Για δες, πόσο έντεχνα και συστηματικά, από χρόνια, οι κυβερνήσεις της κυρίαρχης αντίληψης σηματοδοτούν αρνητικά ακόμα και τις λέξεις του αγώνα. Συγκεντρώσεις, πορείες, κινητοποιήσεις εμφανίζονται είτε σαν περιττά φορτία στα κάρα του παρελθόντος, την εποχή του διαδικτύου και της άυλης καπιταλιστικής ύλης, είτε σαν απειλή. Ποιος φοβάται τους δρόμους; Οχι, πάντως, οι εργαζόμενοι, όχι οι πολλοί, που ξέρουν ότι εκεί κερδίζεται το δίκιο και χαράζονται οι μεγάλες περπατησιές του μέλλοντος. Οι διαδηλώσεις έχουν ομορφιά. Εχουν και δύναμη. Που μπορεί κάποτε να γιγαντωθεί, κάπου εκεί εδώ, κάποτε αύριο σήμερα. Την εργατική - λαϊκή διεκδίκηση φοβούνται. Και κυρίως την αντικαπιταλιστική της κατεύθυνση και την (κομμουνιστική) αισιοδοξία ότι όσο κι αν φτιασιδώνουν με διαγραμμίσεις «μεγάλου περιπάτου» τις απαιτήσεις της άρχουσας τάξης για επιβολή νέων αντιλαϊκών μέτρων, αυτά δεν θα περάσουν. Γι' αυτό οι αστικές κυβερνήσεις, εναλλασσόμενες, δυσφημούν τους αγώνες, βάζουν εμπόδια και περιορισμούς στο συναθροίζεσθαι και χρησιμοποιούν την επιβολή του γκλομπ. Γι' αυτό έρχονται κάθε τόσο ιδιώνυμα, άλλοτε με μνημονιακή ροζ σφραγίδα για την κινητοποίηση κατά των πλειστηριασμών, άλλοτε με αυταρχική γαλάζια βούλα για συμμετοχή σε «απαγορευμένη» διαδήλωση. Η κυβέρνηση της ΝΔ, σαν παλιά καραβάνα στις απαγορεύσεις, με τις ευλογίες της ΕΕ, ετοιμάζει να φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, που επιταχύνθηκε με την πανδημία. Ραντεβού στους δρόμους...