«

Θέλουμε να μείνουμε με τη μητέρα μας», φέρονται να είπαν (σύμφωνα με το ρεπορτάζ στην «Ελευθεροτυπία») τα δύο παιδιά που καταδικάστηκαν σε εγκλεισμό σε ίδρυμα ανηλίκων, για την εξαφάνιση του μικρού Αλεξ στη Βέροια πριν από τρία χρόνια. Δεν έχει σημασία αν ειπώθηκε ή όχι αυτή η φράση. Διότι το πιθανότερο είναι ότι την ένιωθαν. Οπως κάθε παιδί, που υφίσταται μια βίαιη κατάσταση. Και εμπεριέχει βία - αντικειμενικά - η δικαστική διαδικασία, όπως και η καταδίκη.

Δεν είμαστε νομικοί ή εγκληματολόγοι. Δεν είμαστε ειδικοί της λεγόμενης «παιδικής παραβατικότητας». Ωστόσο, αυτή η συγκλονιστική, στην αλήθεια της, φράση γεννά κάποιες γενικότερες σκέψεις με αφορμή αυτό το τραγικό γεγονός του χαμού ενός παιδιού, και μάλιστα από συνομηλίκους του, όπως τουλάχιστον κατέληξε το δικαστήριο. Σκέψεις, για παράδειγμα, πάνω στο ζήτημα της ύπαρξης ή μη δυνατοτήτων για την πολύπλευρη ανάπτυξη των νέων ανθρώπων. Για την ανάδειξη και καλλιέργεια των ταλέντων τους. Για το αν η ματαιότητα, η ηττοπάθεια, ο μηδενισμός και, τελικά, ο κυνισμός, κυριαρχούν ή όχι στη σχέση τους με το περιβάλλον. Για το ρόλο αυτού του περιβάλλοντος στη γένεση και ανάπτυξη αυτών των αισθημάτων.

Αυτό το περιβάλλον είναι γνωστό: Ανασφάλεια «εξ απαλών ονύχων». Από την ηλικία, δηλαδή, που θα ήθελες ένα σχολείο που να μετουσιώνει τα παιχνίδια και τα όνειρά σου σε δημιουργική και ουσιαστική γνώση και αντ' αυτού σε μαθαίνει (στο Δημοτικό!) ...πώς να πληρώνεις τις ΔΕΚΟ. Από την ηλικία που θα ήθελες τους γονιούς σου περισσότερη ώρα κοντά σου και ευτυχισμένους και όχι για ελάχιστο και αγχωμένο χρόνο, γιατί δουλεύουν σαν τα σκυλιά να τα βγάλουν πέρα. Από την ηλικία, που, ενώ λογικά θα απαντούσες «αστροναύτης» ή «εξερευνητής» ή οτιδήποτε άλλο φανταστικό στην ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις», απαντάς ...λογιστής ή «μάνατζερ» ή ό,τι μαθαίνεις από το σχολείο και την τηλεόραση ότι ζητάει η «αγορά».

Μαθαίνεις να φοβάσαι και τον ίσκιο σου, να φοβάσαι αν δεν τα «καταφέρεις». Να μετατρέπονται τα άγχη από τα ανεκπλήρωτα όνειρα των γονιών σου σε «δικούς σου» στόχους. Σε δικά σου άγχη. Να μην μπορείς να παίξεις μπάλα, γιατί δεν υπάρχει πού. Δεν μπορείς να μιλάς ελεύθερα και δυνατά, γιατί τα σπίτια είναι κολλημένα το ένα στο άλλο. Δεν μπορείς καν να λερωθείς στο χώμα. Γιατί δεν υπάρχει. Και πάλι να φοβάσαι. Και όταν φοβάσαι και είσαι στριμωγμένος, να ξεσπάς όπου και όπως μπορείς.

«

Θέλαμε ένα δυνατό συναίσθημα για να τελειώσει η βραδιά, να νικήσουμε την ανία», διαβάσαμε στον «Ριζοσπάστη» ότι είπαν οι τρεις νέοι που έκαψαν ζωντανό έναν Ινδό μετανάστη στην Ιταλία, αφήνοντάς τον να ουρλιάζει. Κατά έναν τρόπο, τελικά, ο Αλεξ, ο μετανάστης και αυτοί που τους σκότωσαν έχουν και κάτι άλλο που τους συνδέει: Είναι όλοι τους θύματα ενός απάνθρωπου συστήματος, που δεν τους αφήνει «να μείνουνε με τις μητέρες τους»...