Η αναγκαιότητα ενός ισχυρού ΚΚ, με σαφείς θέσεις και εναλλακτικές προτάσεις, στη βάση της ταξικής πάλης και των μαρξιστικών αρχών, είναι περισσότερο από ποτέ επιτακτική, σήμερα, στη Γαλλία, όπου γιγαντώνονται οι συνέπειες για τους εργαζόμενους από την οικονομική κρίση. Αυτό τονίζει σε συνέντευξη στον «Ρ» ο Εμανουέλ Ντανγκ Τρανγκ, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Γαλλικού ΚΚ και γραμματέας της Οργάνωσης του 15ου διαμερίσματος του Παρισιού. Ο Ντανγκ Τρανγκ εκτιμά ότι το πρόσφατο συνέδριο του Γαλλικού ΚΚ δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις όσον αφορά στη ρήξη με τις λογικές και τις επιλογές που οδήγησαν στη συγκυβέρνηση με τους σοσιαλιστές, στη συμμετοχή στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στη σταδιακή απώλεια της επαναστατικής μαρξιστικής ταυτότητας του κόμματος. Συμπληρώνει, όμως, ότι μέσα από τις διαδικασίες του συνεδρίου αναδείχτηκε και παγιώθηκε ένας ολοένα μεγαλύτερος αριθμός μελών που είναι αποφασισμένα να παλέψουν ενάντια στην επιλογή της «μετάλλαξης» μέσα από τη δράση του κόμματος από τα κάτω, από τις οργανώσεις βάσης, τις τομεακές, τις διαμερισματικές οργανώσεις.

-- Ποια είναι η εκτίμησή σας για τ' αποτελέσματα του πρόσφατου συνεδρίου του Γαλλικού ΚΚ;

-- Νομίζω ότι το 34ο Συνέδριο του Γαλλικού ΚΚ δεν ανταποκρίθηκε στο μέγεθος και στο εύρος των απαιτήσεων. Δεν κατάφερε να δώσει απαντήσεις στα σημαντικά κοινωνικά ερωτήματα που τέθηκαν την τελευταία περίοδο, τα οποία γιγαντώθηκαν μετά την, πραγματικά, ιστορική ήττα στις εκλογές του 2007, όπου στις προεδρικές συγκεντρώσαμε μόλις το 1,93% και στις βουλευτικές το 4,29%, τα χαμηλότερα ποσοστά στην ιστορία του κόμματος. Γιατί φτάσαμε εκεί; Το συνέδριο δεν απάντησε, επίσης, στο θεμελιώδες ερώτημα γιατί να παραμένει κανείς ακόμη μέλος του κόμματος. Για ποιο λόγο και με ποιο στόχο. Τα ερωτήματα αυτά τέθηκαν επανειλημμένως και με ένταση κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του συνεδρίου αλλά δυστυχώς δεν απαντήθηκαν στο συνέδριο.

Ετσι, σήμερα, μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε στο εξής σημείο. Κατ' αρχάς, βρισκόμαστε πάλι με μια ηγεσία η οποία, αν και είχε μερίδιο ευθύνης για τις αποτυχίες που προανέφερα, δεν έκανε καμία νύξη και δεν έδωσε κανένα απολογισμό των επιλογών και των αποφάσεών της, που τελικά οδήγησαν σε αυτό το σημείο. Αντίθετα, φέρεται αποφασισμένη να συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση, κάτι που φαίνεται από τη διακήρυξη του κόμματος ενόψει των ευρωεκλογών, μια διακήρυξη που τοποθετείται υπέρ της εκλογικής συμμαχίας με άλλες δυνάμεις στο πλαίσιο μιας γενικόλογης ευρείας συμμαχίας της αριστεράς ολοένα και περισσότερο ρεφορμιστικής, μια τακτική που, στο πρόσφατο παρελθόν, οδήγησε στην απώλεια της ταυτότητας και του προσανατολισμού του κόμματος. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που προκύπτει μετά το συνέδριο: Βρισκόμαστε με περίπου την ίδια ηγεσία, που ακολουθεί σχεδόν την ίδια στρατηγική που ακολουθήσαμε μέχρι σήμερα, με τα γνωστά αρνητικά αποτελέσματα.

