Η ρύπανση του υπόγειου ορίζοντα με τοξικά βαρέα μέταλλα και η επικίνδυνη, επεκτεινόμενη βιομηχανική ρύπανση των περιοχών της Βοιωτίας (ειδικότερα των περιοχών του Ασωπού ποταμού), μόνο με την κλινική εικόνα της «γάγγραινας» μπορεί να παρομοιαστεί. Και είναι δεδομένο, πως τη γάγγραινα με «κουκουλώματα» δεν την αντιμετωπίζεις ποτέ. Την εξουδετερώνεις μόνο με επεμβάσεις, αποφασιστικές και καθοριστικές που φέρνουν πόνο.

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση και οι τοπικές εξουσίες κινούνται 15 μήνες τώρα, γύρω από την «τραγωδία του Ασωπού», φαίνεται να στοχεύει σε 3 σημεία:

• Να μην δοθούν ακριβείς εξηγήσεις για το «ποιος» και «πώς» δημιουργεί τη ρύπανση του υδροφόρου ορίζοντα, του αέρα που αναπνέουμε και της γης που δουλεύουμε.
• Να μην αποκαλυφθούν οι κρατικοί μηχανισμοί που πατρονάρισαν και έθρεψαν την αυθαιρεσία ενάντια στη δημόσια υγεία.
• Οι ρυπαίνοντες να μην πληρώσουν για τη ζημιά που προκάλεσαν αλλά και να συνεχίσουν ανέξοδα τη βρώμικη δουλειά τους.

Ετσι, η έλλειψη κάθε συστηματικής ενέργειας για την «επισήμανση», το «σταμάτημα» και την «αντιμετώπιση των συνεπειών» της αυθαίρετης βιομηχανικής ρύπανσης στους τόπους αυτούς, της Βοιωτίας και της Αν. Αττικής, οδηγεί στο πολιτικό συμπέρασμα, ότι έχει αποφασιστεί: Κατ' αρχήν «το κουκούλωμα» της ευθύνης των ρυπαντών και η «άφεση των αμαρτιών» τους. Ωστε να μην ενοχληθούν στη ρυπογόνα δραστηριότητά τους. Στη συνέχεια, έρχεται η αγνόηση του προβλήματος της δημόσιας υγείας, που η τοξική ρύπανση δημιουργεί.

Δεκαπέντε μήνες τώρα, μετρώντας από τη στιγμή της επιβεβαίωσης της τοξίνωσης των νερών κάθε χρήσης στη Βοιωτία, με εξασθενές χρώμιο, μόλυβδο, νιτρικά και χλωριούχα, τα κυβερνητικά όργανα, οι τοπικές εξουσίες και η κυβέρνηση, «κάνουν ό,τι μπορούν για να σταθούν εμπόδιο» στον εντοπισμό των πηγών της ρύπανσης, στο σταμάτημα της θανατηφόρας διασποράς της και στην απόδοση ευθυνών στους ρυπαντές. Προσπαθούν να διαχειριστούν το καυτό, επείγον πρόβλημα της καθημερινής τοξίνωσης του κόσμου με επικοινωνιακά τρικ και μονόπαντες πολιτικές, που ροκανίζουν το χρόνο. Ενώ η φύση των προβλημάτων ζητά επείγουσες και ριζικές βιώσιμες λύσεις. Τέτοιες όμως δεν μπορούν να προκύψουν αν ο κρατικός μηχανισμός επίσημα και τεκμηριωμένα κατά τις προσταγές των υπαρκτών νόμων δεν πάρουν «θέση δουλειάς στο πεδίο», ο καθένας «στον προβλεπόμενο ρόλο του», για να επισημάνουν τους ρυπαντές, για να σταματήσουν άμεσα τη ρυπαντική δραστηριότητά τους.

Δυστυχώς όμως, όλοι οι αρμόδιοι της εξουσίας, προτιμούν να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των λίγων ρυπαντών και όχι των πολλών αδικούμενων πολιτών τους. «Τα βρώμικα τα σπρώχνουν ουσιαστικά κάτω από το χαλί» και έτσι «χάνεται συνεχώς το έδαφος», που πάνω του στεκόμαστε όλοι.

