Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «Ελεύθερο Τύπο»

Δεν πρόλαβαν να αρχίσουνε οι διαδηλώσεις κι άρχισαν ορισμένοι να μιλάνε για νέο «Δεκέμβρη».

Δεν πρόλαβε ένας πρέσβης να πάει στο υπουργείο Εξωτερικών να εκφράσει την ανησυχία του κι άρχισαν οι αναλύσεις για το νέο «Εμφύλιο».

Δεν πρόλαβε άλλος πρέσβης να στείλει γράμμα σε μια εφημερίδα για το δίκιο του Ισραήλ κι έπεσαν βροχή τα παραδείγματα για περιπατητές που τρομάζουν απ' τις στρακαστρούκες.

Δεν πρόλαβε ο «αποτελεσματικός» πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης να δηλώσει πως δεν υπάρχουν ξένα κέντρα, αλλά μόνο αγωνιστές που κάνουν το λάθος να είναι τρομοκράτες κι άρχισαν οι αναλύσεις για την κρατική καταστολή που γεννά ένοπλη απάντηση. Δηλαδή, να αντιστρέψουν αυτό που κάνουν, κατασκευάζοντας, με δικούς τους, απ' τους μηχανισμούς τους, «τρομοκράτες» για να επιβάλουν ακόμη πιο στυγνή κρατική τρομοκρατία, για να μπει ο λαός στην μπάντα. Και άλλα φαίνεται πως θέλουν...

Ετσι, μετά θα έρθουν οι δημοσκοπήσεις να καταγράψουν πως «όλοι οι Ελληνες» ζητάνε περισσότερη ασφάλεια. Που με τη σειρά της, η ασφάλεια, θέλει και τον επαγγελματία της, που επίσης για να σταθεί χρειάζεται τους έτοιμους από καιρό «αγωνιστές» που θα αντιμετωπίσει.

Θα μπορούσε να 'ναι και κωμωδία αυτή η επανάληψη. Μόνο που είναι σχέδιο και δεν είναι επανάληψη. Είναι προετοιμασία για αναμέτρηση.

Κράτα αυτό το «όλοι οι Ελληνες». Είναι το ίδιο με την ταύτιση που επιχειρεί το Ισραήλ: Περνά ως αυτονόητο ότι αυτοί που κάνουν την επίθεση είναι οι καλοί που παλεύουν για το καλό και των κακών. Ετσι, όλοι μαζί, αυτοί οι καλοί προχτές το βράδυ εξαφάνισαν τις συναυλίες που έγιναν για αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους. Εντελώς τυχαία, αυτές οι συναυλίες ήταν οι μόνες εκδηλώσεις που δεν έβαλαν στην ίδια ζυγαριά τη Χαμάς και το Ισραήλ και αντίθετα πρόβαλλαν το κύριο: Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος.

Κάθε φορά στα κρίσιμα ξεχωρίζει ποιος με ποιον. Ετσι και τώρα. Με πικρό τρόπο οι Παλαιστίνιοι μαθαίνουν ποιος είναι μαζί τους. Στο όνομα της ΕΕ πέφτουν οι βόμβες, στο όνομα της ΕΕ πάει και η ανθρωπιστική βοήθεια. Βρήκαν μάλιστα και συνταγή. 21 ώρες βόμβες και 3 ώρες ανακωχή για να μαζεύουν τους νεκρούς οι ΜΚΟ, ώστε να έχουν μια αξιοπρεπή κηδεία τα διαμελισμένα κορμιά.

Οργίζεσαι; Γι' αυτό πρέπει να πειστείς ότι για όλα σού φταίει ένας μπάτσος. Που - μην ανησυχείς - έχει απέναντί του έναν «λαϊκό τιμωρό». Ετσι που αύριο να έρθει και το κράτος δικαίου για να βάλει σε τάξη τα πράγματα.

Κι όμως, όπου κι αν το πιάσεις, όλα δείχνουν άλλο δρόμο: Οργάνωση ταξική για πάλη ταξική. Γιατί απέναντι ήταν και παραμένει το Κεφάλαιο, το κράτος του και το πολιτικό προσωπικό του, ένστολο, κουκουλοφόρο ή με γραβάτα.