Κατά δεύτερον, από όλη την προσυνεδριακή διαδικασία αλλά και εντός του συνεδρίου, αναδείχτηκε και είναι πλέον γεγονός και σημαντικός παράγοντας, ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός μελών του κόμματος που είναι αποφασισμένα να υπερασπίσουν τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚ και τις βασικές ιδεολογικές του αρχές, ενάντια στις στρατηγικές επιλογές της «μετάλλαξης» που ακολουθεί η ηγεσία. Εγιναν σαφείς ξεκάθαρες σκληρές επικρίσεις στις εκλογικές μας συνεργασίες με τους Σοσιαλιστές, και καταγράφηκε, μεταξύ αυτών των μελών που σας αναφέρω, σαφής στροφή στο μαρξισμό και στις αρχές του. Η παρουσία αυτού του ρεύματος, που είναι αρκετά σημαντικό, οδήγησε ουσιαστικά να τεθεί στο περιθώριο η πρόταση που προωθεί η ηγεσία από το 2007 περί εγκατάλειψης ακόμη και του όρου Κομμουνιστικό από την ονομασία του Κόμματος. Το ζήτημα θίχτηκε ακροθιγώς στο συνέδριο και από τις αντιδράσεις έγινε σαφές ότι δεν έχει περιθώριο υιοθέτησης μια τέτοια πρόταση.

Κατά τρίτον, καθ' όλη τη διάρκεια του 2008, καταγράφηκε μια διαρκώς αυξανόμενη τάση των απλών μελών, των μαχητών του ΚΚ, σε επίπεδο οργανώσεων βάσης, τομεακών, περιφερειακών και διαμερισματικών οργανώσεων, να παίρνουν τα πράγματα στα χέρια τους, όσον αφορά στο χειρισμό ζητημάτων, απέναντι στην αδράνεια και στην αποτυχία της ηγεσίας του κόμματος να χαράξει μια αγωνιστική γραμμή. Αυτός ακριβώς ήταν και ο πυρήνας του εναλλακτικού πολιτικού κειμένου που καταθέσαμε στο συνέδριο, όπου θα πρέπει να σημειωθεί ότι η πρόταση της ηγεσίας συγκέντρωσε το 60%. Το κείμενο αυτό ουσιαστικά καλεί όλα τα μέλη του κόμματος να δώσουν μάχη για την ενίσχυση των οργανώσεων, για την ενδυνάμωση της παρουσίας του κόμματος, στη βάση της ταξικής πάλης, στους χώρους εργασίας, στο κοινωνικό κίνημα, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις συνοικίες, παντού, ενάντια στη διαδικασία αποδυνάμωσης κάθε τέτοιου είδους δραστηριότητας που επιδιώκει, εδώ και καιρό, η ηγεσία.

Στόχος είναι ακόμη να γίνουν νέες στρατολογήσεις στις γραμμές του κόμματος προκειμένου να ενισχυθεί η κατεύθυνση του αγώνα και όχι της «μετάλλαξης», η κατεύθυνση της αντίστασης και όχι της συναίνεσης. Και να ενισχυθεί από τα κάτω, από τις οργανώσεις βάσης του κόμματος και σταδιακά να μεταφερθεί και στην υπόλοιπη δομή με συνείδηση ότι οι επιλογές της ηγεσίας απειλούν την ίδια την ύπαρξη, το χαρακτήρα και την ταυτότητα του Γαλλικού ΚΚ. Αυτή η επιλογή καταγράφηκε έντονα και ενισχύθηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών του συνεδρίου. Και αποτυπώθηκε στην εκλογή περίπου 30 συντρόφων στο Εθνικό Συμβούλιο, οι οποίοι εκφράζουν μια εντελώς διαφορετική οπτική για τη στάση, τη θέση και τη δράση του Γαλλικού ΚΚ απ' ό,τι η ηγεσία του κόμματος.

