«Γιατί δε βάζεις μια μάσκα;», της λέω, «ξέρεις από αυτές που φοράνε οι νοσοκόμες στα νοσοκομεία». «Αστειεύεστε», μου λέει, «μόλις τη βάλω την ίδια ώρα θα μου δείξουν το δρόμο». «Ρώτα, βρε, παιδί μου! Μπορεί να μην έχουν αντίρρηση». «Διάλειμμα πέντε λεπτών κάθε δυο ώρες ζήτησα και μου είπαν, "τέσσερις ώρες δουλεύεις, είναι πολλές; Θέλεις να τις κάνουμε τρεις, δύο ίσως;" Δεν είναι να παίζεις με τη δουλειά! Ιδιαίτερα ετούτες τις μέρες».

«Τι το ξεχωριστό έχουν ετούτες οι μέρες;». «Καλά», μου λέει, «δεν ακούσατε για την κρίση;». «Ποια κρίση;» ρωτάω. «Τα χρηματιστήρια, κύριε! Οι τράπεζες που πάνε να κλείσουν. Ολο αυτό το κακό που φωνάζουν οι τηλεοράσεις». «Αυτά, κορίτσι μου, δεν είναι για σένα. Αυτά αφορούν στο κεφάλαιο...». «Αφορούν πρώτα εμένα!» με διακόπτει. «Ολη αυτή την κρίση, κύριε, εμείς θα την πληρώσουμε! Πάνε, πια, τα αιτήματα! Αντε βγες στο δρόμο και ζήτα. Αφού όλα είναι έτοιμα να πέσουν, τρέμουνε...».

Τον παραπάνω διάλογο, με κάποιες παραλλαγές, τον είχα κάνει, δυο-τρεις ώρες νωρίτερα, με την υπάλληλο του φούρνου της γειτονιάς μου. Εκείνη να δείτε αγωνία. «Κύριε Νίκο», μου λέει, «πέστε μου, στ' αλήθεια κινδυνεύουμε;». «Από ποιον, κορίτσι μου;» ρωτάω. «Από την κρίση», μου λέει. «Την πλάτη σου κοίτα», της λέω, «που την καίει ο φούρνος πίσω σου. Ενας αέρας και την άρπαξες, έτσι που είσαι όλη την ώρα ιδρωμένη». «Αρρωσταίνω, συνέρχομαι. Αυτά τα ελέγχω!» μου απαντάει. «Φοβάμαι τις απολύσεις! Οχι τόσο για μένα, τον άντρα μου σκέφτομαι που δουλεύει σε πολυεθνική (οδηγός). Θα πεινάσουμε!»

Η αγορά «αντέδρασε ψύχραιμα», εγώ, όμως, για άλλη μια φορά έγινα ...Τούρκος! Οι π..., φώναξα, δεν έχουν το «θεό» τους! Ακόμα και την απελπισία τους την κάνουν κέρδος! Ακόμα και την αποτυχία τους τη στρέφουν εναντίον μας! Μια ακόμα κρίση, από αυτές τις νομοτελειακές κρίσεις που περνάει περιοδικά ο καπιταλισμός, την έκαναν απειλή για την εργατική τάξη. «Βουλώστε το και δουλέψτε! Το γενικό οικονομικό κραχ παραμονεύει. Και πίσω από αυτό παραμονεύει ο πόλεμος. Ξανά γκρεμίσματα, ξανά καταστροφές. Ξανά χτισίματα και ξανά κέρδη»!

Ακούσατε, και θα ακούσετε ακόμα περισσότερες, φωνές αγωνίας. «Στ' αλήθεια κινδυνεύουμε, κύριε Νίκο;». Ναι, κορίτσι μου, κινδυνεύουμε! Αν το κορίτσι του ασανσέρ δε φορέσει μάσκα, αν εσύ δε ζητήσεις χώρισμα πίσω σου να μη σε καίει ο φούρνος. Κινδυνεύουμε αν κάνουμε την κρίση τη δική τους δική μας κρίση! Κινδυνεύουμε αν συμπονέσουμε τις μετοχές. Αν λυπηθούμε το κεφάλαιο.