Σε όσους, υπερήφανοι δημοσιολογούν για τον σύγχρονο δημοκρατικό κόσμο των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και παροχών, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι:

-- Η Γαλλική Επανάσταση, που άνοιξε το δρόμο στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, χαρακτηρίστηκε και αντιμετωπίστηκε ως επικίνδυνο αναρχικό κίνημα και κόστισε αίμα.

-- Το 8ωρο εργασίας κατακτήθηκε με εργατικές απεργίες και διαδηλώσεις, στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη, που πνίγηκαν επίσης στο αίμα.

-- Το δικαίωμα στην ίδρυση και τη συμμετοχή σε εργατικά σωματεία κατακτήθηκε με αγώνες χρόνων και θυσίες, και στη χώρα μας.

-- Στην Ελλάδα της Κατοχής, οι διαδηλώσεις εναντίον της πολιτικής επιστράτευσης αλλά και της επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής στη Μακεδονία, αντιμετωπίστηκαν με επιχείρημα τη διατάραξη και κόστισαν αίμα.

-- Οι μεγάλες απεργίες του 20ού αιώνα, από αυτή των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη που τραγουδήθηκε από τον Ρίτσο, μέχρι τις εργατικές απεργίες των δεκαετιών του '50 και του '60, αντιμετωπίστηκαν ως ενέργειες διατάραξης και είχαν θύματα.

-- Η εξέγερση του Πολυτεχνείου χαρακτηρίστηκε επίσης διατάραξη από αναρχικούς και ταραξίες και αντιμετωπίστηκε ανάλογα.

Και αυτά είναι ελάχιστα παραδείγματα, αγώνων που δικαιώθηκαν και δικαιωμάτων που σήμερα νοούνται αυτονόητα, αλλά κατακτήθηκαν με αγώνες και πληρώθηκαν ακριβά.

Συμπέρασμα;

-- Οταν διεκδικείς ή διαμαρτύρεσαι έχεις, αρχικώς, έναν τρόπο. Την απεργία, τη συγκέντρωση και τη διαδήλωση.

-- Η εξουσία που βρίσκεται απέναντι αντιδρά, σχεδόν πάντα, με τον ίδιο τρόπο: Χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς, όπως διατάραξη, κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις, κίνδυνος βιαιοπραγίας, και αντιδρά αναλόγως, χρησιμοποιώντας τους μηχανισμούς της. Κάποιες φορές κατασκευάζει και τις αφορμές που οδηγούν στους χαρακτηρισμούς.

Ενα ακόμη όπλο της είναι και το παρόν νομοσχέδιο.

Επιχείρημα αίολο ότι νομοθετεί για τους 100 ή 200 που καταλαμβάνουν το οδόστρωμα.