-- Ποια είναι η γνώμη σας για την ...κινητικότητα που παρατηρείται, τους τελευταίους μήνες, στο χώρο της λεγόμενης ευρείας αριστεράς στη Γαλλία; Είδαμε την ίδρυση του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος από τον Ολιβιέ Μπεζανσενό και είδαμε και την ίδρυση του Κόμματος της Αριστεράς από τον πρώην σοσιαλιστή Μελενσόν. Θα επηρεάσουν και πώς, κατά τη γνώμη σας, τους αγώνες των εργαζομένων στη Γαλλία, που βλέπουμε ότι βρίσκονται, όλους τους τελευταίους μήνες, σε κλιμάκωση;

-- Ισως είναι μία από εκείνες τις στιγμές, στην ιστορία της χώρας, που το εργατικό, το κοινωνικό κίνημα, το επίπεδο των αγώνων στη Γαλλία, χρειάζονται περισσότερο από ποτέ την ενίσχυση του ΚΚ. Κατά τη γνώμη μου, είναι πιο ξεκάθαρο από ποτέ, στην παρούσα φάση, πόσο αναγκαία είναι η ύπαρξη και η δράση ενός ΚΚ. Είναι η μόνη μορφή οργάνωσης που μπορεί αποτελεσματικά και ολοκληρωμένα να οργανώσει, σε ταξική βάση, τις λαϊκές μάζες και να δώσει τη μάχη απέναντι στους εργοδότες και το κεφάλαιο. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια προοπτική που ανησυχεί βαθιά το κεφάλαιο στη Γαλλία, που θέλει με κάθε τρόπο να αποτρέψει την εργατική τάξη από το να πετύχει μια τέτοια κατάκτηση, ένα ισχυρό μαχητικό ΚΚ.

Εκτός, λοιπόν, των εσωτερικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουμε ως κόμμα, στις οποίες αναφέρθηκα προηγουμένως, προωθούνται και άλλοι παράγοντες άσκησης πίεσης, όπως είναι τα δύο κόμματα για τα οποία με ρωτάτε. Το Κόμμα της Αριστεράς δεν είναι παρά μία συνιστώσα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, χωρίς λαϊκό έρεισμα και επιρροή στο επίπεδο του εργατικού ή κοινωνικού κινήματος. Και αυτό με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ένας από τους σημαντικότερους λόγους ύπαρξής του να μην είναι άλλος από την επιτάχυνση της «μετάλλαξης» του ΚΚ και τίποτε περισσότερο. Είναι ένα κόμμα που έχει 3.000 μέλη, έχει έναν επικεφαλής που έμεινε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα μέχρι τη στιγμή που ανακοίνωσε την ίδρυση του Κόμματος της Αριστεράς, και ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα προχωρούσε σε μια πιο «αριστερή» απόχρωση του λόγου του. Εχω την αίσθηση ότι το Κόμμα της Αριστεράς είναι περισσότερο μια πολιτικάντικη κίνηση παρά το οτιδήποτε άλλο.

Το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, από την άλλη, είναι η μεταμόρφωση ενός ξεκάθαρου τροτσκιστικού κόμματος, της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας (LCR). Διαφοροποιείται σε δύο σημεία από τα υπόλοιπα «αριστερά» κόμματα: Αρνείται τη συνεργασία σε εκλογικό επίπεδο με τη σοσιαλδημοκρατία αν και τάσσεται υπέρ μιας συμμαχίας της ευρύτερης αριστεράς και ξέρει ν' απευθύνεται στην εργατική τάξη. Σε ιδεολογικό επίπεδο, με βάση τη συζήτηση που έγινε στο ιδρυτικό του συνέδριο, πρόκειται για ένα κόμμα που έχει κομμουνιστικές και επαναστατικές αναφορές, ενώ ουσιαστικά κληρονομεί όλη την τροτσκιστική παράδοση της Λίγκας. Σε οργανωτικό επίπεδο αναμειγνύει σοσιαλδημοκρατικά και αριστερίστικα στοιχεία.

Θα σεβόμουν τη θέση και τις διακηρύξεις τους αν ήμουν βέβαιος ότι δεν εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο της προσπάθειας για γενικότερες ανακατατάξεις και ανατροπές στο χώρο της αριστεράς και αν πριν τις προεδρικές εκλογές του 2007, ως Λίγκα τότε, δεν έθεταν ως στόχο την ελαχιστοποίηση του ΚΚ. Επίσης, αυτό που έγινε φανερό από τη δυσαναλογία της προβολής που έτυχε το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα από τα ΜΜΕ, και όχι μόνο τα γαλλικά, σε σχέση με την πραγματική ευρύτητα του ερείσματος και της δύναμής του, είναι το ότι δημιουργείται η αίσθηση πως η αστική τάξη δεν είναι καθόλου ενοχλημένη από την παρουσία του. Δεν μπορώ να μην πω ότι πιστεύω πως η δημιουργία του στοχεύει στην παρεμπόδιση ενός ρεύματος ενίσχυσης, αναδιοργάνωσης και ανάπτυξης του ΚΚ.

