Στο φημισμένο νησί των Φαιάκων, εκεί όπου ο Οδυσσέας συνάντησε την Ναυσικά στην ειδυλλιακή, ερωτική και πνευματική Κέρκυρα θα μεταβούμε σήμερα αλλά και την ερχόμενη Κυριακή. Στον γενέθλιο τόπο του Καποδίστρια, του Μουστοξίδη, του Πολυλά, του Μάντζαρου, του Θεοτόκη, αλλά και του συγγραφέα Φίλιππου Φιλίππου, που έχει την ευγένεια να μοιραστεί με τους αναγνώστες του «Ρ» το όνειρό του.

«Χτες το βράδυ ονειρεύτηκα την Κέρκυρα. Στο νησί για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή μου έχω να πάω κάπου πέντε χρόνια, ο καιρός είναι πολύς, οπότε αυτό έρχεται στον ύπνο μου και με καλεί επίμονα να επισκεφτώ τα παλιά μου λημέρια. Βρέθηκα, λοιπόν, εκεί νοερά και νοίκιασα δωμάτιο σε ξενοδοχείο στη Σπηλιά. Εκανα ξανά τις ίδιες διαδρομές, είδα τους ίδιους ανθρώπους, έφαγα τα ίδια φαγητά, κολύμπησα στις ίδιες θάλασσες. Ελειπε, όμως, η μητέρα που πριν λίγους μήνες την κατευοδώσαμε στο Μαραθώνα, εναποθέτοντάς την σ' ένα μνήμα που γύρω είχε ελιές και κυπαρίσσια, τοπίο που θυμίζει υπερβολικά τη γενέτειρά μας, τις Κοινοπιάστες. Στου Βρυώνη βρήκα κάτι φίλους που με προσκάλεσαν για μια βόλτα στην πόλη με το αμάξι τους. Τους εξέφρασα την επιθυμία να περιπλανηθούμε μαζί στο βουνό Παντοκράτορας, στους Ερμονες, την ακτή όπου κατά ορισμένους αρχαιολόγους αποβιβάστηκε ο Οδυσσέας και παρουσιάστηκε γυμνός μπροστά στη Ναυσικά, στο Σιδάρι και στο Canal d' Amour, στη λίμνη των Κορισσίων με τα 120 είδη πουλιών, στη λιμνοθάλασσα του Χαλικιόπουλου με τα χέλια. Δέχτηκαν πρόθυμα και ξεκινήσαμε για την ολοήμερη εκδρομή.

Την επόμενη μέρα, νοίκιασα ένα αμάξι και τράβηξα για το Γαστούρι. Δρασκέλισα την είσοδό του Αχίλλειου με δέος.Το ανάκτορο ήταν μεγαλοπρεπές, χτίστηκε σύμφωνα με τα αισθητικά γούστα μιας αυτοκράτειρας, της Ελισάβετ της Αυστρίας, που το χρησιμοποιούσε ως εξοχική κατοικία. Εκεί κατέφευγε κάθε φορά που ήθελε να λησμονήσει το θάνατο του γιου της, του ερωτοχτυπημένου Ροδόλφου. Το αφιέρωσε στον Αχιλλέα και στη μητέρα του τη Θέτιδα προς την οποία αισθανόταν αλληλεγγύη: ήταν δύο πονεμένες μητέρες που είχαν χάσει τους γιους τους. Μετά το αγόρασε ο κάιζερ Γουλιέλμος, ώσπου κατέληξε στα χέρια το βαρόνου φον Ριχτόφεν, ο οποίος το μετέτρεψε σε καζίνο. Αργότερα το ανέλαβε το ελληνικό κράτος που το διαρρύθμισε σε μουσείο. Περιπλανήθηκα στα δωμάτια, θαύμασα την αρχιτεκτονική του ανακτόρου, τις τοιχογραφίες, τα ζωγραφισμένα ταβάνια, περπάτησα στους κήπους του. Το άγαλμα του θνήσκοντος Αχιλλέα ήταν εντυπωσιακό, το ίδιο και η νωπογραφία η επονομαζόμενη "Θρίαμβος του Αχιλλέα", που δείχνει τον ήρωα να σέρνει πίσω από το άρμα του το σώμα του νεκρού Εκτορα. Συγκινήθηκα. Βγήκα στο χωριό, περπάτησα στους δρόμους, παρατήρησα τα παλιά σπίτια με τις βεράντες, τους κήπους με τις πέργολες, τις βουκαμβίλιες, τις μιμόζες. Η διάθεσή μου έφτιαξε.

Την τρίτη μέρα περπάτησα μόνος στα καντούνια της πόλης. Οι διαδρομές στο Σαρόκο, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, στη Γαρίτσα, στην Οβριακή, στην Πόρτα Ρεμούντα, ήταν υπέροχες. Είδα μαθητές να παίζουν κρίκετ στην Κάτω Πλατεία, ενώ από τα καφενεία του Λιστόν, τη λεωφόρο με τις στοές και τα βενετσιάνικα φανάρια, τους παρακολουθούσαν οι φίλοι μου του περιοδικού Πόρφυρας: ΟΔημήτρης Κονιδάρης και ο Περικλής Παγκράτης. Η Ανω και Κάτω Πλατεία, η Σπιανάδα, η μεγαλύτερη και ίσως ωραιότερη πλατεία της Ευρώπης, με τα ψηλά δέντρα, το άγαλμα του Ιωάννη Καποδίστρια, το πάρκο της μουσικής, όπου οι τοπικές Φιλαρμονικές παίζουν κλασικά έργα δωρεάν για το κοινό, η στέρνα του αρμοστή Τόμας Μέτλαντ, το ανάκτορο των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου, πρώην κατοικία των Αγγλων αρμοστών, ο κήπος του Μποσκέτου, το Παλαιό Φρούριο, θύμιζαν ντεκόρ από ταινία εποχής. Εδώ, έκοβαν βόλτες μια σειρά από σημαντικούς ανθρώπους: Ο Διονύσιος Σολωμός, ο Ανδρέας Κάλβος, ο Λορέντζος Μαβίλης, ο Ιάκωβος Πολυλάς, αλλά κι ο Οδυσσέας Ελύτης που έκανε στο Φρούριο τη θητεία του.

Την τέταρτη μέρα έκανα εξορμήσεις στα κοντινά χωριά. Η φύση με συνάρπαζε, το πράσινο χόρταινε την όρασή μου, οι ελαιώνες και οι καλαμιώνες αποτελούσαν ιδανικό τοπίο για στοχασμούς. Την πέμπτη μέρα βρέθηκα στο Καλάμι, έναν μικρό απάνεμο όρμο, όπου βρίσκεται το σπίτι στο οποίο ο Λόρενς Ντάρελ έγραψε το "Κελί του Πρόσπερου", ένα βιβλίο - ύμνο για το νησί. Συνέχισα προς την Κασσιόπη που κάποτε ήταν σπουδαίο λιμάνι. Σταμάτησα για να δω το κάστρο, όπου ο Νέρωνας είχε δώσει ρεσιτάλ τραγουδιού και χορού. Νόμιζε πως ήταν μέγας καλλιτέχνης. Κοιτούσα στοχαστικά τα βουνά της Αλβανίας, τα πλοιάρια που έσκιζαν τα γαλανά νερά, τους ψαράδες που άπλωναν τα δίχτυα τους.

Το μεσημέρι σ' ένα ταβερνάκι έφαγα νόστιμο μπουρδέτο, ψάρι με πικάντικη σάλτσα και κόκκινο πιπέρι, κι ήπια ντόπιο άσπρο κρασί από το Κτήμα Θεοτόκη. Το απόγευμα μπήκα στο αμάξι και τράβηξα για το Κανόνι. Κάθισα στην καφετέρια με θέα το Ποντικονήσι, τη βραχονησίδα που κατά το θρύλο είναι το πετρωμένο καράβι του Οδυσσέα. Εβλεπα το εκκλησάκι της Βλαχέραινας, τη γέφυρα προς το Πέραμα, το αεροδρόμιο, τη λίμνη που συγκοινωνεί με τη θάλασσα».