Χωρίς ν' αλλάζει ούτε ένα γιώτα από την ουσία της στρατηγικής της, μια στρατηγική - ουρά του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, συνδιαχείρισης μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, της πολιτικής του συμβιβασμού και της αντιΠΑΜΕ τακτικής, η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΑΠ) την ίδια ώρα «επαναστατικοποιείται» στα λόγια, ανακαλύπτει ακόμα και την ταξική πάλη...

Η «νέα» γραμμή ξεπηδά αβίαστα από τα βασικά κείμενα της 3ης συνδιάσκεψης της Αυτόνομης Παρέμβασης, που έγινε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο και επιβεβαιώνει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του οπορτουνισμού, δηλαδή την προσαρμογή στις συνθήκες της στιγμής, παραμένοντας όμως πάντα ίδιος. Την υιοθέτηση ακόμα και των πιο «ταξικών» συνθημάτων, αποστεώνοντάς τα ταυτόχρονα από κάθε πραγματικό ταξικό περιεχόμενο.

Θεωρεί η ΑΠ ότι σήμερα επιβάλλεται η «αλλαγή του προσανατολισμού (του συνδικαλιστικού κινήματος) σε ταξική κατεύθυνση». Τι σημαίνει αυτό; Η ΑΠ δίνει την εξής απάντηση, ενδεικτική όλων όσα προαναφέραμε: «Ο ρόλος των συνδικάτων συνδέεται με την οικονομική πάλη, χωρίς όμως να περιορίζεται μόνο σε αυτή...». Δυστυχώς, η ΑΠ δεν μπαίνει στον κόπο να μας πει με τι άλλο - κατά την αντίληψή της - συνδέεται ή πρέπει να συνδέεται η πάλη των συνδικάτων. Προφανώς, το αφήνει για την επόμενη συνδιάσκεψή της ή τον επόμενο αιώνα.

Ποια είναι, λοιπόν, η «ταξική αντίληψη»; Η ΑΠ λέει διάφορα. Πουθενά όμως δε θα βρεις το κύριο, το βασικό. Την ύπαρξη και διαπάλη μέσα στον καπιταλισμό των δύο βασικών τάξεων: Της εργατικής τάξης και της αστικής. Και ακόμα το πιο σημαντικό. Πως δε νοείται «ταξική αντίληψη» στο συνδικαλιστικό κίνημα, αν τα συνδικάτα δε δείχνουν αυτή τη βασική αντίθεση. Αν δεν οργανώνουν την πάλη τους στη βάση αυτής της αντίθεσης για την ανατροπή των καπιταλιστών και της εξουσίας τους.

Με τις ίδιες αλχημείες και φραστικές «επαναστατικές» τρικλοποδιές είναι διανθισμένο όλο το κείμενο. Ετσι, ο ιμπεριαλισμός βαφτίζεται «νεοφιλελεύθερος διεθνής καπιταλισμός», η καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση, γίνεται «Ευρώπη», η οποία μάλιστα «αντιγράφει το Αμερικανικό μοντέλο». Προφανώς, η αντιδραστικότητα των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και όλου του οικοδομήματος της ΕΕ δεν είναι μέσα στη φύση του, αλλά απλώς θέμα αντιγραφής κάποιου άλλου μοντέλου... Μοντέλο στο οποίο δυστυχώς παρασύρθηκαν «οι ηγέτες της, οι οποίοι - ω του θαύματος - δεν επιθυμούν να δώσουν λύσεις μακραίνοντας έτσι την απόσταση της ηγεσίας της ΕΕ με τους πολίτες της». Εδώ τα σχόλια περιττεύουν.