-- Είδαμε, τον τελευταίο καιρό, σειρά μέτρων βοήθειας της γαλλικής κυβέρνησης και του Προέδρου προς τις τράπεζες και προς τις αυτοκινητοβιομηχανίες μεσούσης της κλιμακούμενης οικονομικής κρίσης που γιγαντώνει τα, ήδη, έντονα προβλήματα της ανεργίας, της μείωσης της αγοραστικής δύναμης του μέσου Γάλλου, του παγώματος των αποδοχών και της περικοπής των δημόσιων δαπανών, κλπ. Φαίνεται ότι η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα για τους εργαζόμενους. Ηδη, είχαμε τη μεγάλη γενική απεργία του τέλους Γενάρη. Τι μέλλει γενέσθαι;

-- Πρέπει να υπογραμμίσω ότι η απεργία της 29ης του Γενάρη είναι, κατ' αρχάς, ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο. Εκατομμύρια εργαζόμενοι απέργησαν και συμμετείχαν στις διαδηλώσεις. Ηταν η μεγαλύτερη απεργιακή κινητοποίηση των τελευταίων δεκαετιών και αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό στοιχείο. Είναι ξεκάθαρο ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων συνδέει τη χειροτέρευση της κατάστασής του με την κυβερνητική πολιτική και την παγκόσμια κρίση. Οι περίφημες «μεταρρυθμίσεις» του Σαρκοζί έχουν μπει στο στόχαστρο. Πρόκειται για μια κατάσταση που απαιτεί εναλλακτικές πολιτικές λύσεις και αποτελεί η ίδια (η κινητοποίηση των εργαζομένων) το μέσο για πολιτικές λύσεις. Αρχικός στόχος, ως μέλος του ΚΚ, θα σας έλεγα ότι είναι η εγκατάλειψη όλων των αντιλαϊκών μέτρων που υιοθέτησε ή προωθεί η κυβέρνηση Σαρκοζί.

Οι επόμενες βδομάδες είναι σίγουρα κρίσιμες γιατί θα καταληχθεί το αποτέλεσμα του νέου συσχετισμού δυνάμεων που διαμορφώθηκε μετά την τελευταία απεργία. Και αφορά στο κοινωνικό επίπεδο, στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθεί η κυβέρνηση στον εργασιακό τομέα, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στο δημόσιο, στην Υγεία κλπ. Η κυβέρνηση και το κεφάλαιο σίγουρα θα προσπαθήσουν ν' αξιοποιήσουν την κρίση για να υιοθετήσουν μέτρα που με το πρόσχημα της «βοήθειας» θα επιταχύνουν τις αναδιαρθρώσεις αυτές και θα οδηγήσουν σε καταστροφή της παραγωγικής μηχανής. Το είδαμε να γίνεται με τις περικοπές στο δημόσιο τομέα και κυρίως στην εκπαίδευση, όπου υπάρχει επίσης ένα πολύ σημαντικό κίνημα εδώ και μήνες.

Αυτό σημαίνει ότι είναι απαραίτητες πολύ συγκεκριμένες διεκδικήσεις συνολικά και σε κάθε τομέα ξεχωριστά από πλευράς εργαζομένων, ώστε να μην ξεγελαστούν από τα διάφορα μέτρα «λόγω κρίσης». Ως κομμουνιστές, θεωρώ ότι καθήκον μας είναι ν' αναδείξουμε με προτάσεις και μέσα από τη δράση μας μέσα στους χώρους εργασίας την εναλλακτική προοπτική απέναντι στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις το συντομότερο δυνατό, έτσι ώστε το κίνημα αυτό να αποκτήσει διάρκεια, αντοχή και δύναμη, να προετοιμαστεί για σκληρότερες συγκρούσεις με την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Ολα αυτά μπορούμε να τ' αναδείξουμε και με αφορμή την προεκλογική εκστρατεία για τις ευρωεκλογές, αποκαλύπτοντας την κεντρική πολιτική που βρίσκεται πίσω από όλες αυτές τις επιλογές και υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ενώ, αντίθετα, οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη, καλούνται να καταβάλουν το κόστος.