"Αδαμάντινος" λόγος

Μικρά, αλλά απαστράπτοντα "διαμάντια" της ελληνικής λογοτεχνίας περιέχει η συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Γρ. Καμπούρογλου "Ιστορίες από την παλιά Αθήνα",που εξέδωσε η "Σύγχρονη Εποχή",κοσμημένη στο εξώφυλλό της με ζωγραφικό πίνακα του Γιώργη Βαρλάμου και πρόλογο της Ευγενίας Ζωγράφου.Είκοσι δύο διηγήματα μεγάλης θεματικής ευρύτητας, που αντανακλούν την πραγματικότητα, βιώματά του, αλλά και τη μυθοπλαστική δεινότητα του συγγραφέα. Τη μεγάλη του μόρφωση. Την αγάπη του στη λαογραφία. Την πολιτιστική και πολιτισμική σημασία που απέδιδε στα ήθη και έθιμα του λαού και στη διατήρησή τους. Την προοδευτική κοινωνική του αντίληψη. Το βαθύτατο ανθρωπιστικό ρομαντισμό του. Διηγήματα εκπληκτικής "οικονομίας" του λόγου. Αξιοθαύμαστης ευλυγισίας, παραστατικότητας και πολυμορφίας της γλώσσας (λόγιας, δημοτικής, ιδιωματικής), πάντα αρμόζουσας με το "μύθο" και τα περιγραφόμενα πρόσωπα. Διηγήματα, άλλοτε ποιητικά, λυρικά. Αλλοτε αισθαντικά με τα πάθη και τους πόθους των ανθρώπων. Αλλοτε χιουμοριστικά με τις κωμικές τους καταστάσεις και τα αβλαβή ελαττώματά τους. Αλλοτε σατιρικά για τα κουσούρια τους.

Ποιο πρώτο, ποιο ύστερο να θεωρήσουμε καλύτερο; Τα τρία πρώτα - απολαυστικού χιούμορ - για το ξεθαμμένο κρανίο και την ιστορία του τρελο - Γαβρίλη; Το αποτυχημένο παντρολόγημα κάτω από το μελισσόδεντρο; Το "φάντασμα" του Κορνήλιου; Ποιο από τα Πρωτοχρονιάτικα και Χριστουγεννιάτικα να πρωτοπαινέψουμε; Να πούμε για το πρώτο ειδύλλιο του εφήβου, που μην διαλέγοντας ποια από τις δυο αδελφές αγαπά, έχασε και τις δύο; Για το ανθρωπιστικό "Δωρητήριο"; Για το πάθημα του Γεώργη από το λάθος ερμηνευμένο όνειρό του; Για την πικραμένη μάνα από το συμφεροντολογικό "γενιτσαρισμό" του μοναχογιού της; Για το υπέροχο, φυσιολατρικό - μυθολογικό, για το αμπέλι, το αηδόνι και την "αφιλότιμη" ψαλίδα; Να γελάσουμε ή να λυπηθούμε τον φουκαρά που 'χε καημό γιατί ποτέ δεν του 'πεσε ο λότος κι όταν του 'πεσε του 'λαχε θάνατος, ή με το δυστυχή μαέστρο και το σαραβαλιασμένο πιάνο του; Και τι να πούμε για τη μελωδική γλώσσα του Καμπούρογλου; Ελάχιστο δείγμα της από τη μικρούλα καπελού "Φιφίτσα" και το πρώτο της μεροκάματο: "Ητο και μικρή, ήτο και κοντή, τοσηδά ήτον η Φιφίτσα. Επειδή δε κοντά στ' άλλα ήτο και ξεραγκιανή, ενόμιζεν όποιος την έβλεπεν, ότι άμα τη φυσήξη "θα πάη του ψήλου" σαν τον πτερωτόν σπόρον της αγκαθιάς: τον κλέφτη".Χαρείτε τη μεγάλοι και μικροί.

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