«Εάν πρόκειται να έχουμε μία ισχυρή οικονομική σχέση που περιλαμβάνει την ικανότητά μας να πουλάμε σ' όλο τον κόσμο, η Ευρώπη έχει το κλειδί...» έλεγε ο Μπιλ Κλίντον, σε ομιλία που εκφώνησε τον Απρίλη του '99, λίγο πριν το τηλεοπτικό διάγγελμά του στο λαό των ΗΠΑ σε σχέση με τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας... Το «κλειδί» αυτό δεν ήταν παρά η ΟΔ Γιουγκοσλαβίας...

Η ισχυροποίηση των στρατηγικών συμφερόντων των επεμβατικών δυνάμεων (ΗΠΑ, ΕΕ, ΝΑΤΟ) στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, δε σηματοδοτήθηκε μόνον με τη διεύρυνση των μελών του ΝΑΤΟ και την ένταξη Ουγγαρίας, Πολωνίας, Τσεχίας σχεδόν δύο βδομάδες πριν την έναρξη των βομβαρδισμών κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας...«Συνέπεσε» χρονικά αφ' ενός, με τη συγκυρία μιας διαμάχης στο πεδίο γεωπολιτικών συμμαχιών εντός του πλαισίου της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, αφ' ετέρου, με τις προσπάθειες της ΕΕ να «συντονίσει» και να «ελέγξει» τη μεταφορά πετρελαίου, φυσικού αερίου και των παραγώγων προϊόντων τους προς την Ευρώπη από την Κασπία, τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Αλλωστε, ενάμιση με δύο χρόνια προ της εξαπόλυσης των ΝΑΤΟικών επιδρομών κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, η ΕΕ είχε πρωταγωνιστήσει στη συγκρότηση του λεγόμενου Διακρατικού Δικτύου Μεταφοράς Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου (INOGATE).

Το INOGATE, που πρωτοσυγκροτήθηκε στα τέλη του 1997, είχε ως φαινομενικό στόχο την παροχή τεχνικής και οικονομικής υποστήριξης σε χώρες της κεντρικής, Ανατολικής Ευρώπης και της πρώην ΕΣΣΔ που σχετίζονταν με τις ακόλουθες τρεις έννοιες: παραγωγή ή διακίνηση πετρελαίου, φυσικού αερίου και των παραγώγων τους. Ουσιαστικά όμως, αποσκοπούσε στον βέλτιστο έλεγχο και της οικονομικότερης διακίνησης καυσίμων από τις χώρες της Κασπίας και Μαύρης Θάλασσας, και της Κεντρικής Ασίας προς την Ευρώπη. Αν και όλες οι χώρες της λεγόμενης περιοχής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης (Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλβανία, Κροατία, ΠΓΔΜ, Τουρκία, Ελλάδα) είχαν από νωρίς ενταχθεί στο INOGATE... εντούτοις, έλειπε ένα από τα εξίσου σημαντικά κομμάτια του παζλ: Η ΟΔ Γιουγκοσλαβίας... Χώρα που σύμφωνα με τα σχέδια των επεμβατικών δυνάμεων και πολυεθνικών εταιριών, προβλεπόταν να παίξει έναν νευραλγικό ρόλο όχι τόσο σ' ό,τι αφορά τη διακίνηση πετρελαίου, αλλά περισσότερο σ' ό,τι αφορά τη διακίνηση φυσικού αερίου...

Κατά «σύμπτωση», λοιπόν, και μεσούντων των ΝΑΤΟικών επιδρομών, εκεί κάπου στα τέλη του Απρίλη '99, η Γεωργία, η Ουκρανία, το Ουζμπεκιστάν, το Αζερμπαϊτζάν και η Μολδαβία, (επίσης μέλη του ΙΝΟΓΚΕΪΤ) υπέγραψαν στην Ουάσιγκτον τη συμφωνία «GUUAM» για τη δημιουργία μιας περιφερειακής «πολιτικής συμμαχίας». Αυτή δεν απέβλεπε μόνον στην εξυπηρέτηση μιας σειράς τεράστιων οικονομικών συμφερόντων που σχετίζονται άμεσα με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της περιοχής της Κασπίας Θάλασσας, αλλά και στη δημιουργία των θεμελίων για τη μεσοπρόθεσμη ένταξή τους στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο. Ορισμένοι πολιτικοί αναλυτές έσπευσαν - και όχι άδικα - να θεωρήσουν πως και αυτή η συμφωνία είχε άμεση σχέση με τους βομβαρδισμούς κατά της Γιουγκοσλαβίας, καθώς τα μέλη αυτής της «πολιτικής» ομάδας όχι μόνον υποστήριξαν τους βομβαρδισμούς αλλά και τάχθηκαν υπέρ μιας «χαμηλού επιπέδου στρατιωτικής συνεργασίας» με το ΝΑΤΟ, με την πονηρή υποσημείωση πως η ομάδα τους «δε συνιστούσε μια στρατιωτική συμμαχία που απέβλεπε κατά οποιουδήποτε τρίτου μέρους» δηλαδή της Ρωσίας...

Τα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη δεν ισοπέδωσαν, λοιπόν, «τυχαία» τη βιομηχανική, οικονομική ζώνη και το συγκοινωνιακό δίκτυο κατά μήκος των μεγάλων ποταμών στη Σερβία. Ο Σιν Γκερβάζι, (εκδότης της τετραμηνιαίας επιθεώρησης «Κονβέρτ Ακτιον») σε άρθρο του με τίτλο «Γιατί το ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία» σημείωνε, πριν ενάμιση περίπου χρόνο, πως μία από τις βασικές προτεραιότητες του Βορειοατλαντικού Συμφώνου ήταν ακριβώς ο έλεγχος των καναλιών του Δούναβη με στόχο την εξασφάλιση μιας απρόσκοπτης εμπορικής οδού προς τις χώρες της Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης και τον έλεγχο του εμπορίου αυτής της περιοχής με την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Χωρών. Τα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη και πύραυλοι ισοπέδωναν τις γέφυρες και το σερβικό παραποτάμιο δίκτυο συγκοινωνιών κατά μήκος των ποταμών Σάβα και Δούναβη, μεταξύ άλλων, και για να υλοποιήσουν αργότερα οι πολυεθνικές, τα ΔΝΤ και οι ΠΤ τα σχέδιά τους για τον έλεγχο ενός «υδάτινου μονοπατιού» που ένωνε «εμπορικά» τη Μαύρη και Βόρεια Θάλασσα μέσω των καναλιών μεγάλων ποταμιών της περιοχής, όπως ο Ρήνος και ο Δούναβης...

Μετά τις καταστροφές, οι μεγάλες δυνάμεις αφού πέτυχαν την ανατροπή του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, άρχισαν να βάζουν τα θεμέλια για την... εγκαθίδρυση της εκεί «ελεύθερης αγοράς», ώστε οι πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρίες σε συνδυασμό με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, να «εξασφαλίσουν» άλλο ένα απαιτούμενο κομμάτι «ασφαλούς πορείας» για τη μεταφορά του μαύρου χρυσού από την Κασπία Θάλασσα στην Κεντρική Ευρώπη. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους, που απ' τις πρώτες κιόλας μέρες της «νέας ηγεσίας της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας», η λεγόμενη «Ομάδα (των) 17» Σέρβων οικονομολόγων που πρόσκεινται στη «Σερβική Δημοκρατική Αντιπολίτευση» του Βόγισλαβ Κοστούνιτσα, δραστηριοποιήθηκε προς την κατεύθυνση της επανένταξης του Βελιγραδίου στους κόλπους της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου...