Είναι γνωστό ότι το οικοδόμημα του σημερινού αθλητισμού κομμένο και ραμμένο για τα συμφέροντα της αστικής τάξης, επί της ουσίας δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά ένα ακόμη πεδίο ανταγωνισμού συμφερόντων. Πολυεθνικές, επιχειρηματίες, χορηγοί, μάνατζερ δίνουν τη δική τους μάχη με βιτρίνα τα αθλητικά γεγονότα. Συμμαχίες και συνεργασίες δημιουργούνται όταν το επιβάλλουν οι συνθήκες και πάλι με αυτόν τον κανόνα διαλύονται... Για παράδειγμα, οι ευτυχισμένες μέρες στις σχέσεις της Ευρωλίγκα με το ΝΒΑ απ' ό,τι φαίνεται ανήκουν στο παρελθόν. Μπορεί μέχρι πρότινος το «στάτους κβο» που επικρατούσε στα πεπραγμένα του επαγγελματικού μπάσκετ από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού να αποτέλεσε τον απόλυτο οδηγό για τους λεγόμενους ισχυρούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τώρα όμως που τα συμφέροντα κοντράρονται (ιδιαίτερα μετά το άνοιγμα του ΝΒΑ στην Ευρώπη) βγαίνουν... τα μεγάλα μαχαίρια.

Ο πόλεμος αυτός όμως παράλληλα δε μένει και ανεκμετάλλευτος από τους ισχυρούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ που με βάση αυτόν τον ανταγωνισμό προσπαθούν να περάσουν και τα δικά τους σχέδια. Οπως για παράδειγμα, αυτό της λεγόμενης κλειστής λίγκας όπου θα συμμετάσχουν λίγοι και φυσικά... κατέχοντες προκειμένου και τα κέρδη να μοιράζονται σε λιγότερους.

Ο ισχυρός άνδρας της Ευρωλίγκας Ισπανός Τζόρντι Μπερτομέου ήταν αποκαλυπτικός... «Μας παίρνει παίκτες, χορηγούς και διοργανώσεις και το 2010 θα δώσει αγώνες για το Πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Πρέπει να διατηρήσουμε τα κεκτημένα και να βρούμε εναλλακτικές λύσεις βασιζόμενοι στις μεγάλες ομάδες και στις σημαντικές λίγκες. Είναι σαν να ανοίγει ένα μεγάλο πολυκατάστημα δίπλα σε ένα μαγαζάκι, ο ιδιοκτήτης του ή θα πρέπει να αλλάξει κάποια πράγματα ή να το κλείσει. Ο κόσμος αλλάζει και γι' αυτό πρέπει ν' αλλάξουμε κι εμείς».