Associated Press

Βρετανοί ΝΑΤΟικοί σε περιπολία στην ΠΓΔΜ

Δεν έχουν ξεχαστεί ο χλευασμός, οι ειρωνείες και οι κατηγορίες, με τις οποίες το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας αντιμετώπισαν την τοποθέτηση του ΚΚΕ, όταν πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια προέκυψε το πρόβλημα με την ονομασία της ΠΓΔΜ. Τότε, που όλα τα υπόλοιπα ελληνικά πολιτικά κόμματα διακήρυτταν «ότι το όνομά μας είναι η ψυχή μας» και παγίδευαν την ελληνική εξωτερική πολιτική στη θέση πως «η Ελλάδα δεν πρόκειται να αναγνωρίσει κράτος που στο όνομά του θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία ή παράγωγό της», το ΚΚΕ ξεκαθάριζε ότι: Δεν είναι η ονομασία του νέου κράτους το πρόβλημα στο οποίο θα πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή και η προσπάθεια της ελληνικής διπλωματίας, αλλά η ιμπεριαλιστική επίθεση που δέχεται ολόκληρη η περιοχή των Βαλκανίων και οι ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις που εκδηλώνονται στα εδάφη της περιοχής.

Οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν απόλυτα τις εκτιμήσεις, αλλά και τη θέση του ΚΚΕ, που από το ξεκίνημα της υπόθεσης ήταν υπέρ μιας συμβιβαστικής λύσης στο πρόβλημα της ονομασίας. Σήμερα, αρκεί μια ματιά στον πολιτικό χάρτη της περιοχής για να αντιληφθεί κανείς τι έχει συμβεί μέσα σε αυτό το διάστημα των 15 χρόνων που οι ελληνικές κυβερνήσεις «μάχονταν» για να «μην υπάρξει κράτος με το όνομα Μακεδονία ή παράγωγο του όρου»:

• Εμφύλιος και διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
• Στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ και ακρωτηριασμός της Σερβίας.
• Δημιουργία κρατιδίων και προτεκτοράτων (Βοσνία, Μαυροβούνιο, Κόσσοβο).
• Δημιουργία στρατιωτικών προγεφυρωμάτων των Αμερικανών και των Ευρωπαίων (Βοσνία) και τεράστιας αμερικανικής βάσης, της μεγαλύτερης που έχουν οι Αμερικανοί στον κόσμο, σε εδάφη της ΠΓΔΜ και του Κοσσυφοπεδίου.

Μέσα σε αυτό, λοιπόν, το νέο γεωπολιτικό ασταθές και επικίνδυνο περιβάλλον, η ελληνική εξωτερική πολιτική εξακολουθεί να ασχολείται με μια υποπερίπτωση του βαλκανικού προβλήματος, το όνομα της ΠΓΔΜ.

Ακόμη και σήμερα, που σχεδόν έχει ολοκληρωθεί ο νέος χάρτης στην περιοχή, η ελληνική κυβέρνηση δεν τολμά να αντιταχθεί στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιαστές του. Αν και είναι σαφές πως ο κατακερματισμός των Βαλκανίων και η δημιουργία προτεκτοράτων, που τοποθετούνται εντός της ΝΑΤΟικής χοάνης, δημιουργούν προβλήματα στην ασφάλεια και τα συμφέροντα της χώρας μας, η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν τολμά να εκφράσει τις διαφωνίες ή και τις αντιρρήσεις της για τους σχεδιασμούς, αλλά εξακολουθεί να ελπίζει πως μέσα από τη διαδικασία της ΝΑΤΟικής ολοκλήρωσης στην περιοχή θα εξασφαλίσει την αμερικανική (ή ευρωπαϊκή) βοήθεια, προκειμένου να λύσει το πρόβλημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.

Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών είναι χαρακτηριστικές της εμμονής της ελληνικής κυβέρνησης στην καλλιέργεια ψευδαισθήσεων περί αμερικανικής υποστήριξης. Οταν τον περασμένο Απρίλη η Ελλάδα στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ αρνήθηκε την ένταξη της ΠΓΔΜ στη συμμαχία, αν προηγουμένως δε βρεθεί λύση στο θέμα της ονομασίας, επιβεβαίωσε και υπογράμμισε τη δύναμη της αμερικανικής επιδιαιτησίας σε αυτήν την υπόθεση. Η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να αγνοεί το μεγάλο πρόβλημα, που είναι η αμερικανοΝΑΤΟική εγκατάσταση στην περιοχή και ο ανταγωνισμός της με τη Ρωσία για τους δρόμους (αγωγούς) πετρελαίου μέσα από τα βαλκανικά εδάφη. Και υποδαυλίζουν την οξύτητα και την ένταση με αφορμή την ονοματολογία στην υπόθεση της ΠΓΔΜ πιέζοντας την ελληνική κυβέρνηση. Που εμφανίζεται στους Αμερικανούς σαν να λέει: Βοηθήστε να επιβάλουμε τη θέση μας στην υπόθεση της ονομασίας της ΠΓΔΜ και εμείς συμφωνούμε με την ολοκλήρωση της επέκτασης του ΝΑΤΟ σε ολόκληρα τα Βαλκάνια.

Η Ουάσιγκτον έχει δεμένες στο άρμα της εξωτερικής της πολιτικής τις ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες. Είναι εύκολη, λοιπόν, και συνηθισμένη πρακτική της να εκμεταλλεύεται τα όποια ελληνικά αιτήματα και προσδοκίες. Το έχει κάνει στα Ελληνοτουρκικά, στο Κυπριακό, το κάνει και σήμερα με την υπόθεση της ΠΓΔΜ.

Αν η αμερικανική κυβέρνηση επιθυμούσε να απαλλάξει την Ελλάδα από το πρόβλημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, θα μπορούσε εύκολα να το κάνει ασκώντας πίεση και υποχρεώνοντας την ηγεσία των Σκοπίων να συμφωνήσει σε μια συμβιβαστική λύση. Από τη στιγμή, μάλιστα, που και η ελληνική πλευρά υιοθέτησε ρεαλιστικότερη προσέγγιση και δέχεται πια ο όρος «Μακεδονία» ως γεωγραφικός προσδιορισμός να περιλαμβάνεται στο όνομα του κράτους, θα περίμενε κανείς από την Ουάσιγκτον να ασκήσει την επιρροή της στην κυβέρνηση της ΠΓΔΜ ώστε να κλείσει η υπόθεση.

Ομως, η αμερικανική κυβέρνηση έκανε το ακριβώς αντίθετο. Καλλιέργησε υπέρμετρες προσδοκίες στην ΠΓΔΜ και οδήγησε την κυβέρνηση, αλλά και το λαό αυτής της χώρας προς ακραίες θέσεις, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουν αισιοδοξία για την προώθηση μιας συμβιβαστικής λύσης με την Ελλάδα στο θέμα της ονομασίας.

Είναι φανερό πως η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να παραμένει παγιδευμένη. Το θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ εξακολουθεί να αποτελεί ένα από τα δολώματα που τη σπρώχνουν όλο και πιο βαθιά στο λαβύρινθο της αμερικανοΝΑΤΟικής εξάρτησης. Βάσιμα, λοιπόν, μπορεί να προβλέψει κανείς ότι όσο βοήθησαν Αμερικανοί και ΝΑΤΟ να ρυθμιστούν τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, άλλο τόσο θα βοηθήσουν να λυθεί και το πρόβλημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ.