Την ώρα που οι ταξικές δυνάμεις δίνουν τη μάχη για την οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων στον ΟΣΕ, οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού επιλέγουν την τακτική της κούφιας συνθηματολογίας ενάντια στα μέτρα, δίνοντας στην κυβέρνηση το χρόνο που έχει ανάγκη προκειμένου να κατοχυρώσει στη συνείδηση των εργαζομένων την «αναγκαιότητα» δήθεν των αντιδραστικών μέτρων.

Η πλειοψηφία - ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ - της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών (ΠΟΣ) απέρριψε αίτημα των ταξικών δυνάμεων, της ΔΕΣΚ, να συγκληθεί άμεσα ΔΣ της Ομοσπονδίας, απαντώντας ότι αυτό θα γίνει το Σεπτέμβρη. Την ίδια ώρα, προσπαθεί μέσα από ανακοινώσεις να κουκουλώσει τις διαχρονικές ευθύνες της, ότι στήριζε και στηρίζει την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική που σήμερα παραδίδει τον ΟΣΕ στο κεφάλαιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι από τον περασμένο Φλεβάρη η ΔΑΚΕ έχει με ανακοίνωσή της αποφανθεί ότι η κυβέρνηση βαδίζει σε θετική κατεύθυνση.

Από τις αρχές του 1990 και μετά, η Ευρωπαϊκή Ενωση, με μια σειρά οδηγιών, έκανε σαφές ότι και ο τομέας των σιδηροδρομικών μεταφορών και συγκοινωνιών θα απελευθερωθεί, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ομως η πλειοψηφία της ΠΟΣ «σφύριζε αδιάφορα». Παρά τις έγκαιρες προειδοποιήσεις των ταξικών δυνάμεων ότι οι οδηγίες οδηγούν στη διάσπαση του ΟΣΕ, η πλειοψηφία ισχυριζόταν ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας γιατί ο διαχωρισμός είναι «λογιστικός και όχι πραγματικός».

Οταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και αργότερα της ΝΔ έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο διάσπασης του ΟΣΕ, δημιουργώντας μια σειρά θυγατρικών εταιρειών, η πλειοψηφία - η οποία διαφωνούσε στα λόγια - όριζε εκπροσώπους στη διοίκηση αυτών των θυγατρικών, με το πρόσχημα του ελέγχου. Ομως αυτοί οι εκπρόσωποι ποτέ δεν ενημέρωσαν τους εργαζόμενους για τις, σε βάρος τους, σημαντικές αποφάσεις που έπαιρναν αυτές οι εταιρείες. Η ΔΕΣΚ από την αρχή είχε απαιτήσει να αποσυρθούν οι εκπρόσωποι.

Γενικότερα, η πλειοψηφία της ΠΟΣ ακολουθούσε την προσφιλή τακτική του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Εξήγγειλε κινητοποιήσεις μόνο όταν τα προβλήματα ήταν ιδιαίτερα οξυμένα, τις οποίες χρησιμοποιούσε για την εκτόνωση των αντιδράσεων και όχι για την οργάνωση και κλιμάκωση της πάλης των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, έσπευδε σε «κοινωνικούς διαλόγους» καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση της ταξικής συνεργασίας.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι η παράταξη ΣΕΚ (Συνασπισμού), παρά τις διαμαρτυρίες σε όλα τα αντεργατικά - αντιλαϊκά σχέδια, φρόντιζε και φροντίζει επιμελώς να κρύψει τις πραγματικές αιτίες αυτών των πολιτικών. Αφηνε και αφήνει στο απυρόβλητο το ζήτημα της απελευθέρωσης των αγορών, τη λογική του ανταγωνισμού, τις στρατηγικές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ετσι αποπροσανατολίζει τους εργαζόμενους αναδεικνύοντας ως δήθεν αιτία του προβλήματος την εκάστοτε κυβέρνηση ή την εκάστοτε διοίκηση του Οργανισμού.