Ταξιδευτής μας γι' αυτή και την επόμενη Κυριακή, θα είναι ο εκλεκτός συγγραφέας Βασίλης Λιόγκαρης, που χάρη στην πλούσια γραφή του, θα μεταφερθούμε σε μοναδικά Ανατολίτικα «μονοπάτια»...

Σ' ένα μικρό πούλμαν, 20 άγνωστα μεταξύ τους άτομα, με διαφορετική κουλτούρα, ιδεολογία και φρόνηση, ταξιδεύοντας συνέχεια επί τρεις μέρες για να φτάσουν σ' ένα τόπο της Γης των πατέρων και των παππούδων, σε μια χαμένη πατρίδα σ' ένα μέρος γεμάτο θρύλους, πολιτιστική κληρονομιά και ιστορία, γεννήτορα ριζών και παραδόσεων.

Η Δύση μπορεί να κρύβει τη γοητεία του άγνωστου μυστήριου, της αναζήτησης του κέρδους και της κατάκτησης, μπορεί να κρύβει πηγές εύκολου πλουτισμού και τυχοδιωκτικών εξορμήσεων..! Ομως, η Ανατολή είναι το κάτι άλλο. Είναι οι βαθιές μας ρίζες, είναι η μαγεία των προγονικών μας αναμνήσεων και ιστοριών. Η Ανατολή ήταν η πηγή της γνώσης και των ιστορικών και πολεμικών ανακατατάξεων...

Ακόμα και σήμερα η μαγεία παραμένει ατόφια. Καθισμένοι στα μιντέρια, πλάι στα σοφραδάκια με τα πολύχρωμα υφαντά τραπεζομάντιλα, με τις χνουδωτές πάντες στους τοίχους, τα χράμια, τα κιλίμια και τα χαλιά, τα κρεμαστά λιλιά και τζοβαΐρια, τα μπρούτζα και τα ασημικά, τα σαλιβάρια, τα σάλια, τα μαντά και οι μαντίλες, απομεινάρια μιας παλιάς και αξέχαστης εποχής που ακόμα υπάρχουνε και ζούνε.

Πίνουμε μυρωδικό αχνιστό τσάι σε κρυστάλλινα ποτηράκια! Η μουσική δε μας είναι καθόλου άγνωστη. Βυζαντινές υμνωδίες, αμανέδες και τουρκικά τσιφτετέλια, που είναι αδύνατον να σκεπάσουν τη μελωδική και δυνατή φωνή του μουεζίνη, όταν χαράζει η μέρα ή όταν γέρνει το δειλινό.

Και, καλά καταλάβατε, μέσα σε μια φύση που οργιάζει από καρποφόρα δέντρα και πράσινες ποικιλόμορφες αποχρώσεις, ταξιδεύουμε για την Καππαδοκία.

Είναι κάτι το συναρπαστικό, κάτι που προσπερνά ακόμα και την πιο προχωρημένη φαντασία..! Ηδη περάσαμε την πρώτη νύχτα στο Παμούκαλε, ένα λουτροχώρι με ιαματικά νερά και ένα θαυμάσιο ξενοδοχείο. Αφού κάναμε το λουτρό μας στην ιαματική πηγή να ξεκουραστούμε, συνεχίζουμε - πριν φτάσουμε στην Καππαδοκία - για το Ικόνιον. Μια ιστορική κι εξίσου μοντέρνα μεγαλούπολη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων, με εξέχουσα ρυμοτομία, ουρανοξύστες, πάρκα, μουσεία, μεγαλοκαταστήματα.

Αλλά ο προορισμός μας είναι γι' αλλού. Μετά το Ικόνιον - δυο βραδιές παραμονή - κι αφού διασχίσουμε απέραντες πεδιάδες κι ατέλειωτους χαμηλούς κατεσπαρμένους λόφους, φτάνουμε στην περιοχή της Καππαδοκίας!

Η Καππαδοκία βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της Ανατολίας μεταξύ των πόλεων Ακσαράη, Νίγδη, Νεβσεχίρ (Νεάπολις), Καισάρειας με κεντρική αφετηρία, το Ουργκούπ (το πασίγνωστο Ελληνικό Προκόπι) κι ακριβώς δίπλα η Σινασός, όπου έζησε κι αγίασε ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος.

Η Καππαδοκία σαν μέγεθος είναι περίπου όσο η Ολλανδία κι εκείνο όμως που την κάνει να ξεχωρίζει και να είναι διαφορετική, εκτός από την ιστορική και χριστιανική κληρονομιά, είναι η, μοναδική σ' ολόκληρη τη Γη, γεωλογική της διαμόρφωση που κάνει τον επισκέπτη να μένει κατάπληκτος από αυτό το φυσικό φαινόμενο. Να μένει κυριολεκτικά με το στόμα ανοιχτό γι' αυτά που βλέπει. Τα εδάφη της είναι όλα ηφαιστειογενή και κατάσπαρτα - σαν από φυτευτά - από ογκώδεις, θαρρείς - με γεωμετρική τοποθέτηση πωρόλιθους, που οι κάτοικοι της περιοχής, τα δύσκολα εκείνα χρόνια, όχι χωρίς κόπο, λάξευαν σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Σε συνεργασία με την ίδια τη φύση που τους διευκόλυνε προσφέροντας μια εξαίσια οπτική αρμόνια, ένα θαύμα αρχιτεκτονικό.

Η ιστορία της Καππαδοκίας είναι παμπάλαια. Αμέτρητες οι αρχαίες πόλεις, τα χωριά, οι τάφοι, τα μνημεία και προπαντός οι χριστιανικές εκκλησίες, με της μεγάλης αξίας αγιογραφίες που δυστυχώς τώρα έχουν καταστραφεί. Παντού είναι αποτυπωμένος ένας χαμένος πανάρχαιος πολιτισμός.

Υπάρχουν ακόμα κάποια ανάγλυφα απομεινάρια από διάφορες φυλές που με την πάροδο των χρόνων έκαναν αισθητή την παρουσία τους. Μετά την κατάλυση της αυτοκρατορίας των Χιτιτών, έπεσε στην κυριαρχία της Φρυγίας, της Λυδίας, των Περσών και του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αργότερα, κατά τη ρωμαϊκή παρουσία, απέκτησε στρατηγική σημασία και γνώρισε μεγάλους εποικισμούς, ιδίως από χριστιανικούς κυνηγημένους λαούς.

Ετσι στην περιοχή ήκμασε ο Χριστιανισμός, χάρη στη δράση και ενεργητικότητα ενός πράγματι πολύ μεγάλου άνδρα, του Μεγάλου Βασιλείου, από την Καισάρεια, όπου χτίστηκαν χιλιάδες εκκλησίες και μοναστήρια. Τον 11ον αιώνα σημειώθηκαν ταυτόχρονα μεγάλοι πόλεμοι και συγκρούσεις από τους Σταυροφόρους, που προσπάθησαν να καταλάβουν τους Ιερούς Τόπους και να διώξουνε Βυζαντινούς και Τούρκους, οι οποίοι στο μεταξύ είχανε χτίσει το κράτος των Σελτσουκιδών, όπου έδωσαν κάποια προνόμια στους Χριστιανούς και τους επέτρεψαν να χτίσουν και να μεγαλώσουν τις εκκλησίες τους. Το κράτος των Σελτσούκων εξηφανίστηκε τον 13ον αιώνα μετά την ήττα από τους Μογγόλους που κι αργότερα τη θέση τους στους επόμενους αιώνες κατέλαβε η ανερχόμενη Οθωμανική Αυτοκρατορία.