Φαίνεται ότι οι αρνησιπάτριδες περνάνε μεγάλο... ζόρι και φοβούνται τα επίχειρα των προδομένων λαών τους. Ομως, ο ίδιος φόβος φαίνεται να κυριεύει και την ευρωεταιρική μητρόπολη του ευρωκαπιταλισμού. Διάλεξαν την περίοδο που η κρίση κουνά το έδαφός τους για να ξαμολήσουν όλους τους τρόφιμους των ευρωενωσίτικων κοινοβίων σ' ένα κυνήγι κομμουνιστικών μαγισσών. Φορώντας το σάβανο της ιμπεριαλιστικής τους δημοκρατίας υιοθέτησαν τους ναζιστοφασίστες προδότες των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών κι αντάμα με τα δικά τους κάθε λογής πολιτικά σαπρόφυτα κήρυξαν τον πόλεμο κατά του κομμουνισμού. Δείχνουν να τρέμουν οι βέβηλοι στην ιδέα ότι δύναται αυτή η καπιταλιστική κρίση να γίνει αφορμή διαμόρφωσης κι ενίσχυσης νέων κι αδύναμων σήμερα πολιτικών μορφών, κομμάτων και παρατάξεων του εργατολαϊκού κινήματος.

Στην αστική Ελλάδα της γενικευμένης καπιταλιστικής ψώρας όλα δείχνουν να οδεύουν το δικό τους ιδιαίτερα δρόμο. Η υπερεκμετάλλευση, η ανεργία κι η εγκληματικότητα ζωντανεύουν το σκιάχτρο της πείνας και του φόβου. Οι εργαζόμενοι ψάχνουν να βρουν τι γίνονται ακόμα κι οι στοιχειώδεις κανόνες της θλιβερής εργατικής νομοθεσίας του αστικού κράτους. Νέοι Ιαβέρηδες ξεπροβάλουν, ενός απώτερου παρελθόντος, για να καταδικάζουν κάθε εργατο-υπαλληλική διαμαρτυρία. Ιδιαίτερα με τη δήλωση του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή για την ανάγκη μιας σύγχρονης υποαπασχόλησης η εργοδοτική επίθεση γίνεται καθεστώς. Βλέποντας τον κίνδυνο μιας ραγδαία εξελισσόμενης κρίσης ζητά από τους κολασμένους εθνική ομοψυχία και συνένωση με τη φωνή της αστικής τάξης.