Οι βασικές διατάξεις του νομοσχεδίου | ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ!

Οι βασικές διατάξεις του νομοσχεδίου

Εισάγει προκλητικούς αντιδραστικούς περιορισμούς, ξεπερνώντας ακόμα και αυτούς που θέτει το ίδιο το αστικό Σύνταγμα! Το νομοσχέδιο ορίζει σημεία που εξαρχής απαγορεύονται συγκεντρώσεις (όπως δημόσιες υπηρεσίες, υπουργεία κ.λπ.), ενώ μπορεί να απαγορευτούν και σε άλλες περιπτώσεις, όπως όταν πραγματοποιούνται χωρίς γνωστοποίηση στις αρχές ή αν δεν συμμορφώνονται οι διαδηλωτές στους περιορισμούς.
Προχωράει όχι μόνο στην απαγόρευση και τον περιορισμό των διαδηλώσεων, αλλά και γενικά των συγκεντρώσεων. Απαγορεύει εκ των προτέρων συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε υπουργεία και άλλες δημόσιες υπηρεσίες, ενώ αναγνωρίζει τη δυνατότητα πραγματοποίησης αυθόρμητων δημόσιων συναθροίσεων μόνο για γεγονότα «κοινωνικής σημασίας», προϋπόθεση που μπορεί να ερμηνευτεί κατά το δοκούν κι αυθαίρετα.
Αναθέτει στην αστυνομία υπερεξουσίες και την αρμοδιότητα να απαγορεύσει εξαρχής ή να διαλύσει μια συγκέντρωση - διαδήλωση. Ταυτόχρονα, της λύνει τα χέρια, καθώς αναφέρει ενδεικτικά κάποιους από τους περιορισμούς που μπορεί να θέσει. Διευρύνει επίσης τον κατασταλτικό ρόλο του Λιμενικού Σώματος, καθώς νομιμοποιείται η χρησιμοποίησή του ενάντια στις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις.
Ανάγει σε ιδιώνυμο αδίκημα τη συμμετοχή σε απαγορευμένη συγκέντρωση - διαδήλωση, ή στην περίπτωση που παραβιάζονται οι περιορισμοί που έχουν τεθεί (π.χ. καλύφθηκαν δύο λωρίδες του οδοστρώματος αντί για μία).
Εισάγει απαγορεύσεις με βάση το «σκοπό» της συγκέντρωσης, σε συνδυασμό με τη συνεκτίμηση του αριθμού των συμμετεχόντων. Οι απαράδεκτες προϋποθέσεις και οι περιορισμοί για να δοθεί η άδεια για μια συγκέντρωση - διαδήλωση ξεπερνούν ακόμα και τους περιορισμούς που θέτει το ίδιο το Σύνταγμα. Η έμφαση που δίνει το νομοσχέδιο στον αριθμό των συμμετεχόντων στόχο έχει να τεθούν περιορισμοί, με μια γενική διατύπωση που αποδεικνύει ότι στο στόχαστρο βρίσκονται οι μαζικοί εργατικοί - λαϊκοί αγώνες. Με βάση τη διατύπωση, τίποτα δεν θα εμποδίζει την ηγεσία της αστυνομίας είτε να απαγορεύσει μια συγκέντρωση με μικρό αριθμό διαδηλωτών, γιατί υποτίθεται θα προκαλέσει δυσανάλογη του μεγέθους της ταλαιπωρία, είτε να απαγορεύσει μια μαζική συγκέντρωση με την αιτιολογία π.χ. ότι θα μείνει για πολλή ώρα κλειστό το κέντρο της Αθήνας.
Θέτει προληπτικούς περιορισμούς κατά παράβαση ακόμα και στοιχειωδών αρχών του ποινικού κώδικα, αφού αναφέρεται ότι η αστυνομική αρχή μπορεί να λαμβάνει μέτρα και στην περίπτωση αξιόποινων πράξεων «που η τέλεσή τους πιθανολογείται σοβαρά».
Δίνει τη δυνατότητα να μπορεί να αποφασιστεί η απαγόρευση μέχρι και την τελευταία στιγμή, αφού δεν ορίζεται σαφής χρόνος γνωστοποίησης από τον οργανωτή, ούτε σαφής χρόνος ενημέρωσης από τις αστυνομικές αρχές για το αν απαγορεύεται ή όχι μια συγκέντρωση - διαδήλωση. Απ' την άλλη μεριά, κατά την υποχρεωτική γνωστοποίηση στις αρχές, απαιτούνται τα στοιχεία ταυτότητας του οργανωτή και σαφής πρόβλεψη για την έναρξη - λήξη - διαδρομή της συγκέντρωσης.
Ανοίγει το δρόμο για προβοκατόρικες ενέργειες, στοιχείων που μπορεί να προκαλέσουν επεισόδια σε μια συγκέντρωση, με σκοπό είτε τη διάλυσή της είτε και την οικονομική εξόντωση των φορέων, σωματείων κ.λπ. που τη διοργανώνουν και που φέρουν - με βάση το νομοσχέδιο - αντικειμενική ευθύνη για ενέργειες τέτοιων προβοκατόρων, τη στιγμή που είναι «κοινό μυστικό» ότι αυτοί καθοδηγούνται άμεσα από κρατικούς και «παρακρατικούς» μηχανισμούς. Η προβλεπόμενη απόδοση επιπλέον ποινικών και αστικών ευθυνών στον οργανωτή της συγκέντρωσης και σε όσους «δεν συμμορφωθούν», προαναγγέλλει εμμέσως την ένταση της προσπάθειας προβοκατόρικων ομάδων να δημιουργήσουν τα «σπασμένα» που θα χρεωθεί το κίνημα. Γι' αυτό, μόνο τυχαία δεν ήταν η πρεμούρα του εισηγητή της κυβέρνησης στην πρώτη συζήτηση στην Επιτροπή της Βουλής να χρεώσει στις μαζικότατες κινητοποιήσεις του 2010 τη δολοφονία των εργαζομένων της «Marfin», που ήταν θύματα οργανωμένου σχεδίου προβοκάτσιας, με στόχο να χτυπηθούν οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου.