Μετά τον πόλεμο της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, το Κοσσυφοπέδιο ήταν το επόμενο κομμάτι στην εναπομείνασα «πίτα» της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Ομως, ο διαμελισμός της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, που αποτέλεσε μέρος ενός καλοστημένου σχεδίου, δε θα μπορούσε να προχωρήσει εάν δεν είχε προηγηθεί η διαβόητη Συνθήκη του Ντέιτον. Αυτό, επειδή ακριβώς η συγκεκριμένη συνθήκη δημιούργησε την πρώτη «ζεστή φωλιά» του ΝΑΤΟ σε μια νευραλγική βαλκανική περιοχή εκτός των χωρών - μελών της Συμμαχίας...

ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, ενίοτε σε αγαστή συνεργασία, ενίοτε σε κλίμα αντιθέσεων ενδοϊμπεριαλιστικού τύπου, με τη συναίνεση ή μη της Ρωσίας, άρχισαν να προετοιμάζουν τα «πιόνια» τους για την εξαπόλυση των επιδρομών κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας τουλάχιστον δύο χρόνια νωρίτερα. Οσο για τα δήθεν «τραπέζια συνομιλιών και συμφωνιών» του Ραμπουγέ, τις αποφάσεις της Ομάδας Επαφής για την πρώην Γιουγκοσλαβία, όλα μέχρι τη λήξη των επιδρομών και την ψήφιση της απόφασης 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την ΟΔ Γιουγκοσλαβίας... δεν ήταν παρά μέρος ενός «παιχνιδιού», από το οποίο δεν έλειψαν οι παράγοντες της «έκπληξης» ή της προσωρινής αγωνίας των ηγετών του ιμπεριαλισμού για την ενδεχόμενη έκρηξη ή δυσαρέσκεια της λεγόμενης «παγκόσμιας κοινής γνώμης».

Ακόμη και εάν έλειπαν οι αφορμές για την εξαπόλυση του νέου βρώμικου πολέμου στα Βαλκάνια, αυτές θα εφευρίσκονταν. Ακόμη, δηλαδή, και εάν δεν είχε αθετηθεί, επί παραδείγματι, από το Βελιγράδι, η λεγόμενη «εκπαιδευτική συμφωνία» Μιλόσεβιτς - Ρουγκόβα (1996) για επανάκτηση του δικαιώματος των Κοσσοβάρων Αλβανών να εκπαιδεύονται στη μητρική τους γλώσσα...

Ηδη από τα μέσα της δεκαετίας του '90, οι δυτικές δυνάμεις αρχίζουν να υλοποιούν το σχέδιο δημιουργίας, χρηματοδότησης, εκπαίδευσης και εξοπλισμού του «Απελευθερωτικού Στρατού Κοσσυφοπεδίου», του γνωστού... ΟΥΤΣΕΚΑ, χρησιμοποιώντας γι' αυτόν το σκοπό μεταξύ άλλων δεκάδες εκατομμύρια ναρκοδολάρια και προχωρώντας σε «ανίερο γάμο» με Ιρανούς και Σαουδάραβες μουτζαχεντίν (και όχι μόνον...).

Πιο φανερά, πλέον, από τα τέλη του 1997 αρχές '98 η δράση του ΟΥΤΣΕΚΑ αρχίζει πλέον να γίνεται αισθητή, προκαλώντας διχασμό στα πολιτικά κόμματα της κοσσοβάρικης Αλβανικής κοινότητας. Στο περιθώριο των πρώτων συγκρούσεων με τις στρατιωτικές γιουγκοσλαβικές δυνάμεις, παραγκωνίζονται-ανάλογα με τις βο(υ)λές των μεγάλων δυνάμεων- «πιο πονηρεμένα» ή «παραπονεμένα» στελέχη της κοινότητας των Κοσσοβάρων Αλβανών ή εναλλάσσονται σε «ηγετικές» θέσεις ανάλογα με τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις...

Παράλληλα οι επεμβατικές δυνάμεις έκαναν, από νωρίς, τις πρώτες άμεσες επαφές με όλες τις χώρες που συνορεύουν ή σχετίζονται με την ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, εκ των οποίων ορισμένες (Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία) έγιναν, για παράδειγμα, μέλη του ΝΑΤΟ δύο βδομάδες πριν την έναρξη των βομβαρδισμών, και άλλες (Ρουμανία, Αλβανία, ΠΓΔΜ, Βουλγαρία) έμειναν να περιμένουν... άλλον «καταλληλότερο» χρόνο μέχρι την οριστική ένταξή τους στους κόλπους της «ευρω-ατλαντικής οικογένειας».

Από νωρίς οι αλεπούδες στο παζάρι...

Οι Γουίλιαμ Κοέν και Κλάους Κίνκελ είναι οι πρώτες «αλεπούδες» που κατεβαίνουν στα Βαλκάνια για το μεγάλο «παζάρι». Στα τέλη του Δεκέμβρη του '97, ο Γουίλιαμ Κοέν πηγαίνει στα Σκόπια για συνομιλίες με την κυβέρνηση και το στρατό της ΠΓΔΜ και λίγους μήνες μετά μεταβαίνει για συνομιλίες υψηλού επιπέδου στην Ουάσιγκτον και στο αμερικανικό Πεντάγωνο ο υπουργός Αμυνας της ΠΓΔΜ, Λ. Κιτανόφσκι, με στόχο τη δημιουργία ΝΑΤΟικής βάσης στη χώρα του... Το φανερό αποτέλεσμα έρχεται στις 6 Μάη του 1998, οπότε το ΝΑΤΟικό Συμβούλιο αποφασίζει πως η μεγάλη στρατιωτική άσκηση, «Καλύτερη Προσπάθεια Συνεργασίας», θα πραγματοποιηθεί το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς... στην ΠΓΔΜ!

Η άλλη «αλεπού», που πάει κορδωτά στο μεγάλο «παζάρι» των Βαλκανίων, δεν είναι παρά ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Κλάους Κίνκελ. Ο Κίνκελ μεταβαίνει στην Αλβανία στις 7 Φλεβάρη 1998. Μετά τη συνάντησή του με τον Αλβανό ομόλογό του, Πασκάλ Μίλο, ο Γερμανός υπουργός αισθάνεται αίφνης ένα μεγάλο πόνο για το... Κοσσυφοπέδιο. «Δεν είναι δυνατόν», παραπονιέται σε συνέντευξη Τύπου ο Κίνκελ, «το 90% του αλβανικού πληθυσμού να καταπιέζεται από το 10% που είναι Σέρβοι». Λίγη ώρα μετά, ο Πασκάλ Μίλο διαβεβαιώνει το Γερμανό υπουργό πως η «Γερμανία αποτελούσε συνεργάτη της Αλβανίας στο παρελθόν και σ' ό,τι αφορά το μέλλον σκοπεύουμε να συνεργαστούμε περισσότερο»! Οπερ και έπραξαν τα Τίρανα, πριν, στη διάρκεια και μετά το τέλος των ΝΑΤΟικών επιδρομών στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας...

Στις 24 Μάρτη του 1998 στη Βόννη (ακριβώς ένα χρόνο πριν την ημέρα εξαπόλυσης των ΝΑΤΟικών επιδρομών στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας!) οι ηγέτες των χωρών - μελών της εξαμελούς λεγόμενης Ομάδας Επαφής για το Γιουγκοσλαβικό είχαν πάρει οριστικά τις αποφάσεις τους για τις επόμενες κινήσεις, που θα οδηγούσαν στην επί της ουσίας απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από την κυριαρχία της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας και της Σερβίας. Προς τα έξω διαδίδουν «εκκλήσεις για ειρηνευτικές συνομιλίες» προς Σέρβους και Αλβανούς της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, συλλαμβάνοντας, ίσως, από τότε την ιδέα στησίματος της γνωστής παγίδας «ειρηνευτικών συνομιλιών» που έγιναν αργότερα (Φλεβάρης '99) σ' εκείνον τον παλιό αριστοκρατικό πύργο του Ραμπουγέ της Γαλλίας).

