν' αγωνιστείτε κι εσείς, για να μην υπάρχει πουθενά αδικία και κακομεταχείριση, πουθενά φτώχεια και δυστυχία, τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους μεγάλους».