Η πιο πρόσφατη ιδέα που κατεβάζουν στον κόσμο οι τωρινές εξουσίες, δήθεν σαν λύση, είναι απλά «ξαναζεσταμένο, παλιό ξινισμένο φαΐ». Πολιτικές προτάσεις που δεν οδηγούν σε πρακτικό αποτέλεσμα, αλλά τρώνε πολύτιμο χρόνο. Και δεν παράγουν αποτελέσματα (όπως δεν έφεραν το 1997 και το 2000 όταν τις προωθούσε η τότε εξουσία) διότι: Το νέο μόρφωμα, περιλαμβάνει παράνομα κουκουλώματα, βαθιές αντιλαϊκές και μεροληπτικές μεθοδεύσεις υπέρ των ρυπαντών και της συνέχισης της αυθαιρεσίας τους, δεν προβλέπεται καν το σταμάτημα της ρύπανσης, έστω από τα ειδικά επικίνδυνα βιομηχανικά απόβλητα παντός είδους, που απορρίπτουν και διασπείρουν στο περιβάλλον οι βιομηχανικοί ρυπαντές.

Προτάσσουν ένα παλαιό τεχνικά σχέδιο απορρύπανσης για την περιοχή (σχέδιο - μελέτη Λοϊζίδου - ΕΜΠ) αλλά ξεκινούν με τα δεδομένα ρύπανσης του 1996, χωρίς να παρεμβάλλουν την επικαιροποίηση δεδομένων από τα γιγαντωμένα στο τω μεταξύ ρυπαίνοντα εργοστάσια. Θέλουν να το προχωρήσουν χωρίς αναθεώρηση έγκρισης περιβαλλοντικών όρων λειτουργίας των εργοστασίων (ΑΕΠΟ) φτιαγμένες με βάση τους νέους νόμους (π.χ. 13588/725/2006). Και προσπαθούν να περάσουν χωρίς αναθεώρηση των γραπτών υποχρεώσεων πάνω στις άδειες λειτουργίας τους.

Τέλος, φτάνουν να προτείνουν την υλοποίηση «ενός μερικού έργου» μόνο για υγρά απόβλητα, σαν δημόσιο έργο «επεξεργασίας αστικών υγρών αποβλήτων» της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής. Σαν ένα έργο δήθεν και αποκλειστικά φτιαγμένο «για την πλαισίωση, διανομαρχιακών περιοχών κατοικίας» Σχηματαρίου - Οινοφύτων - Αυλώνος - Ωρωπού - και Ωρωποχωρίων με αποχέτευση και βιολογικό «αστικών λυμάτων». Επιδιώκοντας έτσι «μασκαρεμένο», να μπορέσει να αντλήσει κατασκευαστικά κονδύλια που θα προέρχονται αποκλειστικά από δημόσιο χρήμα (ΕΣΠΑ και εθνικά κεφάλαια). Δεν προβλέπεται η αναλογική συμμετοχή του κάθε βιομηχανικού ρυπαντή στο κατασκευαστικό κόστος του έργου. Δεν μπαίνουν προδιαγραφές βιομηχανικών επεξεργασμένων, που θα γίνονται δεκτά στους συλλεκτήριους αγωγούς. Και δεν ορίζεται νέο σύστημα τελών αποχέτευσης με την ποιότητα και την ποσότητα των προεπεξεργασμένων - εξουδετερωμένων, «εντός εργοστασίου», για τις επικίνδυνες ιδιότητές τους, υγρών βιομηχανικών αποβλήτων που θα επιτρέπεται να απορρίπτονται στους συλλεκτήριους αγωγούς.

Κοντολογίς με τέτοιες προτάσεις, η κυβέρνηση και οι τοπικές εξουσίες, επιτρέπουν ουσιαστικά τη συνέχιση της λεηλασίας των «κοινόκτητων πόρων» στους τόπους αυτούς για την καταβαράθρωση του «δημοσίου συμφέροντος». Μέσα από απαράδεκτες παράνομες μεθοδεύσεις όχι μόνο δε λύνουν το υπαρκτό πρόβλημα αλλά φορτώνουν στους αδικημένους πολίτες, το κόστος της όποιας μονόπαντης λύσης επιχειρούν να περάσουν.

Ετσι, η κυβέρνηση δημιουργεί και οι τοπικές εξουσίες συνεργούν, σε μεγαλύτερο αδιέξοδο για τη δημόσια υγεία στις περιοχές της Βοιωτίας και της Αν. Αττικής. Κατασπαράσσουν τις προϋποθέσεις για την πραγματική «βιώσιμη ανάπτυξη» «ζωής και παραγωγής» των κατοίκων στους τόπους αυτούς. Και έτσι επωμίζεται τεράστιες πολιτικές και ηθικές ευθύνες απέναντι στους πολίτες της για να εξυπηρετεί παράνομα τα συμφέροντα μιας χούφτας ρυπαντών.