Ο αμερικάνικος κινηματογράφος στην προσπάθειά του να είναι αρεστός στην εξουσία, όταν δεν παίρνει εντολές κατ' ευθείαν από αυτή, δε διστάζει όχι μόνον να πάρει ανοιχτά το μέρος της αλλά, όπως στο «Ου Φονεύσεις», να δικαιολογήσει και ιδεολογικά τις αυθαίρετες και καταχρηστικές πράξεις της. Ενας τυπικός και άξιος αστυνομικός, γεμάτος οργή και ορμώμενος από «καλές προθέσεις», αποφασίζει από μόνος του να κλείσει τα κενά της δικαιοσύνης της πατρίδας του. Οποιον κακοποιό τον αθωώνει εκείνη ή τον δικάζει με μικρή ποινή κατά τη γνώμη του, την οποία γνώμη του θεωρεί αντικειμενική και δικαιολογημένη, ο «καλός» αστυνομικός παίρνει το νόμο στα χέρια του και εκτελεί τον κακοποιό εν ψυχρώ. (Κρυπτόμενος, βέβαια).

Αντιλαμβάνεστε, πιστεύω, τι προτείνει η ταινία και εύχομαι να μη βρει κανέναν μιμητή στη χώρα μας (ή έχει ήδη βρει και κάποια από τα πτώματα που κατά καιρούς ανακαλύπτονται χωρίς να ανακαλύπτεται παράλληλα και ο δολοφόνος, είναι έργο κάποιου «καλού» Ελληνα αστυνομικού;) Τρέμω σε αυτή την ιδέα. Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο πραγματικός φασισμός.

Φυσικά, κάποιοι θα πούνε πως ο σκηνοθέτης, τελικά, σκοτώνει τον «καλό» αστυνομικό. Και μάλιστα βάζει να τον σκοτώνει ο καλύτερος φίλος του και για πολλά χρόνια μοναδικός και στενός συνεργάτης του. Αυτό είναι αλήθεια. Ο «καλός» αστυνομικός δε δικαιώνεται, πεθαίνει! Ομως πεθαίνει, αφού πρώτα μάς έχει καταχτήσει συναισθηματικά. Αφού πρώτα μάς έχει κάνει να τον συμπονέσουμε. Αφού πρώτα ο σκηνοθέτης, ρίχνοντας σταγόνα - σταγόνα, σκηνή τη σκηνή και πλάνο το πλάνο, το αναβολικό, μας έχει δηλητηριάσει και μας έχει κάνει να αποδεχτούμε τη λογική του. Η οποία, με λίγα λόγια, λέει: Μέχρι να αποφασίσει η πολιτεία να θεσπίσει ακόμα αυστηρότερους νόμους ο αστυνομικός - και όχι μόνον αυτός βέβαια -, με κόστος ψυχής πρέπει να παίξει τον τιμωρό (να υποκαταστήσει τη Δικαιοσύνη).

Κανένα άλλο διάβασμα δεν μπορεί να γίνει για την ταινία του Τζον Αβνετ, «Ου Φονεύσεις»! Δε μου αρέσουν οι απολυτότητες, όταν μιλάμε για έργα τέχνης, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είμαι και οριζόντιος και κάθετος. Η ταινία προωθεί την αυτοδικία. Προσπαθεί να γεμίσει ιδεολογικά το «κενό» που υπάρχει ακόμα στην κοινωνία, η οποία αρνείται την αυτοδικία, και να την πείσει να αποδεχτεί τον πιστολέρο σαν λύση, σαν προσωρινή έστω λύση!

Το δυστύχημα είναι πως η ταινία παρουσιάζει μεγάλο κατασκευαστικό ενδιαφέρον. Παρακολουθείται σχεδόν απνευστί! Εχει ενδιαφέρουσα πλοκή, σωστούς ρυθμούς, θαυμάσια φωτογραφία, πολύ καλούς χώρους, εξαιρετικές ερμηνείες. Οι δυο ήρωες, οι δυο φίλοι αστυνομικοί, είναι δυο πρώτα ονόματα της παγκόσμιας κινηματογραφίας (Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο). Αντιλαμβάνεστε με τι ευκολία μπορούν αυτά τα δυο τέρατα, ιδιαίτερα ο Αλ Πατσίνο, να μεταφέρουν και να περάσουν στη συνείδηση του θεατή την άποψή τους (την άποψη του σκηνοθέτη)! Και αυτό είναι ένας πρόσθετος κίνδυνος.

Παίζουν: Αλ Πατσίνο, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κάρλα Γκουτζίνο, Τζον Λεγκουιζάμο, κ.ά.