Στόχος του καπιταλιστικού κράτους ανέκαθεν ήταν η ενίσχυση του κεφαλαίου και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Παράλληλα, και στο παρελθόν, αλλά ειδικά την περίοδο του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, μία από τις κύριες υπηρεσίες του αστικού κράτους, είναι η προώθηση πολιτικών και μέτρων παρέμβασης στον οικονομικό κύκλο, ώστε να καθυστερεί η εκδήλωση - εμφάνιση της κρίσης. Μια κρίση που, στις μέρες μας, απειλεί το ίδιο το σύστημα πολύ περισσότερο από το παρελθόν, αφού η γιγαντιαία συσσώρευση κεφαλαίων στα χέρια της πλουτοκρατίας, τις τελευταίες δεκαετίες, έχει δημιουργήσει πρόσθετες ανάγκες για την αναζήτηση διεξόδων και κερδοφόρας τοποθέτησης των κεφαλαίων αυτών, σε ένα περιβάλλον ωστόσο που δεν μπορεί κάτι τέτοιο να εξασφαλιστεί υπό κανονικές συνθήκες.

Στην καθυστέρηση της εμφάνισης της κρίσης αποβλέπουν, όποια μορφή και αν παίρνουν, οι πολιτικές της φορολογίας, των επιτοκίων, των κρατικών προμηθειών, των χρηματοδοτήσεων, της Κοινωνικής Ασφάλισης κλπ. Εκεί - και όχι σε κάποιες αρχές ιδεολογικού χαρακτήρα - «κρίνονται» και οι επιλογές για τη συμμετοχή ή την απόσυρση του καπιταλιστικού κράτους από παραγωγικούς τομείς δραστηριότητας. Στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου και κατ' επέκταση στην επιβράδυνση του οικονομικού κύκλου - και βεβαίως στην αντιμετώπιση της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρδους - αποβλέπουν οι πολιτικοοικονομικοί ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί κρατών, όπως η ΕΕ, η εξαγωγή κεφαλαίων και η λεηλασία ξένων αγορών, η μεταφορά της παραγωγικής δραστηριότητας σε χώρες φτηνής εργατικής δύναμης, οι απίστευτων διαστάσεων εξαγορές και συγχωνεύσεις επιχειρηματικών ομίλων κλπ. Τον ίδιο στόχο υπηρετούν και οι διάφορες χρηματαγορές και τα «παράγωγα προϊόντα». Αρρηκτα δεμένες με τις προσπάθειες εκτόνωσης των αντιθέσεων, που δημιουργεί η ταυτόχρονη προσπάθεια όλων των τμημάτων της ολιγαρχίας να εξασφαλίσουν και νέα κέρδη, είναι η στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν, ο πόλεμος στο Ιράκ, η διατήρηση «καυτών ζωνών» υποβόσκουσας στρατιωτικής αναμέτρησης σε διάφορες περιοχές του πλανήτη.

Ανάλογα με τη φάση του κύκλου και τη γενικότερη καμπή στην οποία βρίσκεται το σύστημα, επιλέγονται οι διάφορων μορφών παρεμβάσεις, οι οποίες πάντα έχουν έναν και μοναδικό στόχο: Να ενισχύουν κατά το δυνατόν τα κέρδη και τη θέση της πλουτοκρατίας συνολικά στην κοινωνία, παρεμβαίνοντας, παράλληλα, ώστε να καθυστερεί το ξέσπασμα τής, κάθε φορά, επερχόμενης οικονομικής κρίσης.

Δε χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι τα μέτρα που παίρνονται, με αφορμή την κρίση στον χρηματοπιστωτικό τομέα και ειδικά η κρατικοποίηση κάποιων χρηματοπιστωτικών - επενδυτικών επιχειρήσεων, αποτελούν κλασικές ρυθμίσεις κρατικομονοπωλιακού χαρακτήρα, ενώ οι εκτιμήσεις του ΣΥΝ είναι περισσότερο ανεκδοτολογικού χαρακτήρα. Η άμεση επέμβαση του κράτους των μονοπωλίων γίνεται για να εξασφαλίσει σανίδα σωτηρίας σε επιχειρηματικούς ομίλους που καταρρέουν, προσφέροντας ταυτόχρονα στους υπόλοιπους, συνθήκες συνέχισης της κερδοφορίας τους.

Σε οικονομικούς κύκλους μέχρι και τη δεκαετία του 1960 και λίγο αργότερα, η εκτόνωση των συμπτωμάτων της κρίσης, αλλά και οι ανάγκες παραπέρα ανάπτυξης του καπιταλισμού, διευκολύνονταν με τις μαζικές κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων και οργανισμών. Το παράδειγμα των δεκάδων ιδιωτικών επιχειρήσεων ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα μας, που αντικαταστάθηκαν από τη μία και δημόσιου χαρακτήρα ΔΕΗ, είναι ενδεικτικό. Αργότερα, η συσσώρευση κεφαλαίων και η ανάγκη κερδοφόρων «επενδύσεων» σε τομείς, που για δεκαετίες δεν υπήρχε ιδιωτικό κεφάλαιο, οδήγησε στη λαίλαπα των ιδιωτικοποιήσεων, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και στη χώρα μας (και στον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας και τη ΔΕΗ), πολιτική που συμπληρώθηκε από την απελευθέρωση και την προστασία της κίνησης κεφαλαίων, την παγκοσμιοποίηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Στην τωρινή φάση, τους ίδιους ακριβώς στόχους εξυπηρετεί η κρατικοποίηση κάποιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων κι όλα τα άλλα περί στροφής μάλλον ανήκουν στη σφαίρα της οπορτουνιστικής προσέγγισης των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής.