Ολοένα πληθαίνουν τα περιστατικά ρατσισμού στο κέντρο της Αθήνας. Από τύχη και μόνο έχουμε αποφύγει μέχρι σήμερα ομαδικό λιντσάρισμα σε βάρος οικονομικών μεταναστών. Οσο η οικονομική κρίση σφίγγει τον Ελληνα μικροαστό, αντί να σκύψει πάνω από το πρόβλημά του, προτιμά να ξεσπά στο εύκολο θύμα του, τον ξένο μετανάστη, με το δικαίωμα που του δίνει το λευκό χρώμα της επιδερμίδας του, η γιαλαντζί αρρενοπρέπειά του και η βλακεία του. Είναι η στιγμή που ο μετανάστης γίνεται πειραματόζωο της γερασμένης δημοκρατίας μας. Είναι σίγουρο πως υπάρχουν ευσεβείς πόθοι αρκετών συμπολιτών μας, όχι μόνο Χρυσαυγιτών, για τη συγκέντρωση των μεταναστών σε γήπεδα όπου θα μας διασκεδάζουν όπως έκαναν κάποτε οι χριστιανοί με τα λιοντάρια. Υπερβολή; Οσο και οι ευσεβείς πόθοι.

Τα πράγματα είναι ...ευρωπαϊκά απλά. Μπορεί η παρουσία κάποιου ξένου να μη φέρνει χαρά στη ζωή μας, αυτό όμως δε μας εμποδίζει να απολαμβάνουμε όσο πιο φτηνά μπορούμε τις υπηρεσίες του. Η Ελληνίδα υπηρέτρια που βλέπαμε κάποτε στις ελληνικές ταινίες τώρα έχει αντικατασταθεί από μια ξένη, που πρέπει να ευγνωμονεί την αγαθή τύχη να υπηρετεί οικογένειες συνήθως αποβλακωμένες από έναν τρόπο ζωής για τα μπάζα.

Σιγά σιγά στα μάτια της αξιοσέβαστης κοινωνίας μας ο ξένος μετανάστης χάνει τα φυσικά χαρακτηριστικά του, φαντάζει σαν ρέπλικα. Εδώ τα αφεντικά κάνουν το τυπικό λάθος να λογαριάζουν τα πάντα εκτός από τον ξενοδόχο. Η ρέπλικα αρχίζει να ψηλαφίζει την αλήθεια της μέσα στο αποτρόπαιο περιβάλλον της. Αισθάνεται ζεστασιά μόνο στο γκέτο της, και αρκετές ακολουθούν το θολό μονοπάτι της παραβατικότητας, όπως ακριβώς εξάλλου κάνουν και χιλιάδες συμπολίτες μας. Φροντίσαμε με τον καλύτερο τρόπο γι' αυτόν το γάμο μεταξύ της ρέπλικας και των παραβατικών πολιτών. Κι ενώ η φλυαρία των ημερών εξαντλείται στο κακό που θα μας βρει με την οικονομική κρίση, για το κακό που συντελείται δίπλα μας δεν έχουμε καταλάβει τίποτα.