Οταν στις 6 Απρίλη του '98 τα μέλη της Ομάδας Επαφής ξανασυνεδριάζουν στο Λονδίνο και αποφασίζουν την επιβολή στρατιωτικού εμπάργκο κατά του Βελιγραδίου και πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων Γιουγκοσλάβων αξιωματούχων, δεν έχουν απλώς καταλήξει στις οριστικές τους αποφάσεις, αλλά και σ' ένα εκτενές σχέδιο μέχρι την εξαπόλυση των -απειλητικών για την υφήλιο- φονικών ΝΑΤΟικών επιδρομών...

Εννοείται, δε πως όταν στις 30 Απρίλη του '98, ο Αλβανός πρωθυπουργός, Φάτος Νάνο, ζητεί την αποστολή ΝΑΤΟικών στρατευμάτων στη μεθόριο της Αλβανίας με την ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, με πρόσχημα τον περιορισμό των συγκρούσεων στο Κοσσυφοπέδιο, δε μιλάει μόνος του... Μιλά εκ μέρους των Αμερικανών, οι οποίοι λίγες μέρες νωρίτερα είχαν αφήσει να διαρρεύσει σε μερίδα του αμερικανικού Τύπου πως «επιθυμούν για λόγους ασφαλείας... την αποστολή του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο». Επιπλέον, ούτε ο -τότε νέος- πρόεδρος του Μαυροβουνίου, Μίλο Τζουκάνοβιτς, μιλούσε μόνος του, όταν δήλωνε στη Βόννη ότι «δίχως την εμπλοκή μιας τρίτης πλευράς δε θα υπάρξει διάλογος μεταξύ Σέρβων και Αλβανών»...

Πράγματι! Οι Αμερικανοί έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να αποτελέσουν εκείνη την «τρίτη πλευρά» που θα εξασφάλιζε την ανατροπή όποιων ελπίδων ευόδωσης των όποιων συνομιλιών ανάμεσα σε Σέρβους και Αλβανούς. Κάτι που αποδείχτηκε ολότελα με το ρόλο της υπουργού τους των Εξωτερικών, της Μαντλίν Ολμπράιτ, στο Ραμπουγέ το Φλεβάρη του 1999, η οποία έκανε ό,τι μπορούσε για να υψώσει στα υψηλότερα δυνατά σημεία τον «πήχη», «ώστε κανείς Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς να μην μπορέσει, όπως στο παρελθόν, να ξεγλιστρήσει προχωρώντας σε ακόμη μία άβολη «μεταβατική συμφωνία» για να κερδίσει χρόνο»... («ΝΙΟΥΣΓΟΥΙΚ»,16 Οκτ. 2000).

Μέχρι το Μάη του 1998, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς έχει πέσει για τα καλά στην καλοστημένη παγίδα του «διαλόγου» με τους Κοσσοβάρους Αλβανούς, καθώς ενώ εξελίσσεται σε βάρος του, μία καλά ενορχηστρωμένη εκστρατεία «δαιμονοποίησής» του από ΜΜΕ και πολιτικούς ηγέτες της Δύσης, εκείνος προσπαθεί να δώσει «καλές εξετάσεις»... Πράγματι, από τις 22 Μάη του '98, τα μέλη σερβικής και κοσσοβάρικης αλβανικής αντιπροσωπείας κάνουν την πρώτη τους συνάντηση για τον «τερματισμό της βίας και το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου» παρουσία... του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην ΠΓΔΜ, Κρίστοφερ Χιλ, δίχως φυσικά κάποιο σημαντικό αποτέλεσμα.

Η πρόβα τζενεράλε...

Στις 16 Ιούνη '98 ολοκληρώνεται η αεροπορική άσκηση του ΝΑΤΟ «Αποφασιστικό Γεράκι», η οποία δεν είναι παρά η πρόβα τζενεράλε των ΝΑΤΟικών αεροσκαφών για τους βομβαρδισμούς που θα κάνουν την επόμενη άνοιξη. Είναι τότε που ο ΓΓ του ΟΗΕ, Κόφι Ανάν, θα δώσει, μιλώντας στη Ρώμη, αδρά και περιεκτικά το στίγμα της «διπλωματίας» του τρόμου, που θα ακολουθήσουν οι επεμβατικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών σε βάρος της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας: «Η απειλή χρήσης βίας σε συνδυασμό με τη διπλωματία θα πειθαναγκάσει τον Μιλόσεβιτς να τερματίσει τα μέτρα καταστολής σε βάρος των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου». Κάτι που φυσικά εφαρμόστηκε με ευλαβική προσήλωση, χάρη στην ενεργό συμμετοχή της ρωσικής και φινλανδικής «διπλωματίας»...

Περίπου δύο μήνες μετά, οι συνθήκες για την εξαπόλυση των βομβαρδισμών κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας δεν είναι κάτι παραπάνω από «ώριμες». Στις 6 Αυγούστου του '98, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, διαλύει τις όποιες αμφιβολίες για την τελική έκβαση της υπόθεσης Κοσσυφοπέδιο δηλώνοντας στο CNN: «Ο στρατός της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας επιδιώκει στρατιωτική λύση σε ένα πολιτικό πρόβλημα στο Κοσσυφοπέδιο. Αν τελικώς γίνει η επέμβαση της Δύσης, αυτή θα πρέπει να γίνει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Οι ΗΠΑ, όμως, δε συμφωνούν με τη Ρωσία, ότι θα πρέπει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να υιοθετήσει απόφαση επέμβασης»...

Και τώρα που όλα ήταν έτοιμα για τη στρατιωτική επέμβαση, τι; Το επόμενο βήμα της Δύσης είναι να βρει τον κατάλληλο «Δούρειο Ιππο» και να κατασκευάσει τα προσχήματα για... την εξαπόλυση των πρώτων βομβών.

Ο «Δούρειος Ιππος» δεν είναι άλλος από τον ΟΑΣΕ, που προσκαλείται να επιβεβαιώσει την τήρηση μίας συμφωνίας εκεχειρίας στο Κοσσυφοπέδιο. Μετά από σχετικές συνεννοήσεις, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς συναινεί τον Οκτώβρη του '98 στην υπογραφή αυτής της «συμφωνίας», που συμπεριλαμβάνει τις κατασκοπευτικές πτήσεις ΝΑΤΟικών αεροσκαφών πάνω από το Κοσσυφοπέδιο (επιχείρηση «Μάτι του Αετού»)...

Η ειρωνεία είναι δε ότι, ενώ το Βελιγράδι αρνείται αρχικά, επίμονα την αποστολή του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας, Φελίπε Γκονσάλες, ως επικεφαλής των επιβεβαιωτών του ΟΑΣΕ, δέχεται το Νοέμβρη δίχως κανέναν δισταγμό το να τεθεί η ομάδα των παρατηρητών του ΟΑΣΕ υπό το πρόσταγμα... του Αμερικανού «διπλωμάτη καριέρας» Γουίλιαμ Γουόκερ. Ενός ανθρώπου με τεχνική, θεωρητική και άλλη κατάρτιση αντεπαναστάτη, κατασκόπου και «πλούσια» εμπειρία σε πλήθος βρομοδουλιών της CIA σε χώρες της Λατινικής Αμερικής!

Ο Γουόκερ ήταν αναμφίβολα ο άνθρωπος που επιλέχτηκε σκόπιμα για να κατασκευάσει τη... διαβόητη «σφαγή» στο κοσσοβάρικο χωριό Ράτσακ, στις 15 Γενάρη του 1999 . Είχε άλλωστε εμπειρία σε ανάλογες «δραστηριότητες» χρόνια πριν... όταν κατά τη δεκαετία του '80 (επί προεδρίας Ρίγκαν) διεκπεραίωνε διάφορες αποστολές της CIA σε Περού, Ελ Σαλβαδόρ, Νικαράγουα και άλλες λατινοαμερικανικές χώρες.

Στο Κοσσυφοπέδιο, λοιπόν, ο Γουόκερ έκανε αυτό που ήξερε καλά: συμμετείχε στην κατασκευή μιας ενορχηστρωμένης «σφαγής» 35, 45 ή 51 «αθώων Κοσσοβάρων Αλβανών πολιτών» στο χωριό Ράτσακ. Οπως διαπιστώθηκε αργότερα, η σφαγή των «αθώων αμάχων» στο Ράτσακ δεν ήταν τελικώς παρά η εκεί συγκέντρωση πτωμάτων, που ανήκαν σε αντάρτες του ΟΥΤΣΕΚΑ και είχαν σκοτωθεί λίγες μέρες πριν, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων με σερβικές δυνάμεις...

Οι όποιες «μαρτυρίες» πως ανάμεσα στους σφαγιασμένους αμάχους βρίσκονταν και παιδιά δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ, καθώς αφ' ενός δεν επιτράπηκε στις σερβικές ιατροδικαστικές αρχές να κάνουν έρευνες, αφ' ετέρου επιτράπηκε η άφιξη της ομάδας των ξένων ιατροδικαστών παρά μόνο όταν πολλά από τα πτώματα είχαν φθάσει σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης.

Ποτέ επίσης δεν ανακοινώθηκαν πού, πώς και ποιοι ακριβώς παρατηρητές εντόπισαν τα θύματα της «σφαγής των αμάχων» του Ράτσακ, καθώς η μόνη πηγή διασποράς αυτής της, εν πολλοίς, κατασκευασμένης πληροφορίας, δεν ήταν παρά... ο «Ααμερικανός διπλωμάτης καριέρας» Γουίλιαμ Γουόκερ!

Η ιδέα των συνομιλιών του Ραμπουγέ ανάμεσα σε Σέρβους και Κοσσοβάρους Αλβανούς δεν ήταν μόνον ιδέα των Αμερικανών... Οι Γερμανοί, καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της ιστορίας, έπαιξαν επιτελικό και οργανωτικό ρόλο. Αλλωστε, από τον Ιούλη του 1998, ο Κλάους Κίνκελ ήταν αυτός που γνωστοποιούσε στον Τύπο και στο συμβούλιο των ομολόγων του της Ευρωπαϊκής Ενωσης πως «χρειάζεται μία σύνοδος για το Κοσσυφοπέδιο, όπως αυτή του Ντέιτον, που υποβοήθησε στον τερματισμό της σύγκρουσης στη Βοσνία!» Και ο Κίνκελ, αργότερα, ήταν που πρότεινε πως μέχρι την πραγματοποίηση της επέμβασης «έπρεπε να παραμείνει ασαφής η σχετική νομική βάση, ώστε ο Μιλόσεβιτς να μην επαναπαύεται σε ρωσικό βέτο σε περίπτωση σχετικής σύγκλισης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ»...

Οταν, μετά από ασφυκτικές πιέσεις και απειλές η αντιπροσωπεία των Σέρβων μεταβαίνει στο Ραμπουγέ της Γαλλίας, στις 8 Φλεβάρη του 1999 ανακοινώνεται πως συνυπέγραψαν με την κοσσοβάρικη αλβανική αντιπροσωπεία ένα αόριστο κείμενο δέκα βασικών σημείων, με βασικό άξονα την παροχή αυτονομίας στο Κοσσυφοπέδιο για μία περίοδο τριών ετών, εντός του πλαισίου των συνόρων της κυριότητας της Σερβίας. Παράλληλα, ακριβώς την ίδια μέρα, ο τότε ΓΓ του ΝΑΤΟ, Χαβιέ Σολάνα, θεωρεί «σχεδόν βέβαιη» την αποστολή πολυεθνικών ΝΑΤΟικών δυνάμεων.

Εως τις 20 του ίδιου μήνα, οι όποιες ψευδαισθήσεις για ειρήνη είχαν διαλυθεί, ιδιαίτερα εξαιτίας της ανάμειξης της Μαντλίν Ολμπράιτ. Από κει και πέρα, όταν το Βελιγράδι μιλούσε για «ελπίδες εξεύρεσης μίας πολιτικής λύσης για το μέλλον του Κοσσυφοπεδίου με την αποστολή πολυεθνικών δυνάμεων από τα Ηνωμένα Εθνη», η Ολμπράιτ ανέβαζε τους τόνους ξεκαθαρίζοντας ότι κάτι τέτοιο πρέπει να το διεκπεραιώσει μόνον... το ΝΑΤΟ. Εννοείται δε ότι κανείς εκ των ηγετών και διπλωματών της Γαλλίας και της Βρετανίας που παρεβρίσκονταν στο Ραμπουγέ έσπευσε να «διορθώσει» την κ. Ολμπράιτ, πως μάλλον είχε μπερδέψει το ΝΑΤΟ με τα Ηνωμένα Εθνη. Ολοι, όπως διαπιστώνεται εύκολα, είχαν εκ των προτέρων συναποφασίσει (άλλοι απλώς είχαν συναινέσει...) πως μετά τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη, το ΝΑΤΟ έπρεπε παντί τρόπω να αναλάβει αποστολή στρατιωτικής δράσης και στο Κοσσυφοπέδιο.

Ενώ είναι πλέον πολύ αργά, ο Γιουγκοσλάβος πρόεδρος Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς ξεκαθαρίζει σε διάγγελμά του (στις 19 Φλεβάρη 1999) πως «δεν πρόκειται να παραχωρήσει το Κοσσυφοπέδιο σε κανέναν, ακόμη και με το τίμημα των βομβαρδισμών». Αλλωστε, ο ίδιος γνώριζε πως σε περίπτωση που προχωρούσε σ' αυτή την ύστατη υποχώρηση... δε θα έμενε για πολύ καιρό ζωντανός στην ίδια του τη χώρα!

ΗΠΑ και ΕΕ ανακαλούν τις διπλωματικές τους αντιπροσωπείες από το Βελιγράδι και εκδίδουν απαγορευτικές ταξιδιωτικές οδηγίες για την ΟΔ Γιουγκοσλαβίας. Λίγες μέρες μετά επαναλαμβάνεται η κακόγουστη φάρσα περί «ύστατης ευκαιρίας για ειρήνη» με την πραγματοποίηση συνομιλιών δύο γύρων στο Παρίσι έως τα μέσα του Μάρτη του 1999.

Το μόνον που είναι πλέον ορατό στον ορίζοντα είναι... τα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη, που εξαπολύουν τις πρώτες τους βόμβες κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας λίγο μετά τις 20.00 το βράδυ της 24ης Μάρτη 1999 . Εως τις 10 Ιούνη, είχαν διεξάγει έναν ανελέητο και βρώμικο πόλεμο κατά μίας ανεξάρτητης χώρας. Αφού βέβαια παραβιάστηκε κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, έκαναν «δώρο» στη διεθνή κοινότητα, ακριβώς στα πεντηκοστά «γενέθλια» του ΝΑΤΟ, το νέο στρατιωτικό δόγμα για την εξαπόλυση άλλων επεμβάσεων στο μέλλον, σε «όποια γωνιά του πλανήτη κριθεί πως διακυβεύονται τα «εθνικά» συμφέροντα των υπερδυνάμεων»...

Οπως φάνηκε μέχρι τις τελευταίες ώρες των βομβαρδισμών κατά της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, οι όποιες «ευκαιρίες για διάλογο και ειρήνη» δε δίνονταν παρά μόνον για να κερδηθεί πολύτιμος χρόνος, ώστε οι επεμβατικές δυνάμεις να αποφύγουν - όσο το δυνατόν...- και μεσούντος του βαρύ χειμώνα στα Βαλκάνια - οιαδήποτε «περιττά ή απρόβλεπτα» προβλήματα. Δεν μπορεί πλέον σήμερα παρά να διαπιστώσει κανείς πως οι επεμβατικές δυνάμεις είχαν, από καιρό, διαλέξει τον τρόπο, το χρόνο και τον... τόπο. Οσο για τις «διαβόητες» συνθήκες ειρήνης; Αυτές δεν είναι παρά ένα μικρό διάλειμμα μέχρι τον επόμενο πόλεμο!