«Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, σήμερα, είναι επίκαιρη παρά ποτέ. Αναδείχνεται μέσα από την όξυνση των αντιθέσεων του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Απορρέει από το γεγονός ότι στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης του καπιταλισμού, που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία των μονοπωλίων, έχουν ωριμάσει πλήρως οι υλικές προϋποθέσεις που κάνουν αναγκαίο το πέρασμα σε ένα ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα».

Τα παραπάνω υπογράμμισε, μιλώντας χτες στους φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, ο Γραμματέας της ΚΝΕ Γιάννης Πρωτούλης, ο οποίος εξέφρασε τη βεβαιότητα πως ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας μιας καινούριας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων. Μόνη νομοτελειακή διέξοδος και προοπτική παραμένει ο σοσιαλισμός παρά την ήττα στο τέλος του 20ού αιώνα.

Ο σοσιαλιστικός σκοπός, τόνισε παρακάτω ο ομιλητής, είναι ρεαλιστικός, γιατί θεμελιώνεται στην ίδια την καπιταλιστική εξέλιξη. Ο καθορισμός του δεν εξαρτάται από το συσχετισμό δυνάμεων, δηλαδή από τις συνθήκες μέσα στις οποίες εξελίσσεται η επαναστατική δράση και οι οποίες μπορούν να επιταχύνουν ή να επιβραδύνουν τις εξελίξεις.

Αναφερόμενος, εκτός των άλλων, στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε και στη συζήτηση που γίνεται για τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή του, ο Γιάννης Πρωτούλης θα τονίσει, χαρακτηριστικά: Είμαστε περήφανοι που υπερασπιστήκαμε το σοσιαλισμό. Υπάρχει μια κόκκινη γραμμή που δεν την περνάμε. Δε μετανιώνουμε καθόλου για το γεγονός ότι υπερασπιστήκαμε το σοσιαλισμό. Οι παλιότεροι κομμουνιστές που υπερασπίστηκαν το σοσιαλισμό με τη ζωή τους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, ούτε αφελείς ήταν ούτε ανίδεοι. Υπερασπιστήκαμε το σοσιαλιστικό σύστημα, τις μεγάλες κατακτήσεις του, που δεν έχουν καμιά σχέση με τις όποιες κατακτήσεις είχαν οι εργαζόμενοι με την ταξική πάλη στον καπιταλισμό. Και σήμερα, συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, παρά την κριτική που περιέχεται στις Θέσεις και στα ντοκουμέντα μας. Δεν ισχύουν οι θεωρίες ότι αυτό δεν ήταν σοσιαλισμός, αλλά κάτι άλλο και δε θα υιοθετήσουμε την αστική προπαγάνδα.

Τέλος, αφού αναφέρθηκε στα βασικά προβλήματα της οικοδόμησης, σημειώνοντας, εκτός των άλλων, πως προηγούμενη πείρα δεν υπήρχε γι' αυτό το ζήτημα, ότι εμφανίστηκαν προβλήματα που έχουν σχέση με το σοσιαλιστικό σχεδιασμό, με το πώς γίνεται η κατανομή, πώς θα υπολογίζεται ο χρόνος εργασίας κ.λπ., επεσήμανε πως εξετάζοντας αυτά τα ζητήματα εμπλουτίζουμε την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό. Για την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, της γης και, παράλληλα, την προώθηση του παραγωγικού συνεταιρισμού. Τον κεντρικό σχεδιασμό κατά κλάδο, μέσω ενιαίου κρατικού φορέα που διακλαδώνεται περιφερειακά και κατά κατηγορία. Με στόχο την όσο το δυνατόν πιο αυτοδύναμη ανάπτυξη της οικονομίας, μειώνοντας την εξάρτησή της από το εξωτερικό εμπόριο, τις συναλλαγές με τις καπιταλιστικές οικονομίες σε κρίσιμους τομείς... Σ' αυτό το στόχο, τόνισε, αξιοποιούνται τα επιτεύγματα της επιστήμης, των τεχνολογιών που υποτάσσονται στην αδιάκοπη ικανοποίηση των διευρυμένων, των συνεχώς αυξανόμενων κοινωνικών αναγκών.