Η «φωνή» του Δ.Κ. έχει ένα μέταλλο λείο, που ο ποιητής το σφυρηλατεί με πόνο ψυχής. Στον ποιητικό του λόγο χρησιμοποιεί ένα σύμβολο - πιλότο, γύρω από το οποίο χτίζει το στίχο του. Το σύμβολο που επιλέγει ο ποιητής είναι η Σελήνη που πότε συμβολίζει τον ίδιο, πάτε τον έρωτα και πότε τον αγώνα του. Πάντα όμως βρίσκεται σε ανήσυχη αναζήτηση. Το θέμα είναι τι αναζητά ο ποιητή! Ωστόσο, αυτό δε θα το μάθουμε, γιατί η αναζήτηση είναι τρόπος ζωής και κατάθεσης του δημιουργού. «Μέσα από μπλε μάτια/και ξανθά στάχυα/η Σελήνη είναι η μορφή μου/εκφράζει την ψυχή μου/εκπέμπει μια αγιότητα».

Η αγάπη είναι από τα ουσιαστικότερα που αναζητά. Η αγάπη, που τη βιώνει μέσα από το «πρόσωπο» της Σελήνης, τα μάτια της Γκάρμπο ή στη «στοργή» του Νίτσε.

«Η ομορφιά είναι ωραία σαν την Γκάρμπο/καταδίκη/οδύνη, έρωτας/στη νύχτα».

Η τεχνική του λόγου αφαιρετική, συμπυκνωμένη, με το ρήμα να παίζει τον ασθενέστερο ρόλο, έτσι ώστε τα ουσιαστικά, με κάποια επιλεκτικά επίθετα να επωμίζονται όλο το βάρος. Αυτό δείχνει τη δύναμη της γραφής του Δ.Κ. που πονάει και το ομολογεί.

Ποιος, όμως, ευαίσθητος δημιουργός, δεν πονάει και δε συνθλίβεται στην απάνθρωπη εποχή μας; (Εκδόσεις «Μαυρίδης», 2000).